ကိုယ္႔ပုဆိန္ ကို ေသြးၾကစို႔

တစ္ခါက ထင္းခုတ္သမား လူငယ္တစ္ဦး ေတာင္တက္ျပီး ထင္းခုတ္ေလသည္။ မၾကာမီ
ထင္းခုတ္သမား အဘိုးအိုတစ္ဦးလည္း ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထင္းမ်ားကို ခုတ္ၾကရင္း
ညေနေစာင္းခ်ိန္တြင္ အဘိုးအို ခုတ္ၿပီးေသာထင္းအေရအတြက္မွာ လူငယ္ထက္
ပိုမ်ားေနခဲ့သည္။ အဘိုးအိုမွာ ေနာက္က်မွ ေရာက္လာျပီး သူ႔ထက္
ထင္းပိုမ်ားေနသည္ကို သတိျပဳမိေသာလူငယ္က ေနာက္ရက္တြင္ ေစာေစာထျပီး
ထင္းခုတ္ထြက္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ လူငယ္မွာ အဘိုးအိုထက္ ေစာျပီး ထင္းခုတ္ရန္ ထြက္ခဲ့သည္။
စိတ္ထဲတြင္ အဘိုးအိုထက္ ထင္းပိုရမည္ဟုလည္း ေတြးေနမိသည္။ သို႔ေသာ္
အလုပ္သိမ္းခ်ိန္တြင္ အဘိုးအို၏ ထင္းမွာ သူ႔ထက္ ပိုမ်ားေနသည္ကို
ေတြ႔ျပန္သည္။ သို႔ႏွင့္ ေလး၊ ငါးရက္ဆက္တိုက္ ေတာင္ေပၚသို႔ ေစာစီးစြာ
ေရာက္ႏွင့္ေနျပီး မိုးခ်ဳပ္ေန၀င္မွ အိမ္ျပန္ခဲ့ေသာ္လည္း သူ၏ထင္းမွာ
အဘိုးအိုထက္ အၿမဲတမ္းလိုလိုပင္ နည္းေနခဲ့သည္။

ေျခာက္ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ သူသည္ မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး အဘိုးအိုအား
ေမးျမန္းခဲ့သည္။
“ အဘိုး.... ကြ်န္ေတာ္က အဘိုးထက္ အားသန္တယ္... အဘိုးထက္ ေစာျပီး
ေတာင္ေပၚေရာက္ေအာင္ လာခဲ့တယ္.. ေနာက္က်မွ အိမ္ျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္
ကြ်န္ေတာ္ခုတ္ရတဲ့ ထင္းက အဘိုးထက္ နည္းေနခဲ့တယ္... ဘာေၾကာင့္လဲ”

“ဒီိလို လူေလးရဲ႕... အဘိုးက ထင္းခုတ္ျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္တုိင္း အဘိုးရဲ႔
ပုဆိန္ကို အၿမဲေသြးတယ္။ လူေလးက မေသြးခဲ့ဘူး။ ထင္းခုတ္ၿပီး ဒီအတုိင္း
ပစ္ထားခဲ့တယ္။ အဘိုးက အသက္ၾကီးျပီ။ ေနာက္က်မွ ေတာင္ေပၚေရာက္သလို လူေလးထက္
ေစာျပီး အလုပ္သိမ္း ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဘိုးရဲ႔ ပုဆိန္က လူေလးပုဆိန္ထက္
ထက္ျမက္ေနတဲ့အတြက္ အဘိုး ေလး ငါးခ်က္ခုတ္လို႔ ျပတ္တဲ့ သစ္ပင္ကို လူေလးက
ဆယ္ခ်က္ေလာက္ ခုတ္ယူရတယ္... ဒါေၾကာင့္ လူေလးရဲ႕ ထင္းေတြ နည္းေနတာပါ”

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။

အလုပ္ထဲက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို ေဟာေျပာပဲြေတြ သြားနားေထာင္ဖို႔၊
အခ်ိန္ပိုရင္ ကိုယ့္၀ါသနာပါရာ၊ ေလ့လာေနတဲ့ ပညာရပ္ဆုိင္ရာ သင္တန္းေတြ
တက္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ အျမဲ တိုက္တြန္းတတ္ပါတယ္။ အမ်ားစုက “အလုပ္ပင္ပန္းရတဲ့
ၾကားထဲ သင္တန္းေတြ ေဟာေျပာပဲြေတြ တက္ဖို႔ အခ်ိန္မရွိဘူး” လို႔
ညည္းျပၾကပါတယ္။

“ထင္းပဲခုတ္ေနျပီး ပုဆိန္ေသြးဖို႔ ေမ့ေနၾကရင္ အလုပ္အျပည့္ လုပ္ျပီး
ရလဒ္တစ္၀က္ပဲ ခံစားရမယ္ ဆိုတာကို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က်ရင္ သိလာလိမ့္မယ္”

