အာရွတန္ဖိုး

တေလာက စာေရးသူကိုရီးယားဒရာမာဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို ၾကည့္မိခဲ့ပါတယ္။ ဒရာမာဇာတ္ကား အမည္ကေတာ့ Love Story in Harvard ျဖစ္ပါတယ္။5-movies ခ်ဲနယ္မွာ လည္းၿပခဲ႔ၿပီးၿဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ေျပာင္းေျပာရရင္ မင္းသမီးက Harvard Medical School ကေက်ာင္းသူပါ။ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေတြ တရစပ္လုပ္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ေနသူျဖစ္လို႔ ပထမပိုင္း မွာ မင္းသားျဖစ္သူရဲ႕ အထင္မွားျခင္းေတာင္ခံခဲ့ရပါတယ္။
ေဆးေက်ာင္းသူမင္းသမီးဟာ Harvard Law Schoolေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ဥပေဒေက်ာင္းသားသူငယ္ခ်င္း နဲ႔အတူ ကလပ္တစ္ခုကိုေရာက္ေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကလပ္ထဲမွာ ေရာက္ေနတဲ့ အေမရိကန္တစ္ေယာက္ ဟာ ႏွလံုးေရာဂါေၾကာင့္ သတိေမ့ၿပီး လဲက်သြားပါတယ္။ အားလံုးေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ လူနာ တင္ကားေခၚသူက ေခၚ၊ ရင္ဘတ္ကိုလက္နဲ႔ဖိသူကဖိနဲ႔အားလံုး ျပာယာခတ္ေနၾကပါတယ္။ ေဆးေက်ာင္းသူ မင္းသမီးကလူနာကို စစ္ေဆးၾကည့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းဘဲ သိလိုက္ပါတယ္။ ဒီလူနာဟာ ဦးေႏွာက္ထဲ ေအာက္စီဂ်င္ ေရာက္မလာရင္ ၁၀ မိနစ္အတြင္း အသက္ဆံုး႐ႈံးသြားႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ပါပဲ။ ဒါနဲ႔မင္းသမီးက ခ်က္ခ်င္းပဲ ၀ီစကီနဲ႔ပလပ္စတစ္စုတ္တံကို ေတာင္းၿပီး၊ သူ႔အိတ္ထဲမွာပါတဲ့ အိတ္ေဆာင္ဓားကို ထုတ္လုိက္ပါတယ္။ လူနာရဲ႕ လည္ပင္းတစ္၀ိုက္၀ီစကီေလာင္းၿပီး လည္ပင္းကိုဓားနဲ႔ေဖာက္ဖို႔ ျပင္ဆင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဥပေဒ ေက်ာင္းသားသူငယ္ခ်င္းက မင္းမွာ ေဆးကုသခြင့္လိုင္စင္မရွိဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီအသက္ကယ္တဲ့လုပ္ရပ္ကို မလုပ္ မိဖို႔ အတန္တန္တားပါတယ္။
မင္းသမီးဟာ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သတိေပးခ်က္ေၾကာင့္ ၁ မိနစ္ - ၂ မိနစ္ေလာက္ေတြ ေ၀သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းယတိျပတ္ဆံုးျဖတ္ၿပီး လည္ပင္းကို အေပါက္ေဖာက္၊ ပလပ္စတစ္စုတ္တံနဲ႔ေလကို မႈတ္သြင္း ေတာ့တာပါဘဲ။ ဒီလိုမႈတ္သြင္းတဲ့ေလေၾကာင့္ဦးေႏွာက္က ေအာက္စီဂ်င္ရၿပီး၊ လူနာဟာ ေျခလႈပ္လက္လႈပ္နဲ႔ အသက္ျပန္႐ႈလာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူနာတင္ကားေရာက္လာတာနဲ႔စနစ္တက်လူနာကို လူနာတင္ကား ေပၚတင္ၿပီး ေဆး႐ံုကို အေျပးေမာင္းသြားခဲ့ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းကို အတိုခ်ဳပ္ရရင္ မင္းသမီးဟာ ေဆးကုသခြင့္ လိုင္စင္မ႐ွိဘဲ လူနာကို ကုသခဲ့တဲ့အတြက္ မင္းသမီးနဲ႔Harvard Medical School ကိုလူနာနဲ႔လူနာငွားထားတဲ့Law Firm ကတရားစြဲရန္ ျပင္ဆင္ေတာ့တာပါဘဲ။ မင္းသမီးကိုလည္း ေက်ာင္းတက္ခြင့္ခ်က္ခ်င္းရပ္ဆိုင္းေစခဲ့ၿပီး Harvard Medical School ရဲ႕စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးေကာ္မတီက အမႈစစ္ေဆးျခင္းကိုခံရပါတယ္။
စာေရးသူေျပာခ်င္တာက ေကာ္မတီက မင္းသမီးကို စစ္ေဆးတဲ့အခါမွာ မင္းသမီးနဲ႔ေကာ္မတီဥကၠ႒ အျပန္အလွန္ေျပာတဲ့စကားကိုပါ။ "မင္းလိုင္စင္မ႐ွိဘဲ ေဆးကုသတဲ့အတြက္ အစစ္အေဆးခံေနရၿပီ၊ ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးႀကံဳလာခဲ့ရင္ေကာ မင္းဒီအတိုင္းပဲ လုပ္မွာလား "ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို မင္းသမီးက ဒီလို ျပန္ေျဖခဲ့ပါတယ္..
