ေဒါသကိုပယ္ႏုိင္ပါေစ

မႏွစ္သက္ေသာအာရုံႏွင္႔ေတြ႔ေသာအခါေဒါသမၿဖစ္ေအာင္သည္းခံရမည္။

ေသၿခင္းဆင္းရဲၿခင္းကိ္ုလူေတြေသဆုံးသည္႔အခါ ကိုယ္တိုင္ၿပန္ေၿပာခြင္႔မရေသာေၾကာင္႔ က်န္ခဲ႔သည္႔သူမ်ား
သည္ေသၿခင္း၏ဆင္းရဲၿခင္း ကို ေသခ်ာမသိၾကရပါ။
ေလာဘႏွင္႔ေသ ၿပိတၱာ ေၿပ (ၿပည္)
ေဒါသႏွင႔္ေသ ငရဲေၿပ (ၿပည္)
ေမာဟႏွင္႔ေသ တိရိစၦာန္ေၿပ (ၿပည္) ဟုဆရာေတာ္မ်ားကေဟာၾကားထားရာေသခါနီး လူတစ္ေယာက္ အေနၿဖင္႔သတိမရွိေတာ႔သည္႔အခါ ေသရမည္႔ေ၀ဒနာကို ၿပင္းထန္စြာခံစားေနရေလၿပီ။ ငရဲ၊တိရိစၦာန္၊ၿပိတၱာ ဘုံမ်ားကိုမေသခင္ကပင္ ၿမင္ေနရတတ္၏။

ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ တရားမ်ားဖးုံလွႊမ္းေနပါက အမွန္ ကိုၿမင္ႏုိင္စြမ္းရွိေတာ႔ပါ။စာေရးသူမိဖ ၂ ပါးအနက္ အေမ သည္ေလာဘတရားသာနည္းပါးသည္မဟုတ္၊ ေဒါသတရားလည္း မရွိသူတစ္ေယာက္ၿဖစ္ပါသည္။ အေမေဒါသထြက္သည္ ကိုငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းခေလးဘ၀ကစ၍ၾကီးၿပင္း လာသည္႔ တိုင္ မေတြ႔ခဲ႔ ဘူးပါ။ အေမ ေဒါသထြက္ၿပီး စာေရးသူတိုေမာင္ႏွမတစ္ေတြကို မဆုံးမခဲ႔ဘူးပါ၊ေလေအးေလးၿဖင္႔သာ ဆုံးမသြန္ သင္ပါသည္။ အဆိုပါအခ်က္ေၾကာင္႔ ထင္ပါသည္။ စာေရးသူတို႔ေမာင္ႏွမ ၃ ေယာက္သည္ စိတ္ထားသိမ္ေမြ႔ႏွဳးညံ့ၾကသည္ဟု ထင္ပါသည္။ အေမေအာက္ညီမသည္ႀကမ္းတမ္းပါသည္။ အငယ္ဆုံးညီမ သည္ေအးေဆးသိမ္ေမြ႔ပါသည္။

တအူတုံဆင္းညီအစ္မေတြၿဖစ္ေသာ္လည္း အေမသည္သူမ်ားႏွုင္မတူ အလြန္ေအးေဆး သိမ္ေမြ႔ပါသည္။ စာေရးသူလည္းေအးေဆးသိမ္ေမြ႔ ၿခင္း ကို အလြန္ႏွစ္သက္ပါသည္။ ကိုယ္႔ကို ကိုယ္ ေဒါသနည္းေအာင္ လည္းႀကိဳးစားပါသည္။

သိပၸံစိုးလွ ဘာသာၿပန္သည္႔ ”တစ္ႏွစ္ အသက္ (၃၆၅) ရက္ အသက္ရွည္နည္း” စာအုပ္၌” ေဒါသထြက္လွ်င္ေသြးမ်ားခဲသြားတတ္၏။ ခႏၶာကိုယ္တြင္းလွည္႔ပတ္ေနေသာေသြးမ်ားတြင္ စိတ္ ဆိုး လာသည္႔အခါေသြးဆဲလ္ တို႔သည္ ၁ ကုဗမီ လီမီတာ တြင္ ဥေပါင္း ၅ သိန္းမွ်ထိတိုးလာတတ္၏။ ထို႔ၿပင္ အစာအိမ္ေအာက္ အေပါက္ ရွိ ႀကြက္သားတို႔ လည္းပိတ္သြားတတ္၏။ ထိုအခါအစာအိမ္ထဲမွ အစာ မ်ားေအာက္ သို႔ မဆင္းရေသာေႀကာင္႔ အၿခားအစာအိမ္လမ္းေႀကာင္းၿဖစ္ေသာအူသိမ္အူမ တို႔ သည္ေတာင္႔ လာတတ္၏။ ထိုအခါ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္တိုေဒါသထြက္ေနသူသည္၀မ္းဗိုက္မွ အႀကီးအက်ယ္ ထိုး၍နာလာတတ္၏။ စိတ္ဆိုးေနစဥ္ႏွလုံးသည္ ပို၍ခုန္ လာတတ္၏။ တစ္မိနစ္လွ်င္အႀကိမ္ ၁၈၀ မွ ၂၂၀ ထိ လွ်င္ၿမန္စြာ
ခုန္ေနတတ္၏။စိတ္ဆိုးေဒါသႀကီးသၿဖင္႔ ဦးေႏွာက္ေက်ာၿပတ္သြားသူမ်ား ကို ပင္ေတြ႔ ရတတ္၏ “

ဤအခ်က္မ်ားကာေဒါသကခႏၶာကိုယ္ ကို ဒုကၡေပးပုံၿဖစ္၏။ ေဒါသသမားမွန္သမွ်ကား မေကာင္းကြက္မ်ား ကိုသာၿမင္တတ္၏။ ထို၀ါဒကို “အေယာနိေသာမႏုသိကာရ” ဟုေခၚ၏။ “အေယာနိေသာ မႏုသိကာရ”သည္သူတပါးမေကာင္းကြက္ ကို သာရွာၾကည္႔တတ္ေသာေႀကာင္႔ အပါယ္ေလး ပါသိုဆြဲခ်ႏိုင္ သည္။စိုးရိမ္ေသာကသည္မိမိ အတြက္ ဘာမွအက်ဳိးမရွိဘူး၊ေဒါသမီးေလာင္ၿပီးေသြး တိုးေရာ ဂါၿဖစ္တာပဲ အဖတ္တင္တတ္သည္၊ “ရန္ကုန္မွာ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ သူေယာကၤ်ား အလုပ္သြား ရင္အၿခားမိန္းမေတြနဲ႔ ေဖါက္္ၿပန္ေနမလားလို႔ေတြးၿပီးစိတ္ေသာကၿဖစ္တယ္။ သားသမီးေတြေက်ာင္းသြားၿပီ
ဆိုရင္ လည္းအေဖာ္ေတြနဲ႔ အဆင္ေၿပပါ႔မ လား၊ ဆရာဆရာမေတြနဲ႔ အဆင္ေၿပပါမလား ပူပင္ေသာကၿဖစ္ တယ္။ေလာကမွာ အသက္တိုသူေတြက စိတ္ဆင္းရဲစရာကို ရွာၾကံေတြးေတာ တတ္ၾက တယ္။ အသက္ရွည္သူေတြ ကစိတ္ခ်မးသာစရာ ကို ရွာ ႀကံေတြးေတာ တတ္ၾက တယ္တဲ႔။“ ဒီအေၾကာင္း အရာေတြဟာဆရာေတာ္ ေမတၱာရွင္ (ေရႊၿပည္သာ) ေရးးသားတဲ႔“ သညာသိနွင္႔ ပညာသိ (သုဒၶ၀ိပသာနာ က်င္႔စဥ္ ) “ ကေနထုတ္ႏွုတ္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