လူ႔ဘ၀လမ္းတစ္ေလ်ာက္မွာ ရွင္သန္ၾကီးျပင္းဖို႔ ၾကိဳးစားေနသလို တစ္ဖက္ကလည္း
ကိုယ့္ပညာ ဗဟုသုတေတြကို ျမွင့္တင္ယူရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္ေခတ္တုန္းကေတာ့
ထင္းခုတ္ျပီး အသက္ေမြး၀မ္းလို႔ ရေပမယ့္ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ဒီေခတ္မွာ
ထင္းပဲခုတ္ေနလို႔ မလံုေလာက္ေတာ့ဘူး။ တစ္ဖက္က ထင္းခုတ္ရင္း တစ္ဖက္ကလဲ
ပုဆိန္ကို ေသြးေနသင့္ပါတယ္။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ေခတ္ေနာက္ မလိုက္ႏုိင္တဲ့
ကိုယ့္ကို အဲဒီေခတ္ကပဲ ပယ္ထုတ္ဖယ္ရွားသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တတ္သေလာက္ အဂၤလိပ္စာေလးနဲ႔ ဘာသာျပန္လုပ္စားေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္
ဒီပံုျပင္ေလးက အိပ္ရာက လန္႔ႏိႈးလိုက္သလို ျဖစ္သြားေစခဲ့ပါတယ္။
ေဘာ္ဒါေရာင္းရင္းမ်ား၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္လည္း
ဒီပံုျပင္ေလးက တစ္ခုခု ေပးသြားႏုိင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဂၤလိပ္စာကို ဒီထက္ပို ေလ့လာႏုိင္မယ့္၊ သင္ေပးႏုိင္မယ့္
သင္တန္းမ်ား ထပ္တက္ၿပီး ေသြးသစ္ေလာင္းဖို႔ ျပင္ေနပါၿပီ။

ဒီက မိတ္ေဆြမ်ားေရာ.. ဘယ္လို စီစဥ္ထားပါသလဲ၊ ကုိယ့္ကိုကုိယ္ တတ္လွၿပီ
ထင္ရင္ေတာ့ သူမ်ားက တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ ခုတ္လို႔ ၿပီးသြားတဲ့ သစ္ပင္ကို
ကုိယ့္က်မွ နဖူးကေခၽြးေျခမ က်ေအာင္ အခ်က္ေပါင္း ေလးငါးဆယ္မက ခုတ္မွ
ရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းထဲကလို နည္းနည္းေလးေတာ့ လြဲေနၿပီ
ေပါ့ဗ်ာ။

ဒီေတာ့ သင္တန္းခ်ည္းတက္ၿပီး တက္သမွ် မေလ့က်င့္ဘဲ၊ ျပန္ေမ့ေနရင္ေရာ
..ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒါ ကိုယ့္သမုိင္း ျဖစ္သြားၿပီလို႔ပဲ ဆုိပါရေစ။ ဒီေနရာမွာ
တရုတ္ပညာရွိႀကီး ကြန္ျဖဴးရွပ္စ္ရဲ႔ စကားတစ္ခြန္း လက္ေဆာင္ပါးခ်င္ပါတယ္။

"လက္ေတြ႔မပါတဲ့ ပညာဟာ အသံုးမ၀င္သလို၊ ပညာမပါတဲ့ လက္ေတြ႔ဟာလဲ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္"

အဲဒီလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကိုယ္သိသေလာက္၊ အေတြ႔အႀကံဳေလးနဲ႔ပဲ
ျပႆနာတုိင္းကို ေျဖရွင္းလို႔ မရႏုိင္ပါဘူး။ လိုအပ္ရင္ သင္တန္းေတြတက္
ပညာယူ ေလ့လာရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေန႔တုိင္းေန႔တုိင္း ဒီအလုပ္ေတြ
ကုန္းရုန္းလုပ္ရင္း ဒီေနရာမွာပဲ ရပ္တန္႔ေနေတာ့မွာလား၊ ကိုယ့္ဘ၀ကုိ
ဒီထက္ျမင့္ျမင့္ ပ်ံသန္းႏုိင္ဖုိ႔ အခ်ိန္ေလး အခြင့္အေရးေလး
မေပးႏုိင္ဘူးလား..။ တစ္ခ်က္တည္း ခုတ္လို႔ ျပတ္မယ့္ ေနရာမွာ
အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ခုတ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္၊ လူပန္းနဲ႔ ဘ၀ကို ေအာက္က်၊
ေနာက္က် ျဖတ္သန္းသြားမလား။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပုဆိန္ေတြ ေသြးၾကပါစို႔ဗ်ာ။