"ကြၽန္မေဆးကုသခြင့္လိုင္စင္မရွိဘဲ လူနာအသက္ကို ကယ္ခဲ့မိတဲ့အတြက္ အျပစ္႐ွိလိမ့္မယ္ဆိုတာကိုု အစကတည္းက သိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးႀကံဳခဲ့ရင္လည္း ဒီအတိုင္းပဲ လုပ္မိမွာပါဘဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္မကလူနာရဲ႕အသက္ကို တန္ဖိုးထားလို႔ျဖစ္ပါတယ္ "
ကဲစာဖတ္သူ ဒီအေျဖကို ၾကည့္ရင္ အေ႐ွ႕ႏွင့္အေနာက္ကြာျခားခ်က္ဘယ္ေလာက္ႀကီးမားတယ္ဆိုတာ သတိျပဳမိပါလိမ့္မယ္။ စာေရးသူဒရမာဇာတ္လမ္းကိုၾကည့္ရင္း မင္းသမီးရဲ႕အေျဖကို ၾကားမိလိုက္တဲ့အခါ ရင္ထဲ မွာ ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းထသြားမိခဲ့ရပါတယ္။ ဒါဟာ အေ႐ွ႕တိုင္းသားအာ႐ွသားေတြရဲခံယူခ်က္အစစ္အမွန္ ပါ။ လူ႔အသက္ လူ႔ဘ၀ထက္တန္ဖိုး႐ွိတဲ့အရာမ႐ွိႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဥပေဒေတြ၊ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈေတြေၾကာင့္ လူ႔အသက္ဟာ တန္ဖိုးမ႐ွိေတာ့တဲ့အေနအထားကို ေရာက္သြားပါတယ္။ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုတာ ဘယ္မွာပါလဲ၊ ဥပေဒကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈအမႈမထားဘဲ လူ႔အသက္လူ႔တန္ဖိုးကို အေလးထားတတ္တဲ့ " အာရွတန္ဖိုး "ကို ေပၚလြင္ေအာင္ ႐ိုက္ျပ ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ကိုရီးယားဒါ႐ိုက္တာကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ရင္ထဲမွာ ႐ွိန္းကနဲ ဒိန္းကနဲျဖစ္သြားေလာက္ေအာင္ အျပစ္ ကင္းစင္တဲ့ မ်က္ႏွာေပးေလးနဲ႔အေျဖေပးသြားတဲ့ မင္းသမီးေလးရဲ႕ အမူအရာေလးကိုလည္း တစ္သက္မေမ့ႏိုင္ ေတာ့ပါ။
ဒါေၾကာင့္ အာ႐ွမွာ လူလာျဖစ္ရတဲ့ စာေရးသူတို႔ရဲ႕ဘ၀ကို အခ်ိန္ေပးေလ့လာဆန္းစစ္မိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူလာျဖစ္ေနတာကို ဂုဏ္ယူမိတဲ့စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚ ေပါက္လာတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပင္ ႐ုပ္၀တၳဳေတြ ေခတ္မီတိုးတက္ပါေစ၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေတြးေခၚမႈကေတာ့ လူလူခ်င္း လူသားတန္ဖိုးကို ထားတတ္ဖို႔ပါဘဲ။