ေဒါသထြက္ေနသူတစ္ေယာက္ကိုေဘးကေနႀကည္႔လွ်င္ေတာ္ေတာ္အရုပ္ဆိုးသည္။ ေဒါသထြက္သူကေတာ႔ ေဒါသအမုိက္ေမွာင္ဖုံးေန၍ ဘာမွ မသိေတာ႔ပါ။ ေဒါသထြက္ေနသူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကို စာေရးသူ ေၿဖာင္း ၿဖေၿပာဆိုဘူးသည္။ သူတို႔ ကို ႀကည္႔ ရသည္မွလူစိတ္ေပ်ာက္သေလာက္ပင္၊ စဥ္းစားဆင္ၿခင္ေတြးေတာတတ္သည္႔ဥာဏ္မရွိေတာ႔။ေဒါသ
အမိုက္ေမွာင္ဖုံးေနသည္က ေႀကာက္စရာရုပ္သြင္ ကိုၿဖစ္ေပၚေစသည္။ ယခင္ကခ်စ္ ခင္နွစ္သက္ စရာေကာင္း သည္႕ ရုပ္သြင္ လကၡဏာ သည္ ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္မသိေတာ႔ပါ။

ခႏၶီစပါရမီ သညး္ခံစိတ္ရွိသူတစ္ေယာက္အေပၚေဒါသထြက္ၿပေနၿခင္းသည္ သာ၍ပင္ ၾကည္႔ ရဆိုးပါသည္။ မည္သည္႔အေၾကာင္းေႀကာင္႔ေဒါသထြက္ပါေစ၊ေဒါသ၏အက်ဳိးဆက္သည္မည္သည္႔နည္းႏွင္႔မွ်မေကာင္း ေတာ႔ပါ။ ေဒါသထိ္န္းနည္းကိုလူေတြကဆင္ၿခင္ႏိုင္ရန္ေၿပာၿပခဲ႔ေသာ္လည္း တကယ္ လက္ေတြ႔ လိုက္နာရန္ အခိ်န္၌ စာေရးသူတို႔ အားလုံးေမ႔ ေနၾကသည္။ မိမိေဒါသထြက္ေနသည္ ကို သိေအာင္ လုပ္ လိုက္ၿခင္းၿဖင္႔ မိမိေဒါသထြက္ေနပါလား ဆိုၿပီး ဆင္ၿခင္သြားႏိုင္ပါသည္။

တကယ္ေတာ႔
ဘယ္ေလာက္ပင္စားရစားရ တစ္၀မး္၀ရုံပါ။
ဘယ္ေလာက္ပင္၀တ္ရ၀တ္ရအေရၿပားဖုံးရုံပါ၊
ဘယ္ေလာက္ပင္အိပ္ရေနရ တစ္ကိုယ္စာေလးပါ
ဘယ္ေလာက္ပင္ပစၥည္းဥစၥာရွိရွိ ေသလွ်င္ထားပစ္ခဲ႔ရတာပါ။
ကုသိုလ္ၿပဴလွ်င္ကိုယ္ဖို႔၊ စိတ္ထားေကာင္းေကာင္းထားတတ္ လွ်င္ကိုယ္ဖို႔ပစၥည္း က်န္ခဲ႔လွ်င္သူမ်ားဖို႔ ထားပစ္ခဲ႔ရတာပါ၊မေသခင္ေလးစိတ္ထားေကာင္းေကာင္းေလး ထားရင္ေဒါသ၊ေလာဘ၊ေမာဟ ကိုထိန္းရင၊္ အားလုံး ကိုယ္႔အတြက္ က်န္မွာ ခ်ည္းပါပဲ။

မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ဦး၀ိမလ တရားစာအုပ္ေတြကို မၿပတ္ဖတ္တဲ႔ အေမ ဟာေလာဘ၊ေဒါသ ၊ေမာဟ ေတြကင္းတာမဆန္းပါ။ အေမရဲ႔သားေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟကင္းေအာင္ ႀကိဳးစားေန ပါတယ္။ အေမရဲ႔မ်ဳိးဆက္ေတြကိုလည္းေလာဘ၊ေဒါသ၊ ေမာဟေတြကင္းေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ လူဆိုတာေမြး ဖြာႀကီးၿပင္းလာရာ ပတ္၀န္းက်င္ကို လိုက္ၿပီးအေသြးအေရာင္ စိတ္ေနသေဘာထား မ်ားေၿပာင္းလဲ တတ္တာေ ႀကာင္႔ေသြး ကပါပင္ပါၿငားေသာ္လည္း မ်ဳိးဆက္ ႀကီးၿပင္းလာေသာ ပတ္၀န္းက်င္ကိုပဲ အၿပစ္ ဖို႔ ရေတာ႔မလား မသိေတာ႔ပါ။

ဘိုးဘိုးေၿမးရဲ႔မ်ဳိးဆက္ပုံရိပ္ (၂)

ပါေမာကၡဦးသာထိုကြယ္လြန္သြားတာကိုအင္တာနက္မွာေတြ႔ေတာ႔မွ ရန္ကုန္ အိမ္ကိုအေၿပးအလႊားသြားၿပီးသတင္းေမးရတယ္။ အန္တီေလးကေတာ႔ က်န္းက်န္း မာမာပါပဲ။ ခိုင္ထူးလည္းၿပန္ေရာက္ေနေတာ႔ သူ နဲ႔ပါေတြ႔ ခဲ႔တယ္။ မန္းတကၠသိုလ္ ၀န္းထဲမွာေန တုံးက ခေလးေတြေကာ မိဖေတြေကာခင္ခင္မင္မင္ နဲ႔ႀကီးၿပင္းလာၾကတာေလ။မန္းတကၠသိုလ္ထဲမွာ ပါေမာကၡ ေတြအတြက္ ေဆာက္ထားတဲ႔၂ထပ္ တုိက္အိမ္၁၀လုံး၅တန္းစီ ေဆာက္ထားတာ။ဘိုးဘိုးတို႔အိမ္ေရွ့ကလမ္း ကိုေတာ႔တကၠသိုလ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကအေဖေနတဲ႔လမ္း ၿဖစ္တာေႀကာင္႔ “နတ္ရွင္ေနာင္လမး္“ လို႔အမည္ေပးခဲ႔ တယ္။ အိမ္ေရွ့မွာ တင္းနစ္ကြင္းေတြပဲရွိတယ္။ ေနာက္ မိုးလုံေလလုံ အားကစားရုံ၊ စာတိုက္၊ ေဘာ္လီီေဘာကြင္းေတြရွိပါတယ္။ အိမ္ ၁၀လုံး မွာ နံပါတ္ ၁ က ပါေမာကၡေဒါက္တာခင္ေမာင ္နဲ႔ၿမန္မာစာက ပါေမာကၡေဒၚလွၿမတ္၊ နံပါတ္၂ ကအန္တီပါေမာကၡေဒၚႀကည္ၾကည္လွနဲ႔ ဗိုလ္မႈးမ်ဳိးၿမင္႔ (ဗိုလ္ၿမင္႔အုန္းမိဘ)၊ နံပါတ္၃ ကရူပေဗဒပါေမာကၡဦးေက်ာ္ၿမင္႔၊ သူ႔အရင္က Ford Foundationနဲ႔ လာတဲ႔ Professor Owen နံပါတ္၄ ကပါေမာကၡဦးသာထို၊အန္တီေလး၊ နံပါတ္ ၅ ကပါေမာကၡဦးသိန္းေမာင္နဲ႔ အန္တီသန္း နံပါတ္ ၆ က Professor Ali နဲ႔ မိသားစု ရုပေဗဒဌာနကပဲ။ သူ႔သားေတြထဲကလွေမာင္တို႔ စိုးၿမင္႔ တိုကရန္ကုန္မွာ လုပ္ငန္းရွင္ေတြပဲ။ နံပါတ္ ၇ ကေတာ႔ေမ႔ေနၿပီ။ နံပါတ္ ၈ ကအဂၤလိပ္စာပါေမာကၡ မစၥတာ မူနီ၊ နံပါတ္ ၁၀ ကဘူမိေဗဒပါေမာကၡ မစၥတာ ဆရင္း အိႏၵိယတကၠသိုလ္တစ္ခုက ဧည္႔ပါေမာကၡအေနနဲ႔ လာတာၿဖစ္တယ္။ သူတို႔မိသားစုေတြ အသီးသီးေနၾကတယ္။ သမီး ေလးက ဘြားဘြားကြ်ဲ နဲ႔ ရြယ္တူပဲ။