--

မေသခင္ ၿဖည္႔ဆည္းရမည္႔ ဘ၀ အရည္အေသြးမ်ား

ၿမတ္စြာဘုရားရွင္က “မေသခင္ သုတၱန္” လို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ “ပုေရာေဘဒ သုတၱန္” မွာ မေသခင္ ျဖည့္ဆည္းရမယ့္ ဘ၀ အရည္အေသြး ေတြကို တစ္စုတစ္ေ၀းတည္း ေဟာၾကားထား ပါတယ္။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ လူသားတိုင္းနဲ႔ ျမင့္ျမတ္လိုတဲ့ လူသားတိုင္း မျဖည့္မျဖစ္ ျဖည့္ဆည္းရမယ့္ စိတ္ဓါတ္ အရည္အေသြး၊ ဘ၀ အရည္အေသြးေတြ ျဖစ္လို႔ အက်ဥ္းဆံုး ခ်ဳပ္ၿပီး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

မေသခင္မွာ တဏွာကင္းေအာင္ ၾကိဳးစားရပါမယ္။ လံုး၀ မကင္းေတာင္ နည္းႏိုင္သမွ် နည္းရပါမယ္။ အစြန္းထြက္တဲ့ တဏွာမ်ိဳး၊ လြန္ကဲ ေဖာက္ျပန္တဲ့ တဏွာမ်ိဳး လံုး၀မျဖစ္ေအာင္ သတိနဲ႔ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ရပါမယ္။

ၿပီးဆံုးခဲ့တဲ့ အတိတ္အေၾကာင္း၊ ျဖစ္မလာေသးတဲ့ အနာဂတ္ အေၾကာင္းေတြကို မလိုအပ္ဘဲ ေတြးေတာေနၿပီး စိတ္ပင္ပန္း မေနသင့္ပါဘူး။ မေသခင္ ကိုယ္တကယ္ပိုင္တဲ့ ပစၥဳပၸန္ တစ္ခဏေလးမွာပဲ စိတ္ကို တည့္တည့္ ခ်ထားၿပီး လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တာကို အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရပါမယ္။

မေသခင္မွာ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ေဒါသမီး မေလာင္ၿမိဳက္ေအာင္ တိမ္းေရွာင္ႏိုင္ရ ပါမယ္။ ထစ္ကနဲရွိ ေဒါသ ထြက္တာမ်ိဳး မလုပ္သင့္ပါဘူး။ သူလည္း တစ္ေန႔ေသ၊ ကိုယ္လည္း တစ္ေန႔ေသမယ့္ကိစၥ ဘာလို႔ေဒါသ ထြက္ေနဦးမွာလဲ။

ေနရာတကာမွာ စိတ္ပူပန္တတ္တဲ့ သူလည္း မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ တိုေတာင္းလွတဲ့ ဘ၀ေလးကို စိတ္ ပူေလာင္မႈေတြနဲ႔ ဘာလိို႔ အခ်ိန္ ျဖဳန္းပစ္မွာလဲ။ စိတ္ေအးေအး၊ ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ အရာရာကို ေယာနိေသာ မနသိကာရ ထားတတ္ဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။

ရွိတဲ့ဂုဏ္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မရွိတဲ့ ဂုဏ္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၾကြားတတ္၀ါတတ္၊ ဂုဏ္ၿပိဳင္တတ္တာ မ်ိဳးလည္း ေရွာင္ၾကဥ္ရပါမယ္။ ကိုယ္လုပ္တာ၊ ကိုယ္ပိုင္တာ လူတကာ လွည့္ၾကြားေနရတဲ့ အရသာက ေသရင္ ကိုယ့္အတြက္ ဘာမ်ား အက်ိဳးျပဳႏိုင္မွာ မို႔လဲ။

လုပ္သင့္တာ မလုပ္ခဲ့မိ ေလျခင္း၊ မလုပ္သင့္တာ လုပ္ခဲ့မိ ေလျခင္းလုိ႔ ေနာင္တရ စိတ္ ပူပန္ေနတာ မ်ိဳးလည္း မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ အသိမွန္၊ သတိမွန္ရတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး လုပ္သင့္တာလုပ္၊ မလုပ္သင့္တာ မလုပ္ဘဲေနရင္ မေသခင္ ကိုယ့္ဘ၀ဟာ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းေနပါၿပီ။

ႏႈတ္ေစာင့္စည္းသူ၊ စကားကုိ ဉာဏ္နဲ႔ ခ်င့္ခ်ိန္ ေျပာသူလည္း ျဖစ္ရပါမယ္။ အပိုစကားေတြ၊ အက်ိဳးမဲ့ စကားေတြကို စိတ္ထင္တိုင္း ေလွ်ာက္ေျပာေနလို႔ ကိုယ့္ပါးစပ္လည္း က်က္သေရ ရွိမလာႏိုင္သလို၊ မေသခင္ ကိုယ့္ဘ၀လည္း က်က္သေရ ရွိမလာႏိုင္ပါဘူး။

မေသခင္ ကာလေလးက တိုတုိေလးမို႔ စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ ေတြးေတာၿပီးလည္း အခ်ိန္မျဖဳန္းသင့္ ပါဘူး။ ကုန္သြားတဲ့ အခ်ိန္က ျပန္မရႏိုင္တဲ့ အတြက္ လက္ထဲ ေရာက္လာသမွ် အခ်ိန္တိုင္းကို စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ အျပည့္နဲ႔ အက်ိဳးရွိရွိ အသံုးခ်တတ္ ရပါမယ္။

ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ရွိဘ၀ကို မေက်နပ္ဘဲ မေရရာ မေသခ်ာတဲ့ အနာဂတ္ဘ၀ကုိ ပံုေဖာ္ တပ္မက္ေနတာမ်ိဳးလည္း လံုး၀ မျဖစ္ေစသင့္ပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ ထိုက္တန္လို႔ ရလာတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံၿပီး ေနတတ္ေအာင္ ေနရပါမယ္။ ပစၥဳပၸန္ဘ၀ကို ဖန္တီးေပးလိုက္တဲ့ အတိတ္ကံရဲ႕ ျဖစ္တည္ရာ ဘ၀ေတြကိုလည္း စိတ္နာေနလို႔ အပိုပါပဲ။

ကံ ကံရဲ႕အက်ိဳးမရွိ၊ ေရွးဘ၀၊ ေနာက္ဘ၀မရွိ အစရွိတဲ့ အယူမွား မိစၦာဒိ႒ိ ေတြလည္း ကင္းရွင္းေနရ ပါမယ္။ အယူမွားရင္ အလုပ္မွားမယ္၊ အလုပ္မွားရင္ အက်ိဳးတရားလည္း မွားၿပီး ပစၥဳပၸန္မွာေကာ သံသရာမွာပါ ဆင္းရဲ ဒုကၡေတြ ပင္လယ္ေ၀ရ ပါလိမ့္မယ္။

ကိေလသာ ျဖစ္မယ့္ကိစၥ၊ အကုသိုလ္ ျဖစ္မယ့္ ကိစၥေတြမွာ တြန္႔ဆုတ္တဲ့သူ ျဖစ္ရပါမယ္။ ကိေလသာစိတ္ မျဖစ္ရဲ၊ အကုသိုလ္အလုပ္ မလုပ္ရဲတဲ့သူဟာ သူရဲေကာင္း အစစ္ပါ။

ကိုယ့္ကို သူတစ္ပါးေတြ အထင္ၾကီးေအာင္ မဟုတ္မမွန္ လုပ္ၾကံ လွံဳ႕ေဆာ္တာမ်ိဳး လံုး၀ မျပဳလုပ္ရပါဘူး။ အံ့ဖြယ္ ထူးဆန္းေတြ လိမ္ညာ ဖန္တီးျပၿပီး နာမည္ၾကီး၊ လာဘ္ေပါ၊ ပရိသတ္ မ်ားေအာင္ လုပ္ျခင္းဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ မေသခင္ဘ၀ကို အမဲေရာင္ ဆိုးေနတာပါပဲ။

လူသားေတြရဲ႕ မေသခင္ ဘ၀ကို အရုပ္ဆိုး၊ အက်ည္းတန္ေစတဲ့ မနာလို၊ ၀န္တိုမႈ (ဣႆာ၊ မစၦရိယ) ကိုလည္း တြန္းလွန္ႏိုင္ရပါမယ္။ ကိုယ့္ထက္သာ မနာလိုတဲ့စိတ္၊ ကိုယ့္လိုျပည့္စံုမွာ ၀န္တိုတဲ့စိတ္ လႊမ္းမိုးေနတဲ့ သူဟာ မေသခင္က ပုပ္ေနတဲ့ သက္ရွိ အေလာင္းေကာင္ပါပဲ။

ကိုယ္အျပဳအမူ ၾကမ္းတမ္းသူ၊ ႏႈတ္အေျပာအဆို ၾကမ္းတမ္းသူ၊ စိတ္ေန သေဘာထား ၾကမ္းတမ္းသူ မျဖစ္ေစရ ပါဘူး။

ကုိယ္က်င့္တရား မေကာင္းသူ (သီလမရွိသူ) ကို ပတ္၀န္းက်င္က ရြံရွာ စက္ဆုပ္ၾကပါတယ္။ မေသခင္မွာ ပတ္၀န္းက်င္က ရြံရွာစက္ဆုပ္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရား ပ်က္သူ မျဖစ္ပါေစနဲ႔။

ခ်စ္ခင္ေနသူ အခ်င္းခ်င္း၊ အဆင္ေျပေနသူ အခ်င္းခ်င္း ကြဲျပားေအာင္ လွဳံ႕ေဆာ္သူ၊ ကုန္းတိုက္သူ မျဖစ္ပါေစနဲ႔။ သူ႔ေရစက္နဲ႔သူ၊ သူ႔အေၾကာင္းဆက္နဲ႔ သူ၊ ခင္ၾက၊ အဆင္ေျပေန ၾကတာကို မနာလို ၀န္တိုျဖစ္ၿပီး ကြဲျပားေအာင္ ကုန္းတိုက္တဲ့ သူေလာက္ က်က္သေရ ယုတ္တဲ့သူ ေလာကမွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။

မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္လို႔ ေခၚတဲ့ တံခါး ေျခာက္ေပါက္ကေန အဆင္း၊ အသံ၊ အန႔ံ၊ အရသာ၊ အထိအေတြ႔၊ သေဘာတရားလို႔ ေခၚတဲ့ အာရံု ေျခာက္ပါးဆီကို တဏွာေလာဘ အစရွိတဲ့ ကိေလသာ ေရအလ်င္ေတြ စီးဆင္း မသြားေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ ရပါမယ္။ ျမင္- ျမင္ကာမွ်၊ ၾကား- ၾကားကာမွ်နဲ႔ ၿပီးေအာင္ သတိပ႒ာန္ တရားကို ပြားမ်ားႏိုင္ရင္ ကိေလသာေရ စီးဆင္းမႈ ရပ္တန္႔သြားမွာပါ။

မာနလြန္ကဲၿပီး ေအာက္ေျခလြတ္ ဘ၀င္ျမင့္ေနတဲ့ သူလည္း မျဖစ္ေစရပါဘူး။ မာနႀကီးတယ္ ဆိုတာ အထင္ႀကီးတာပါ။ ပစၥည္း၊ ရုပ္ရည္၊ ပညာ၊ အာဏာ သူမ်ားထက္ သာတယ္လို႔ ထင္ေနတဲ့ အထင္ႀကီးေန တာပါ။ အထင္ဟာ အထင္ပါပဲ၊ တကယ္မဟုတ္ ပါဘူး။

မေသခင္မွာ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ ဉာဏ္ပညာ ႀကီးမားသူ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရ ပါမယ္။ ေလာကီဉာဏ္သာ မက ေလာကုတၱရာ ဉာဏ္ပါရမွ လူ႔ဘ၀ ျဖစ္ရက်ိဳး နပ္ပါတယ္။

ဘယ္အရာမ်ိဳး မဆို ကိုယ္ေတြ႔အသိ မပါဘဲ သူတစ္ပါးအေျပာနဲ႔ ယံုတတ္တဲ့ သူလည္း မျဖစ္ေစရ ပါဘူး။ သိသင့္ သိထိုက္တာ မွန္သမွ် သူတစ္ပါး ပါးစပ္မွာ လမ္းဆံုး၊ သူတစ္ပါး ေျပာတာ ယံုေနရံုေလာက္နဲ႔ မၿပီးဘဲ ကိုယ္တိုင္သိ၊ ကုိယ္တိုင္ ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ရပါမယ္။

ဒါန၊ သီလ၊ သမထ၊ ၀ိပႆနာ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈေတြ ျပဳလုပ္တဲ့ အခါမွာလည္း လာဘ္ေမွ်ာ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ မျပဳလုပ္ရပါဘူး။ လူမႈေရး လာဘ္လာဘလို႔ ေခၚတဲ့ ထင္ေပၚ ေက်ာ္ေစာမႈ၊ စီးပြားရာထူး တိုးတက္မႈ၊ သံသရာ ေကာင္းစားမႈေတြကို လံုး၀ မေမွ်ာ္ကိုးဘဲ သံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္လိုတဲ့ စိတ္၊ သတၱ၀ါအမ်ား ေကာင္းစားေစ လိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ျပဳလုပ္ၾကရပါမယ္။

အေကာင္းအဆိုး ေလာကဓံ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေတြ႔ၾကံဳလာတဲ့ အခါမွာလည္း စိတ္မတက္၊ စိတ္မပ်က္ဘဲ တည္တည္ ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ခံႏိုင္ရည္ ရွိရပါမယ္။

သက္ရွိသက္မဲ့ တစ္ခုခုအေပၚ တပ္မက္စြဲလမ္းတဲ့ တဏွာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဘယ္သူနဲ႔မွ ဆန္႔က်င္ဘက္ မျဖစ္ေစရ ပါဘူး။ တဏွာတစ္ခုခုရဲ႕ ေနာက္မွာ ဆင့္ပြား အကုသိုလ္ စိတ္ေတြ၊ မေကာင္းမႈ ဒုစရိုက္ေတြ တြဲပါမလာေအာင္ ထိန္းသိမ္း ႏိုင္ျခင္းဟာ အဆင့္ျမင့္ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္း တစ္ခုပါပဲ။

အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ေတာ့လည္း ဒါမစားရ မေနႏိုင္၊ ဒါမေသာက္ရ မေနႏိုင္ တမ္းတမ္းစြဲ မက္ေမာမႈ ကင္းရွင္းရ ပါမယ္။ ရသ တဏွာကို ထိန္းခ်ဳပ္ ေစာင့္စည္းႏိုင္ရ ပါမယ္။

ကိုယ္အျပဳအမူ ျဖစ္သမွ်၊ စိတ္အေနအထား ျဖစ္သမွ်ကို အျမဲ သတိကပ္ ရွဳမွတ္ႏိုင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ၾကံဳလာသမွ် အာရံုေကာင္းဆိုး အမ်ိဳးမ်ိဳးကို မခ်စ္၊ မမုန္းဘဲ ဥေပကၡာျပဳ အညီအမွ် ရွဳႏိုင္တဲ့သူ ျဖစ္ရပါမယ္။

ကိုယ့္အထက္ လူနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္တဲ့ မာန၊ ကိုယ့္တန္းတူ လူနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္တဲ့ မာန၊ ကိုယ့္ေအာက္တန္း လူနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္တဲ့ မာန၊ မာနသံုးမ်ိဳးလံုး ကင္းရွင္းရပါမယ္။

ေသၿပီးရင္ အသက္ေကာင္၊ ၀ိညာဥ္ေကာင္ေလး ေနာက္ဘ၀ လိုက္တယ္ဆုိတဲ့ သႆတ ဒိ႒ိ၊ ေသၿပီးျပတ္တယ္၊ ဘာမွ မျဖစ္ေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ ဥေစၦဒ ဒိ႒ိ၊ ဒီ ဒိ႒ိႏွစ္ပါးလည္း ကင္းရွင္းရပါမယ္။ ဒီ ဒိ႒ိႏွစ္ပါး ရွိေနရင္ မေသခင္ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ၿပီး သံသရာမွာ ေခ်ာက္က်ရပါလိမ့္မယ္။

ကိုယ္နဲ႔ ပတ္သတ္ ဆက္စပ္ေနတဲ့ သားသမီးစတဲ့ သက္ရွိ ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ အိမ္၊ ေျမ စတဲ့ သက္မဲ့ အရာ၀တၳဳ ေတြကို ငါ့သား၊ ငါ့သမီး၊ ငါ့အိမ္၊ ငါ့ေျမဆုိၿပီး ငါစြဲႀကီးႀကီး၊ ငါ့ဥစၥာ အစြဲႀကီးႀကီးနဲ႔ သိမ္းပိုက္ထားတဲ့ စိတ္မ်ိဳး ကင္းရွင္းရပါမယ္။

ဘာအလုပ္ပဲ လုပ္လုပ္ ကိေလသာကို ေရွ႕တန္းတင္တဲ့ အလုပ္၊ ကိေလသာကို ဆရာတင္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ သတိထားရပါမယ္။

ကိေလသာ အရင္းမခံဘဲ အလုပ္လုပ္ေန ပါရက္နဲ႔ သူတစ္ပါးတို႔က ကိေလသာ အရင္းခံတယ္လို႔ ထင္ေယာင္ ထင္မွား စြပ္စြဲလာရင္လည္း မတုန္မလွဳပ္ သည္းခံႏိုင္ရ ပါမယ္။

“တစ္ေလာကလံုးမွာ ကိုယ္ပိုင္တာ ဘာမွမရွိပါလား” ဆိုတဲ့ အသိ စြဲစြဲျမဲျမဲ ရွိေနရပါမယ္။ အဲဒီအသိ စြဲစြဲျမဲျမဲ ရွိေနၿပီဆိုရင္ ရွိခ်င္တာ မရွိလို႔လည္း မပူပန္ေတာ့ဘူး။ ရွိၿပီးတာ မရွိလို႔လည္း မဆူညံေတာ့ ပါဘူး။

ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းစတဲ့ ကိေလသာကို အရင္းခံၿပီး မလုပ္သင့္ မလုပ္ထိုက္တာ လုပ္တဲ့ အဂတိ လိုက္စားမႈလည္း ကင္းရွင္းရပါမယ္။ အဂတိရဲ႕ လားရာဟာ ဒုဂၢတိပါ။

ေလာကမွာ လူသားေတြ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထိုက္တာ လုပ္၊ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တာ မလုပ္ ျဖစ္ေနၾကတာဟာ အရင္းခံကေတာ့ ကိေလသာပါပဲ။ ကိေလသာ ေခါင္းပါးလာတာနဲ႔ အမွ် မလုပ္သင့္ မလုပ္ထိုက္တာ ေတြလည္း ေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္လာ ပါလိမ့္မယ္။ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တာ ေတြလည္း ေဆာင္ငင္ႏိုင္လာ ပါလိမ့္မယ္။

မလုပ္သင့္တာ အားလံုး အၾကြင္းမဲ့ ေရွာင္ႏုိင္ၿပီး လုပ္သင့္တာ အားလံုး အၾကြင္းမဲ့ ေဆာင္ႏိုင္ၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ အၾကြင္းမဲ့ ဘ၀လြတ္ေျမာက္မႈကို ရပါၿပီ။ ေသျခင္းတရားက အၾကြင္းမဲ့ လြတ္ေျမာက္ပါၿပီ။ ထပ္တလဲလဲ တစ္ေသတည္း ေသေနရတဲ့ အျဖစ္ဆိုး၊ ဒုကၡဆိုးေတြက ထာ၀ရ လြတ္ေျမာက္ပါၿပီ။ အႏႈိင္းမဲ့ နိဗၺာန္မွာ အၾကြင္းမဲ့ ေပ်ာ္စံႏိုင္ပါၿပီ။