ဘိုးဘိုးတို႔အိမ္ေရွ႕နတ္ရွင္ေနာင္လမ္း က လူရွင္းတယ္။ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြတကူးတက လာမွပဲေရာက္ တယ္။ အိမ္ေရွ့ တင္းနစ္ကြင္းေက်ာ္ရင္ ေရွႊၿပည္ေအး ေယာက်္ားေလးအေဆာင္၊ အိမ္ေရ႔ွကမ်ား ေဆးရုံသြားတဲ႔ ေက်ာင္းသူေတြ ၿဖတ္ေလွ်ာက္သြားလို႔ကေတာ႔္၀ရံတာကေနေက်ာင္းသားဘာ၀ “မေၿပာမရွိႀကနဲ႔ ” လို႔ေအာ္္ ႀကတယ္ေလ။ေရႊမန္ေဆာင္ဆိုတာနံမည္ႀကီး မိနး္ခေလးေဆာင္၊ေနာက္ေဘးကသစၥာေဆာင္ရွိတယ္။ ေရႊမန္းေဆာင္ ေရွ႔မွာ ၿမင္းလွည္းေတြဂိတ္ထိုးတယ္။ ဘိုးဘိုး တို႔ေမာင္ႏွမေတြ ၿမင္းလွည္းနဲ႔ လေပး စီးၿပီး ေက်ာင္းတက္ရတာ။ ဘိုးဘိုးတို႔ညီအစ္ကို၂ ေယာက္က စိန္ပီတာ၊ ဘြားဘြားကြ်ဲကစိန္ဂ်ဳိးဇက္ကြန္ဗင္႔ ကိုေန႔တုိင္း သြားရတာေလ။ ၿမင္းလွည္ေမာငး္သူက ပုဏ္ဏား လူမ်ဳိး ၿမင္း ၂ေကာင္ရွိတယ္။မနက္ ၁ ေကာင္ ည ၁ ေကာင္ ညွာၿပီး ခိုင္းတယ္။ အဲဒီတုံးကမႏၱေလးက ကားသိပ္မေပါေသးဘူး။ ၿမင္းလွည္း ပဲ စီးၾကတယ္။ႀကီး လာမွ ေက်ာင္းကားနဲ႔ေက်ာင္းတက္ရတာ။ အၿပန္ႀကရင္ ဘိုးဘိုး ကၿမင္းလွည္းေမာင္းသင္တယ္။ နံပါတ္ ၉ နတ္ရွင္ေနာင္လမ္း အိမ္မွာၿခံကလည္းက်ယ္ေတာ႔ အေဖ နဲ႔ အေမ က ႏွင္းဆီေတြစိုက္ၾကတယ္၊ ႏွင္းဆီပန္း ေတြကိို အိမ္ ကထမင္းခ်က္ က ေရႊမန္းေဆာင္ မွာ သြားေရာင္းေပးတယ္။ အေပ်ာ္စိုက္တာေပါ႔။ ေဆာင္းတြင္း ေရာက္ရင္ အေဖ ကစိန္ခ်ယ္၊ေဟာလီေဟာစ္၊ ေပၚပီ၊ ပန္းေတြစိုက္တယ္။ အငွားနဲ႔ေၿမ ကို ၿပဳၿပင္ ခိုင္းတယ္။ေရ ကို ကိုယ္ တိုင္ေလာင္းတယ္။

အိမ္ေရွ႔မွာ ေရေၿမာင္း ေတြရွိတယ္။ Estate Engineer ကသူ ဂ်စ္ကားေလးနဲ႔ မန္းတကၠသိုလ္တ၀န္း လုံး လိုက္ ႀကည္႔ေနတာ၊ ေၿမာင္းေတြက ေရစီးေရလာအင္မတန္ေကာင္းတယ္။ အဲဒီတုံးက ၿမန္မာၿပည္ႀကီး မပ်က္စီးေသး ဘုူးေလ၊ သူ႔အလုပ္သူတာ၀န္ေက်ေက် လုပ္ၾကတယ္။ ညေနႀကရင္ မိသားစု ပန္းၿခံထဲထြက္ ၿပီး ဘိုးဘိုး တို႔က ေရပုံးေတြဆြဲ မႏုိင္မနင္းနဲ႔ ေရေလာင္းႀက ၿပီ။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ လည္း စိုက္ေတာ႔ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ စားရတယ္။ ဦိးေလးေအာင္ထြန္းလူပ်ဳိးတုံးကေအာက္ထပ္မွာ တစ္ခန္းအိပ္တယ္။ အေပၚမွာအိပ္ခန္း က ၃ ခန္း ဆိုေတာ႔ ညီအစ္ကို ၂ ေယာက္ ကတစ္ ခန္းေနၾကတယ္။ ညဆိုရင္ အေဖ ကေက်ာင္း ကယူလာတဲ႔ အလုပ္ေတြ လုပ္တယ္။ စာဖတ္တယ္၊ ဘိုးဘိုး တို႔ ငယ္ငယ္ ကအေဖစာသိပ္မေရးၿဖစ္ဘူး။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းက အလုပ္၊ စာသင္တဲ႔အလုပ္နဲ႔ပဲအလုပ္ရႈပ္ေနတာမ်ားတယ္။ ဘိုးဘိုးတို႔ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ ကိုယ္႔ အသိနဲ႔ ကိုယ္ စာဖတ္တယ္၊ homework ရွိ ရင္ လုပ္တယ္၊ အေမနဲ႔အေဖ ကဘာမွ မေၿပာရဘူး။ အခုေခတ္ မိဖေတြ လိုတုတ္တစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ၿပီး စာက်က္ဆိုတာ လည္းမေၿပာရဘူး၊အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက အေမ ကေတာ႔ ဦး၀ိမလတရားစာအုပ္ေတြဖတ္ေနၿပီ။

ဘိုးဘိုးတို႔အေဖကရီရတယ္။အကုန္သူ႔ဖါသာလုပ္တယ္။ကားလည္းၿပင္တတ္တယ္။တစ္ခုခုလုပ္ လို႔ေအာင္ၿမင္သြား ရင္သားသမီးေတြကို ဒါ MA ေအာင္ထား လို႔ လုပ္တတ္တာ လို႔ေၿပာတယ္။ နဲနဲ ႀကီး လာေတာ႔ MA နဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲ ၿပန္ေမးမိတယ္။အမွန္ေတာ႔ သားေတြ သမီးေတြစာႀကိဳးစား ခ်င္ေအာင္ေၿပာတာပါ လားလို႔ ႀကီးလာမွ သေဘာေပါက္တယ္။ အေဖကႀကြား၀ါတတ္တဲ႔သူမွမဟုတ္တာ။ အေမက ေၿပာဘူးတယ္။ ဘိုင္စကုတ္ဂ်ပိုး လုပ္တုံး ကလည္း ရုပ္ရွင္ၿပတဲ႔စက္ပ်က္ရင္သူကလိေသးတယ္တဲ႔။ အေမနဲ႔အေဖ ရေတာ႔ ေတာင္ငူမွာဘိုင္စကုတ္ရုံေထာင္ေသးတယ္ေလ။အဲဒီအလုပ္ ကို အေမ ကဂ်ပိုးအလုပ္ လို႔ေၿပာတာ။ အေဖေတာင္ငူမွာ ေနေတာ႔အလုပ္ကစုံတယ္။ သစ္ကုန္သည္ လည္း လုပ္ လိုက္ေသးတယ္ လို႔ေၿပာတယ္။ သူရုပ္ရွင္ရုံ ကို ရင္စီနီမာ လို႔အမည္ေပးထားတယ္။ အေဖရဲ႔ အေဖ ကဦးဖိုးရင္လို႔ေခၚေတာ႔“ရင္” ကိုယူလိုက္တာ။ ဖဆပလအမတ္ေလာင္းေတြေရြးေတာ႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ကိုခ်မ္းၿမ ခင္ဗ်ားေတာင္ငူကေန အေရြးခံ လို႔ေၿပာေတာ႔ အေရြး မခံ ရပါေစနဲ႔ ဆိုၿပီး မနည္းလိုက္ဖ်က္တယ္။ အေဖေၿပာေတာ႔ ငါ ေက်ာင္းဆရာပဲ လုပ္ခ်င္တာ၊ အဲဒီအလုပ္ေတြကစစ္ ၿပီးစမို႔ ေခတၱပဲ လုပ္တာ လို႔ေၿပာတာပဲ။ ဘိုးဘိုး တို႔နည္းနည္းႀကီးလာေတာ႔ ဘာေတြးသလဲ သိ လား၊? ဖဆပလအမတ္သာလုပ္မိရင္ ဒီႏံြထဲကရုန္းမထြက္ႏုိင္ပဲ စစ္တပ္က အာဏာ သိမ္း ေတာ႔ ငါ႔အေဖေထာင္ထဲပါသြားႏိုင္တယ္ လို႔ ဘိုးဘိုးတို႔ေတြးမိႀကတယ္။ အေဖကေထာင္က်ဘူး တယ္၊ ေတာင္ငူကို ကရင္သူပုန္ေတြ သိမ္းေတာ႔အေဖတို႔ ကိုေတာင္ငူရဲ႔ ၿမိဳ႔ မ်က္ႏွာ ဖုံးဆို ၿပီး ေတာင္ငူေထာင္ထဲ ထည္႔ထားတယ္။ အေဖအစ္ကို၀မ္းကြဲတရားသူႀကီးဦး စိိန္ရင္ လည္းပါတယ္။ထြက္ေၿပး လို႔ လည္းမရေတာ႔အဖမ္း ခံ လိုက္ရတာေပါ႔။ အေမ ခမ်ာဦးစိန္ရင္မိန္းမ ႀကီးႀကီးေဒၚႏွုင္းရီနဲ႔ အေဖ တို႔တစ္ေတြလႊြတ္ေပး ဖို႔ အတြက္ ကရင္စစ္ ဗိုလ္ေတြဆီသြားၿပီး မ်က္ေရခံထိုး ေတာင္းပန္ေပမဲ႔ လည္း မရခဲ႔ ဘူး။ ဘယ္ လိုမွ ေၿပာမရေတာ႔ ဘုရားတရားပဲ တေနရတာေပါ႔။ အေဖကိုယ္ တိုင္“ေကာ္သူေလး အက်ဥ္းသမား“ ဆိုၿပီးေဆာင္း ပါးေရးဘူးတယ္။

ဘိုးဘိုးကအလြန္ငယ္ေသးတဲ႔အခ်ိန္ေပါ႔။ပုလုံးေလာက္ရွိၿပီထင္တာပဲ။တစ္ႏွစ္ေတာင္မၿပည္႔ေသးဘူးထင္တယ္။အေမ ရဲ႔ အေတြ႔အႀကံဳေတြ ကိုအေမ ကဘိုးဘိုး တို႔ ႀကီး လာမွေၿပာေၿပာၿပ လို႔ဒါေတြသိရတာ။ကရင္ေခတ္က က်ီးလန္႔ စာစာ ေန ေနႀကရတာေလ။ အေမခမ်ာ မႏၱေလး ကလိုက္ လာၿပီးေတာင္ငူမွာ ဒုကၡေတြ ႀကဳံရတာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုံးကထဲ က ေရာင္စုံေသာင္း

က်န္းသူေတြထၾကြၾကတာဒီေန႔တိုင္ပဲေနာ္။ ဒီအၿဖစ္အပ်က္ေတြက ဘိုးဘိုး တို႔ အတြက္ ညအိပ္ရာ၀င္ပုံၿပင္ ေတြပဲေလ။မွတ္မွတ္ရရ ေထာင္ထဲက ေစာင္ႀကီးတစ္ခု ကိုအေဖ ကအမွတ္တရယူလာတယ္။ ေဆာင္းတြင္းေရာက္ရင္ေထာင္္ ေစာင္ႀကီး ကေလးေတာ႔ ဂြမ္းေစာင္ေအာက္ကခံ ၿခဳံ ရင္ေတာ္ေတာ္ေႏြးတာပဲ။ ဘိုးဘိုး တို႔တစ္ေတြ လုလုၿခံဳႀကတာ မွတ္မိေသးတယ္။အဲဒီေစာင္ႀကီး က မန္းတကၠသိုလ္ေက်ာင္းထဲထိပါလာတယ္။

ေထာင္ထဲမွာသူကိုေစာင္႔ေရွာက္တဲ႔ ဦးမာဒင္ႀကီး ကို လည္း မန္းတကၠသိုလ္ ထိလိုက္ လာအလုပ္ေတာင္းေတာ႔ အိမ္ေနာက္က အလုပ္သမားတန္းလ်ားမွာေန ခိုင္းၿပီး မန္းတကၠသိုလ္ၿမန္မာစာဌာနမွာ ရုံးအကူ ခန္႔ေပးခဲ႔တယ္။ အေဖ အေပၚမွာ အလြန္သစၥာရွိေသာလူမ်ားၿဖစ္တယ္။ အေဖကအလုပ္လုပ္တဲ႔အခါ အေတာ္စနစ္က် တယ္။ အိမ္မွာ အေဖရဲ႔ slogan ေတြကအမ်ားႀကီးပဲ။ မွတ္ေတာင္မမွတ္မိဘူး။ အေမမ်ားစိတ္မ်ား လို႔ တစ္ခုတေလမ်ား ခ်ဳိ႔ယြင္းသြား လို႕ေတာ႔ သူစာၾကည္႕ခန္းမွာ slogan တစ္ခုေရာက္သြားပါေလေရာ။ အမ်ားသူ ငါနဲ႔ဆက္ဆံ လို႔တစ္ခုခုလိုသြား ခဲ႔ ရင္လည္းသူ႔ကိုယ္သူသတိေပးတဲ႔အေနနဲ႔ slogan တင္ေတာ႔တာပဲ။