ဒါေၾကာင့္ မေသခင္ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြထဲမွာ အေရးအႀကီးဆံုး၊ ပဓာန အက်ဆံုးကေတာ့ ကိေလသာ ေခါင္းပါးေရး အလုပ္၊ ကိေလသာ အျမစ္ျပတ္ေရး အလုပ္ပါပဲ။

၀န္ခံခ်က္ အမ်ားသူငါသံေ၀ဂ ယူ ႏုိင္ပါေစ

လူ႔လကၡဏာ

တာ၀တိန္သာနတ္ၿပည္ကနတ္ေတြဟာစုေတခါနီးရင္ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါေတြ မေတာက္ပၾက ေတာ႔ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အနားမွာခစားေနတဲ႔နတ္သမီးေတြက နတ္သားကုိအၿမတ္ဆုံး ဘုံၿဖစ္တဲ႔ လူဘ၀ ကိုဆုေတာင္း ဖို႔ ၀ိုင္းတုိက္တြန္းၾကတယ္တဲ႔။ ေအာ္ တုိ႔ လူဘုံမွာ လူလာၿဖစ္ရတာ အၿမတ္ဆုံးပါလားေနာ္။

လူေတြထဲမွာ နတ္ဘုံကလာခဲ႔ရင္ ရုပ္အဆင္းအဂၤါလွပၾကတယ္။နတ္ေတြဟာစုေတခါနီးရင္ အိပ္ေပ်ာ္သလိုၿဖစ္သြားၿပီး ကာလမၿခား လူ႔ၿပည္က အေမရဲ့ ၀မ္းဗိိုက္ ထဲမွာေသြးစက္ကေလး
ကေန ကာလေရၾကည္ စၿဖစ္လာတာ။ ကံအရွိန္ကအေထာက္အပံ႔ေပးတာေၾကာင္႔ ရုပ္ေကာ
နမ္ေကာ တၿပိဳင္နက္တည္း ၿဖစ္လာတာပါ။

အားလုံးအေၾကာငး္ညီညြတ္တဲ႔အခါ ကာလေရၾကည္ကေနေရၿမဳပ္ၿဖစ္၊ ေရၿမဳပ္ကေန မုံ႔ကြၽဲသဲ
လိုအသားဆိုင္ၿဖစ္၊ ကံအရွိန္ေၾကာင္႔ပဲ ေခါင္း၊ေၿခ၊လက္ေတြၿဖစ္ေပၚလာၿပီး နမ္ရုပ္ စၿဖစ္လာတာပါ။

ၿမတ္စြာဘုရားရဲ့ လကၡဏာေတာ္ ၃၂ ပါးရွိတဲ႔ အနက္ဘုရားရဲ့မ်က္လုံးေတာ္ဟာ အလွအပဆုံးပဲ
ဒီေခတ္ဒီအခ်ိန္မွာမ်က္လုံးလွတဲ႔ ခေလးေမြးဖြားခဲ႔ ရင္ ခေလးအရွိန္ေၾကာင္႔ မိဖေတြေတာ္ေတာ္
ခ်မ္းသာလာေလ႔ရွိတယ္။မ်က္လုံးတည္ေဆာက္ပုံကိုၾကည္႔ၿပီး လူကဲခတ္လို႔ရတယ္။ၿမတ္စြာဘု
ရားသခင္ရဲ့လွ်ာေတာ္ဟာလည္းပါးလွႊာၿပီးႏႈးညံ့ေပ်ာ႔ေၿပာင္းပါတယ္။စကားေၿပာရင္ဆဲ
တာဆိုတာမရွိသိမ္ေမြ႔ညွင္သာစြာေၿပာတတ္တယ္လို႔က်မ္းဂန္ေတြထဲမွာ
ဆိုထားပါတယ္။

ခေလးရဲ့အသားအေရႏႈးညံ့ေနေအာင္ကံအရွိ္န္က လုပ္ေပးေနတာၿဖစ္ပါတယ္။လက္သန္းထိပ္
ကလက္ခလည္ အေပၚလိုင္းကိုမွီေနရင္ၿဖစ္ေစ၊ေက်ာ္ေနရင္ၿဖစ္ေစ၊ဒီခေလးဟာေတာ္ေတာ္ေစ
တနာေကာင္းတတ္ပါတယ္။ လက္ေခ်ာင္းေတြအဖ်ားရႈးေနရင္ ေဒါသတအားၾကီးတတ္ပါတယ္
ပိန္ေပမဲ႔ လက္ခုံေလးေတြၿပည္႔ေနရင္ေကာင္းတယ္၊ ခ်မ္းသာတတ္တယ္။၀တဲ႔လူတိုင္းလက္ခုံ
မၿပည္႔တတ္ဘူး။လက္ခုံေလးေတြခ်ိဳင္႔ေနရင္ ဆင္းရဲတတ္တယ္။