သားသမီးေတြက slogan ေတြမ်ားေတာ႔ ရွက္တာေပါ႔ေလ။ အဲဒီ လိုပဲဦးသာဓုႀကီး လုပ္တတ္တယ္ လို႔ သုေမာင္စာေတြထဲမွာ ဖတ္ လိုက္ရတယ္။ ေၿမးေလးဘြားကြ်ဲ ငယ္ငယ္ကမႏၱေလးေဆးရုံမွာ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ လုပ္ေတာ႔ အိမ္ၿပန္ေရာက္လာရင္ ေမြးခန္းက နပ္စ္မေတြ အပါးခိုလို႔ဆူရတဲ႔ အေႀကာင္း အေဖနဲ႔အေမ ကိုေၿပာၿပတဲအခါ အေဖက“ သမီးလူေတြကိုေအာက္ႀကိဳ႔ လို႔ဘာမွ မၿဖစ္ဘူး။ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္မွာ ပညာေတြအမ်ားႀကီးတတ္လာတဲ႔အခါ ကိုယ္ကို ကိုယ္ ႏွိမ္႔ခ်ၿပီး ဆက္ဆံေၿပာဆိုရ တယ္။” လို႔ဆုံးမတယ္။ အေမကေတာ႔ ”သမီး ရယ္ သမီး ခိုင္းရင္အဆင္ေၿပေအာင္လူေတြကို ေကြ်း ခ်ိန္တန္ေကြ်း သာသာခ်ုိဳခ်ဳိနဲ႔ ခိုင္းေပါ”႔ လိုေၿပာတယ္။ အေမက မႏၱေလးစိုက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္ကRector ဦးသန္းထြန္း (မန္းေဆးတကၠသိုလ္က ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေဒါက္တာသန္း၀င္းဖခင္) ရဲ႔ေယာကၡမႀကီးကို စံနမူနာယူခိုင္းတယ္။ သူအိမ္မွာ လုပ္တဲ႔ ယဥ္ေမာင္းက အဖြားႀကီး ကတစ္ခုခုခိုင္းရင္ အင္မတန္မွ စကားေၿပာခ်ဳိသာတာပဲတဲ႔။ သားေရ အဘြား ကို ဘာလုပ္ေပးပါအုံးနဲ႔ သူေၿပာတာႀကားတာနဲ႔ပင္လုပ္ ဖို႔ထိုင္ရာကထေနၿပီတဲ႔။ အေမကိုသူတို႔ယဥ္ေမာင္းကၿပန္ေၿပာၿပ လို႔ အေမ ကမွတ္ထားၿပီး ဘိုးဘိုး တို႔ ကိုအၿမဲေၿပာၿပတာ။ လူေတြနဲ႔ဆက္ဆံတဲ႔အခါ အထက္စီး ကမေနမိ ဖို႔ ကို ေၿပာတာ။ဘြားကြ်ဲ လည္းအေမ ေၿပာသလို လုပ္ လိုက္ေတာ႔ တစ္ လအတြက္း နပ္စ္ေတြက မမ၊မမ နဲ႔ေနေတာ႔တာပါပဲတဲ႔။

အဲဒီ လိုပဲ ဘိုးဘိုး တို႔ကဒီ လိုအဆုံးအမေအာက္မွာ ႀကီး ၿပင္း လာရတာ။

ဘိုးဘိုးတို႔ကေတာ႔ယုံၾကည္တယ္ေလ။ အေဖနဲ႔အေမ ဆုံးမသြန္သင္မႈေအာက္မွာ ႀကီးၿပင္း လာရလို႔ သားသမီး ေတြအားလုံး ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ၾကတယ္ထင္တာပဲ။ ဒါေၾကာင္႔သားသားေမေမ ကို လည္း ဘိုး ဘိုး ကအဲဒီနမူနာ ေတြယူၿပီးသြန္သင္ဆုံးမေနရတာေပါ႔။ ပညာေတြတတ္လာရင္ ပညာမာနမတက္ရဘူး။ ပိုၿပီးေတာ႔ ေတာင္ ကိုယ္ကိုကိုယ္ႏိွမ့္ခ်ဆက္ဆံရတယ္။ ဘိုးဘိုးကစက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းပိတ္ လို႔အိမ္ၿပန္ရင္ အေဖရဲ႔ စာအုပ္စဥ္ကစာအုပ္ေတြဖတ္တာပဲ။သိပၸံေမာင္၀ရဲစာေတြကိုႀကိဳက္တယ္။ေအာက္စဖို႔တကၠသိုလ္မွတ္တမ္းစာအုပ္ဆိုအႀကိမ္ႀကိမ္ဖတ္တယ္။ အဲဒီတကၠသိုလ္ႀကီးကို သြားတက္ခ်င္တဲ႔စိတ္ေတြတဖြားဖြားေပၚလာခဲ႔တာေပါ႔။ အလုပ္၀င္ေတာ႔ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာ အဂၤလန္ကိုပညာေတာ္သင္ ၂ ႏွစ္သြားခြင္႔ ရတယ္ေလ။ ေအာက္စ္ဖို႔ေတာ႔မဟုတ္ဘူး။ Cranfield University Silsoe College မွာ ပညာသင္ရတာ။ ေႏြရာသီေက်ာင္း ၃ လပိတ္ေတာ႔ OxfordUniversity ရွိတဲ႔ Oxford ၿမိဳ႔ မွာ သြားေနၿပီး အနားမွာ ရွိတဲ Culham မွာ ေႏြရာသီ trainingသြားတက္တယ္။ အဲေတာ႔ စေန၊တနဂၤေႏြဆိုရင္ Oxford University တစ္ခုလုံးၿပဲၿပဲစင္ေအာင္လည္ခြင္႔ ရခဲ႔တယ္ေလ။ အဲဒါဘိုးဘိုးရဲ႔ဆႏၵၿပည္႔ခဲ႔ ရတာပဲ။

ကဲပုလုံးေရ-- ၾကီး လာရင္ဘိုးဘိုးတို႔မ်ဳိးဆက္ပုံရိပ္ ကိုဖတ္ေနာ္။

စီးပြားေရးပဲ့တင္သံမ်ား

လင္းႏုိ႔မ်ားဟာ ပဲ့တင္သံကုိ နားေထာင္ၿပီး လမ္းေၾကာင္းရွာေဖြ ပ်ံသန္းၾကရပါတယ္။ စီးပြားေရး ပဲ့တင္သံမ်ားကုိနားေထာင္ၿပီး တုိင္းျပည္စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈလမ္းေၾကာင္းကုိ ရွာေဖြေလွ်ာက္လွမ္းရန္ လိုပါတယ္။ စီးပြားေရးပဲ့တင္သံ ေတြဟာ စီးပြားေရးသမားတစ္ဦးခ်င္းထံမွ ထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္ၿပီး သူ၏ အျမင္အယူအဆမ်ားကုိသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဖၚျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ မွန္ျခင္း၊ မွားျခင္းကုိေတာ့ စာဖတ္သူပဲ ေလ့လာသံုးသပ္ေ၀ဖန္ႏုိင္ပါတယ္။

ပထမဆံုး စီးပြားေရးသမားရဲ႕ ႏႈတ္ျဖတ္အခြန္ (withholding tax)ႏွင့္ ပတ္သက္တဲ့ ပဲ့တင္သံကေတာ့ " ႏႈတ္ျဖတ္အခြန္ ဟာ ျပည္တြင္းမွာ ေရာင္း၀ယ္ၾကတဲ့ transaction မ်ားအေပၚမွာ ေကာက္ခံျခင္းဟာ သင့္ေလ်ာ္မွန္္ကန္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံသားတိုင္း ဟာ အခြန္ေပးေဆာင္ရမဲ့ တာ၀န္ရွိၾကပါတယ္။ ျပည္ပက သြင္း လာတဲ့ သြင္းကုန္ပစၥည္းအေပၚမွာ ေကာက္ခံတာကုိေတာ့ ေစာဒကတက္ခ်င္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားက ပစၥည္း ေရာင္းသူ supplierဆီက withholding tax ေကာက္တာျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ ကုန္၀ယ္သူ ျမန္မာကုန္သည္ကပဲေပးရတာပါ။ အဲေတာ့ ျမန္မာကုန္သည္ေတြပဲ ႏႈတ္ျဖတ္အခြန္၊ ကုန္သြယ္ခြန္၊ ေရာင္းခြန္ ေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကရၿပီးေနာက္ဆံုးေတာ့ စားသံုးသူအေပၚပဲ ေရာက္ေတာ့တာပါပဲဗ်ာ"။

ဒုတိယပဲ့တင္သံကေတာ့ " ျမန္မာနဲ႔ double taxation လက္မွတ္ထိုးထားတဲ့ႏုိင္ငံ (၅)ႏုိင္ငံရွိပါ တယ္။ စင္ကာပူကုိ ဥပမာ ေပးပါရေစ။ စင္ကာပူမွာ တည္ေထာင္ထားတဲ့ ကုမၸဏီဟာ ျမန္မာဖြင့္ထားရင္ ျဖစ္ေစ၊ျမန္မာတစ္ဦးဦး ပါ၀င္ရင္ျဖစ္ေစ၊ double taxation ခံစားခြင့္ အႀကံဳးမ၀င္ဘူး။ ျမန္မာ ကုန္သည္ေတြႏုိင္ငံႀကီးတစ္ခုရဲ႕ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈ ဆက္ရွင္ကုိေက်ာ္လႊားႏုိင္ေအာင္ ျပည္ပမွာ ကုမၸဏီေတြ ဖြင့္ၾကဖို႔သက္ဆိုင္ရာကပဲ တုိက္တြန္းခဲ့တာေလ။ အခုေတာ့ စင္ကာပူႏုိင္ငံသားေတြ ေကာင္းစားေအာင္ လုပ္ေပးေနသလို ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒီကုမၸဏီ board of directors ေတြထဲက ျမန္မာေတြထြက္ၿပီး စင္ကာပူ ႏုိင္ငံသားေတြကုိtransaction တစ္ခုလုပ္တိုင္း ၁%-၁.၅% စသည္ျဖင့္ ခံစားခြင့္ေပးၿပီး board of directors စာရင္းကုိေျပာင္းလဲေနၾကရပါတယ္။ ၃.၅% ထက္စာရင္ သက္သာရာ သက္သာေၾကာင္း လုပ္ေနၾက ရတာပါ။ ဒါကdouble taxation ခံစားခြင့္ကုိ ရခ်င္လို႔ပါ။ ျမန္မာကုန္သည္ေတြ အခုဆိုရင္ စင္ကာပူမွာ ကုမၸဏီဖြင့္ခ်င္တိုင္း ဖြင့္လို႔မရေတာ့ပါဘူး။

ဒီအယူအခ်က္ဟာ လမ္းက်သလား၊ လမ္းမက်ဘူးလား သံုးသပ္ေစခ်င္ပါတယ္။ တဆက္တည္းေျပာခ်င္တာက စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈေၾကာင့္ ျမန္မာကုန္ သည္ေတြဟာ ျပည္ပနဲ႔ ဆက္သြယ္တဲ့အခါအယ္လ္စီေတာင္ ဘယ္လိုဖြင့္ရမလဲ၊ ဘယ္လိုစစ္ရမလဲဆိုတာ မသိၾကေတာ့ဘူး။ ျမန္မာနဲ႔ကုန္သြယ္မႈလုပ္တဲ့သူ တိုင္း ေပးမွ ရမယ္ဆိုတာ ျပည္ပကုန္ေရာင္းခ်သူေတြ ေတာ္ေတာ္သိေနၾကပါၿပီ။သက္ဆိုင္ရာက ျမန္မာကုန္သည္ေတြ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ အေနအထားကုိလည္း ထည့္သြင္းစဥ္းစားသင့္ပါတယ္။

"တတိယပဲ့တင္သံကေတာ့ ကုန္သည္ ဆီက မဟုတ္ပါဘူး။ စားသံုးသူ ျပည္သူတစ္ဦးဆီကပါ။ သူကေတာ့" ကြၽန္ေတာ္ တို႔ ကုန္ပစၥည္းေတြ ျပည္ပပို႔ရင္ သက္ဆိုင္ရာက အေလးခ်ိန္၊ အရည္အေသြးစစ္ေဆးခ်က္၊အသံုးျပဳပံုကုိ ႏုိင္ငံတကာသံုး အဂၤလိပ္ လို ေဖၚျပခ်က္။ (ဒါမွမဟုတ္ ၀ယ္သူႏုိင္ငံသံုးဘာသာစကား)စတာေတြမလြဲမေသြ ေပးရပါတယ္။ အခုေတာ့ ျပည္ပက တရား၀င္ တင္သြင္းခဲ့တဲ့ ပစၥည္းမွာေတာင္ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ QCpass ေတာင္မပါပါဘူး။ owner instruction ကလည္း သူတို႔ဘာသာနဲ႔ ေရးထားတာ၊ အဂၤလိပ္လိုမဟုတ္ဘူး။ ပထမဆံုးသံုးတာဆိုရင္ ဘာသာျပန္တာက အလုပ္တစ္ခုျဖစ္ေနတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါတယ္ ဒါေတြကုိေတာ့သက္ဆိုင္ရာက စစ္ေဆး သင့္တယ္ထင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံဟာသူတို႔ရဲ႕ တတိယတန္းစားပစၥည္းေတြ dumping လုပ္တာခံေနရသလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္" ။

စတုတၳပဲ့တင္သံကေတာ့ ခံစားခ်က္တစ္ခုပါ။ ယွဥ္ၿပိဳင္ႏုိင္စြမ္းအား (competitiveness ်)နဲ႔ ဆိုင္ပါတယ္။သူကေတာ့ သူ႔ခံစားခ်က္ကုိပဲ ေျပာျပတာပါ။ ဘာလုပ္သင့္တယ္၊ ညာလုပ္သင့္တယ္ မေျပာပါ။ "ကြၽန္ေတာ္တို႔က စီးပြားေရးကုိ တရား၀င္ လုပ္ေနတာပါ။ မွတ္ပံုတင္တယ္၊ အခြန္ေဆာင္ တယ္၊ သြင္းလာတဲ့ ပစၥည္းေပၚ ကုန္သြယ္ခြန္၊ အျမတ္ခြန္၊ ေရာင္းခြန္၊ ႏႈတ္ျဖတ္ အခြန္၊ အကုန္ေဆာင္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သြင္းတဲ့ပစၥည္းမ်ိဳးကုိ ေအာက္လမ္း(ေမွာင္ခို)က သြင္းလာတဲ့သူေတြက ေတာ့ ဒီအခြန္အားလံုး မေဆာင္ရပါဘူး။ ကုမၸဏီမရွိေတာ့ အျမတ္ခြန္လည္း မေပးရဘူး။ ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြ အမ်ားစုကေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ပန္းပန္လ်က္ ရွိေနဆဲပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တရား၀င္စီးပြားေရးလုပ္သူတိုင္း သူတို႔နဲ႔ဘယ္လိုမွ မယွဥ္ႏုိင္ပါဘူး"။