အမိ၀မး္တြင္းသေႏၵၶၶတည္ေနခ်ိန္မွာခေလးႏွလုံးနဲ႔ မိခင္ခ်က္တိုင္ကဆက္ထားတာပါ။ခေလးစား
ခ်င္တာမိခင္ႏွလုံးမွာေပၚလာၿပီး မိခင္ေတြခ်ဥ္ခ်င္းတတ္ၾကတာပါ။ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္
ကိုယ္၀န္လြယ္ထားရခ်ိန္မွာ အိမ္ေဘးက ငန္းၾကီးကို လည္လိမ္ခ်ဳိးၿပီး ေသြးေသာက္ခ်င္ တဲ႔
ဆႏၵေပၚလာခဲ႔လို႔ လူအလစ္မွာ လုပ္လိုက္မိတယ္တဲ႔။ ေမြးလာတ႔ဲ ခေလးကေတာ္ေတာ္ဆိုး
ၿပီး ၾကီးလာေတာ႔ ေထာင္ေတြဘာေတြက် ကုန္တယ္။ ဒါဆရာေတာ္ ေဟာတဲ႔တရားထဲမွာပါ
တာ။တကယ္ေတာ႔ သစ္ေခါက္ေတြခြာစားခ်င္တာ၊ အမဲသားစားခ်င္တာ၊ အသီးအႏွံစားခ်င္
တာေတြဟာ ဗိုက္ထဲက ခေလးရဲ႔ ခ်ဥ္ခ်င္းပါ။
လူ႔အခ်ိဳးအစားအရပ္အေမာင္းဟာ အခ်ဳိးညီညီရွိရပါမယ္။မတ္တပ္ရပ္ရင္ဒူးေခါင္းကိုကိုင္ၾကည္႔
ႏိုင္ရပါမယ္။ လူေတြထဲမွာ တစြပ္ထိုးလုပ္တတ္တဲ႔သူဟာ အရပ္အေမာင္း အခ်ိဳးအစား မက်န
တတ္ပါဘူး။ လူအေရၿပားၾကမ္းတမ္းေနတဲ႔ သူဟာေရွေနာက္ မစဥ္းစားတတ္ပဲ ထင္ရာလုပ္
တတ္ၾကပါတယ္။ အေရၿပားႏႈးညံ့ေနရင္ ဆရာက္ုခ်ဥ္းကပ္္တတ္ၿပီး ေရွေနာက္ဆင္ခ်င္ကာ
ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္ၾကပါတယ္။

ၿမတ္စြာဘုရားသခင္ရဲ့သြားေတာ္မ်ားဟာေပါက္တာညီညာၿပီးက်ဲၿခင္းထပ္ၿခင္းမရွိပဲ အေခ်ာင္း
၄၀ ရွိပါတယ္။ ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္ရဲ့ အထုပၸတၱိကိုေလ႔လာၾကည့္တဲ႔အခါ ဆရာေတာ္မွာ
သြားအေခ်ာင္းေပါင္း ၄၀ ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လည္းဆရာေတာ္ရဲ့ဂုဏ္သတင္း
ဟာေက်ာ္ေဇာခဲ့တာပါ။ သြားေတြထပ္္ေနရင္ အဲဒီလူဟာ ကူလီကူမာေၿပာတတ္ၿပီးအလွည့္
အပတ္မ်ားတတ္ပါတယ္။

ခေလးသေႏၵၶတည္တာနဲ႔ မိဖကိုအက်ိဳးေပးတတ္ပါတယ္။အခ်ဳိ့ ကခေလးသေႏၶရွိတာနဲ့ မိဖ
လုပ္သူေတြခ်မ္းသာလာၾကပါတယ္။ အခ်ဳိ႔မိဖေတြကေတာ႔ ကြဲကုန္တတ္ၾကပါတယ္။ဒါ
ေၾကာင္႔လူေတြအေၾကာင္းကိုသိတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြေရွ့သြားေတာင္မရပ္ရဲပါဘူး။ ကုိယ္႔အက်င္႔
စရုိက္ကို ဖတ္ယူ လိုက္မွာ စိုးလို႔ပါ။ တကယ္ေတာ႔ ၿမတ္စြာဘုရားသာလွ်င္ အားလုံး ၿပီးၿပည္႔စုံတဲ႔လကၡဏာေတာ္ ၃၂ ပါးရွိတာပါ။ဒါကလည္းေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း
ပါရမီၿဖည္႔ ခဲ႔တဲ႔ အရွိန္အဟုန္ေၾကာင္႔ပါ။ ရုိးရုိးလူေတြမွာ မၿပည့္မစုံံ ရွိေနတာကေတာ႔
ဘ၀ကံအက်ဳိးေပးတရားအေပၚမူတည္ေနပါတယ္။

(၀န္ခံခ်က္/ ပုိင္းေလာ႔ဆရာေတာ္ ရဲ့ ေဟာၾကားခ်က္ ကို ၿပန္လွန္ေလ႔က်င္႔ ရင္းေရးထားၿခင္းပါ။)