ေနာက္ဆံုးပဲ့တင္သံက စီးပြားေရး၀န္းက်င္ (business enviroment)တစ္ခုကုိ မီးေမာင္းထိုးျပလိုတာပါ။ "ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆီမွာ စီးပြားေရးလုပ္ရန္ဆိုၿပီး တရား၀င္ေနထိုင္ခြင့္နဲ႔ေနတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ေနထိုင္ခြင့္ဗီဇာ မရွိဘူး။ ျပန္အထြက္ၾကမွ overstay တစ္ရက္ (၃)ေဒၚလာေဆာင္ၿပီး မွျပန္ထြက္ ၾကတာ။ သူတို႔ဟာ ျမန္မာေထာင္ထားတဲ့ ကုမၸဏီေတြမွာ လုပ္တယ္ဆိုၿပီး တင္ျပၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့တခ်ိဳ႕ ကေတာ့ သူတို႔ပဲ ျမန္မာႏုိင္ငံသားနာမည္နဲ႔ ေထာင္ထားတာပါ။ အထူးသျဖင့္ တဲ့တဲ့ေျပာရရင္ ပဲမ်ိဳးစံုျပည္ပ တင္ပုိ႔တဲ့ လုပ္ငန္းေတြမွာ အမ်ားဆံုးပါ။ သူတို႔ေတြဟာ အခြန္လံုး၀မေဆာင္ပဲျမန္မာႏုိင္ငံပဲလုပ္ငန္း ကေန အက်ိဳးအျမတ္ေတြ ရေနၾကပါတယ္။ ျမန္မာပဲကုန္သည္ေတြ ဒီအေၾကာင္းေတြကုိသိၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ျမန္မာမွာ အေနၾကာလို႔ ပြဲစားေတာင္လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ ျမန္မာပဲေစ်းကြက္ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ရတာဟာ ဒီလူေတြဖန္တီးခ်က္ ရာခိုင္ႏႈန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါေနပါတယ္။

ဒီႏုိင္ငံျခားသားေတြ လုပ္ကုိင္ခြင့္ျပဳတယ္ဆိုရင္ တရား၀င္ ေနခြင့္ေပး၊ အခြန္ကုိ လည္းတရား၀င္ေဆာင္ေစ သင့္ပါတယ္။ withholding tax လိုမ်ိဳး ဒီလိုႏုိင္ငံျခားသားေတြထံက ေကာက္ခံသင့္တယ္လို႔ထင္ပါတယ္"။

ကဲ စာဖတ္သူမ်ားခင္ဗ်ား။ ဒီေဆာင္းပါးမွာပါ၀င္တဲ့ စီးပြားေရးပ႔ဲတင္သံအခ်ိဳ႕ကုိ စီးပြားေရးသမားေတြဆီကရခဲ့ တာ ပါ။ သူတို႔ ရင္ထဲကလာတဲ့ ပဲ့တင္သံေတြကုိေတာ့ နားေထာင္သင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။ media ေတြရဲ႕ တာ၀န္တစ္ခု အေနနဲ႔ ဒါမ်ိဳးေတြ ရွာေဖြတင္ျပရတာဟာ တုိင္းျပည္စီးပြားေရး တိုးတက္ေစလိုတဲ့ ေစတနာပါ။ သက္ဆိုင္ သူ ေတြ stakeholders ၊ ၀ိုင္းနားေထာင္သင့္ တယ္၊ သံုးသပ္သင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ဘယ္သူကိုမွ အၿပစ္မဖို႔ လုိေတာ႔ပါ

ဒီကေန႔ အဖ်ားနည္းနည္းရွိေနတာေၾကာင္ ရုံးကတစ္ရက္ ခြင္႔ ယူၿပီ အိမ္မွာနားေနပါ တယ္။ ရုံးနဲေတာ႔တယ္လီဖုန္း၊အီးေမးလ္ေတြနဲ႔အဆက္သြယ္ ရွိေနပါတယ္။ ဒီေခတ္ကေတာ႔ ၿမန္မာမွာ လည္း အိမ္ကေနအလုပ္ လုပ္လုိ႔ရပါတယ္။ လက္မွတ္ ထိုးစရာရွိ ရင္ေတာ႔ အိမ္ လာ ထိုးရတာေပါ႔ေလ။ ေန႔လည္ ေလာက္ၾကေတာ႔ ဘဏ္ဒါရုိက္တာတစ္ဦးဆီီကဖုံး၀င္ လာပါတယ္။ ရန္ကုန္ ကနံမည္ႀကီးဘဏ္ႀကီးတစ္ခုမွာ ေငြထုတ္သူေတြမ်ားေနတဲ႔အေႀကာင္း တယ္လီဖုန္းနဲ႔ ဆက္သြယ္ လာၿပီး မိမိ တို႔ဘဏ္ေကာအေၿခအေနဘယ္ လိုရွိ လဲ? ေငြထုတ္သူေတြမ်ားေနသလား ? ဆိုၿပီးေမးလာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘဏ္က GM ဆီေမးေတာ႔ ပုံမွန္ေငြထုတ္ေငြသြင္းလဲ ရွိေႀကာင္း၊ panic ၿဖစ္ၿပီးေငြထုတ္သူမ်ားမရွိေႀကာင္း ၿပန္ဆက္ပါတယ္။

ဘဏ္ဆိုတာ တစ္ဘဏ္ရုတ္ရုတ္ၿဖစ္ရင္ သတိထားေစာင္႔ ၾကည္႔ေနရတယ္။ တစ္ေလာကလည္း ဘဏ္တစ္ဘဏ္ ရုတ္ရုတ္ၿဖစ္ေတာ႔ ဘဏ္အခ်င္းခ်င္း ၀င္ကူႀကရတယ္။ ဘဏ္ဆိုတာ ေငြၿဖစ္လြယ္မႈ (liquidity)ကအေရးႀကီး ဆုံးပဲ။ အပ္ေငြအပ္ထားသူေတြေငြ လိုရင္ ခ်က္ခ်င္းထုတ္ေပး ႏုိင္ ဘဏ္စီမံ ခန္႔ခြဲသူေတြက အၿမဲေဒါက္ေထာက္ေစာင္႔ ႀကည္႔ေနရတာပါ။ အခုလည္း ဘာေၾကာင္႔ လူေတြ panic ၿဖစ္ရတာ လဲ ? ဘယ္သူကိုမွ အၿပစ္မဖို႔ေတာ႔ပါ။ ညေန၃နာရီေလာက္ၾကေတာ႔ လုပ္ငန္းရွင္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ကဆက္ပါေလေရာ။ ဒီတခါေတာ႔semi-government ၿဖစ္တဲ႔ MCB က cheque ကို အစိုးရဘဏ္ႀကီး တစ္ဘဏ္ လက္မခံဘူးတဲ႔။ က်ပ္သိန္း ၁၀၀၀ ေက်ာ္ရွိေတာ႔ ေငြထုတ္ႀကီးေတြ မသယ္ခ်င္ဘူး။ ၀န္က်ဥ္းေအာင္ chequeကို သုံးတာေလ။ ဘ႑ာအခြန္၀န္ႀကီး ဌာနတို႔ ဗဟိုဘဏ္တို႔ကလည္း ေငြ ေၾကး transactionတိုင္းမွာ cheque ေတြ ကိုသုံးေစခ်င္တယ္။ clearing ႀကာ လို႔ ကုန္သည္ေတြကမသုံးခ်င္ၾကတာပါ။

အခုေတာ႔ မဟုတ္ဘူး၊အစိုးရဘဏ္ေတြကလည္း semi-government ၿဖစ္တဲ႔ MCBကcheque ကို လက္မခံခ်င္ၾကဘူး။clearing မွာ ႀကာ မွာ မို႔ လား ? မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ား။မိတ္ေဆြကၿပန္ဆက္ပါတယ္။ အဲဒီရန္ကုန္အစိုးရ ဘဏ္က ေငြသြားသြင္းရင္ serviceကအရမ္းေကာင္းဆိုပဲ။ ကိုယ္႔ေငြ ကို ကိုယ္ေတာင္ ကားေပၚကေန ဘဏ္ထဲသယ္ လို႔မရဘူး၊ သူတို႔ ရဲ႔ အေစာင္႔ ၀န္ထမ္းေတြကသယ္ေပးတယ္။ ေငြ ေတြကို လည္း ေသခ်ာေငြေရတြက္စက္နဲ႔ေရတြက္ေပးတယ္။ ၿပီး ရင္ charges ယူတယ္။က်ပ္သိန္း ၁၀၀၀ ဆိုရင္ ေငြေသာင္း ေက်ာ္ေလာက္ေတာ႔သုံး လိုက္ရတယ္။ ကုန္သည္ လုပ္ငန္းရွင္ပဲ၊ ဒီေလာက္ေတာ႔ သုံးရမွာပဲေလ။

cheque သုံးၾကပါ၊သုံးၾကပါ၊ တစ္ဖြဖြေၿပာေနေသာ္လည္း cheque သုံးခ်င္သူေတြ အဟန္႔အတားၿဖစ္ေအာင္ အစိုးရဘဏ္ေတြကလည္း လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။စာေရးသူ ဘယ္သူကိုမွအၿပစ္ မဖို႔ေတာ႔ပါ။

ပုလုံးေလး ၁ ႏွစ္ၿပည္႔ ၿပီ

မေန႔ညက႔ ဘိုးဘိုးေလ ၿမန္မာ MRTV4 5 movies ကလာတဲ႔ ကုလားကားကိုၾကည္႔ေနတာ။ ၁၂နာရီေက်ာ္ သြားၿပီးပုလုံးေမြးေန႔ ရက္ ကို ကူးသြား တာမသိလိုက္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေၿမးေလးအထိမ္းအမွတ္ blog ေရးအုံးမွေလ ဆိုၿပီ ေရးတာပါ။ မနက္ ၂ နာရီမွ အိပ္ရာ၀င္ရတယ္။ဘိုးဘိုး ကကုလားကားကို ႀကည္႔ ေလ႔ မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ႔ဇာတ္ ကဆြဲေဆာင္သြားေတာ႔ အဆုံးထိၾကည္႔ၿဖစ္ သြားတယ္။ ဇာတ္ လမ္း ကေတာ႔ ၉ႏွစ္ရြယ္ သြားေခါေလးနဲ႔ ကုလားေလး အီရွန္အေၾကာင္းပါ။ ခေလး ကလည္း သရုပ္ေဆာင္တာပီ ၿပင္ သလိုမင္းသားကလည္း သရုပ္ ေဆာင္ေကာင္းတယ္။ ခေလး မိဘက သား၂ေယာက္ ရွိတယ္။ သားအႀကီး ကစာေတာ္တယ္၊ အားကစားမွာ ထူးခြ်န္တယ္။ သားအငယ္ အီရွန္ handicap ၿဖစ္ေနတာ မိဘေတြကမသိဘူး။ ေက်ာင္းမွာ ဆရာေတြကလည္း ခေလး စာမ လိုက္ ႏုိင္တာ အေႀကာင္း ရင္း ကိုမရွာဘူး။ ခေလး ကို ပဲဖိဆူ ဖိေၿပာေနေတာ႔ ႀကာေတာ႔ ခေလး ကေႀကာင္ ေနပါ ေရာ။ ေက်ာင္း အုပ္ ႀကီး ကအစ ခေလး စာမ လိုက္ ႏုိင္ရင္ေက်ာင္း ထုတ္ပစ္မယ္လို႔မိဘ ေတြကိုေခၚေၿပာေတာ႔ အေဖ ကသားအငယ္ ကို ဆိုင္းမဆင္႔ ေဘာ္ဒါ ေက်ာင္း ကို ႏွစ္၀က္မွာပဲေၿပာင္း ပို႔ လိုက္တယ္။ ေဘာ္ဒါေက်ာင္းမွာ စည္းကမ္း ကပို တင္းႀကပ္ေတာ႔ခေလးမွာပို ဆိုးဆိုးလာတယ္။ ဒါနဲ႔ ေဘာ္ဒါေက်ာင္းကပန္းခ်ီသင္တဲ႔ဆရာေၿပာင္းသြားေတာ႔ အနီးအနား ကhandicap ခေလးေတြေနတဲ႔ ေက်ာင္း ကပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ အစားထိုး ေခတၱလာသင္တယ္။သူကမင္းသားေပါ႔။ အဲဒီမွာ ဆရာက အီ ရွန္ ကို သတိိၿပဳမိၿပီး ခေလးဘာေႀကာင္႔ handicap ၿဖစ္ေနရသလဲဆိုတာစိတ္၀င္စားခဲ႔တယ္။ ဒါနဲ႔ မိဘေတြ အိမ္ အထိလိုက္သြားၿပီး အီရွန္ အေၿခအေန ကိုစုံစမ္း ခဲ႔တယ္။ အီ ရွန္ ဟာပန္းခ်ီ ဆြဲ အင္မတန္ေတာ္တာ ကိုသိလာရၿပီး အိမ္မွာ အီရွန္ဆြဲတဲ႔ ပန္းခ်ီကားအခ်ဳိ႔ ကို ယူလာခဲ႔တယ္။သူရဲ႔ အေတြးအေခၚဟာခေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ မတူတာ ကို သတိၿပဳ မိလာ တယ္။အီရွန္ ရဲ႔ အခက္အခဲကစာလုံးေတြကိုခ်က္ခ်င္းမမွတ္မိတာပဲ။ တခါတေလမွန္ထဲမွာ ၿမင္ရသလိုမ်ဳိးေၿပာင္းၿပန္ေတာင္ ေရးမိ တယ္။ ပန္းခ်ီဆရာက စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ခေလး ကို ၿပဳၿပင္ေပးတယ္။

ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးနဲ႔ တၿခား ဆရာေတြကိုလည္းကူညီဖို႔ ေၿပာတယ္။ေနာက္ ဆုံးေတာ႔ခေလး ကတိုး တက္မႈေတြရွိ လာတယ္။ေနာက္ဆုံးေဘာ္ဒါေက်ာင္းမွာဆရာေတြေကာ၊ေက်ာင္းသားေတြေကာ ပန္းခ်ီဆြဲ ၿပိဳင္ပြဲ ကိုဆရာႀကီး က ဦးစီးက်င္းပေပးတယ္။ ၿပိဳင္ပြဲ မွာ အီရွန္ ကပထမ၊ ပန္းခ်ီဆရာက အီရွန္ပုံတူ ကို ဆြဲတာက ဒုတိယ ရတယ္။ ပထမရသူ အီရွန္ ကိုေခၚေတာ႔ေက်ာင္းသားေတြႀကားထဲမွာ ပုန္းေနေသးတယ္။ ေနာက္မွ ထြက္ လာၿပီး ဆုယူတယ္၊ သူပန္းခ်ီသင္ေပးတဲ႔ ဆရာကိုေၿပးဖက္တယ္။ဇာတ္လမ္းေလးကေတာ႔မဆန္္း ပါ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီကုလားကား ကို ႀကည္႔ ရင္းေၿမးေလးပုလုံး ကိုသတိရလာတယ္။ တေန႔က Nge - Naing ရဲ႔ blog မွာ သူသားဘာေႀကာင္႔အဂၤလိပ္လုိပဲေၿပာေၿပာေနရသလဲဆိုတာကိုေရးထားတာဖတ္ရတယ္။ အေတြးအေခၚ၊အေရး အသား ေကာင္းတယ္။ အခု သူမရဲ႔ blog ကို မႀကာခဏ ၀င္ႀကည္႔ ၿဖစ္တယ္။ ခေလး ကို ဆုံးမတဲ႔ အခါ သူတို႔ ကို နား လည္ေအာင္ ကိုယ္ကအရင္ လုပ္ၿပီးမွ ဆုံးမသင္႔ေၾကာင္း အဓိကေရးထားတာပါ။ ပုလုံးအေမ ဆီ forward လုပ္ လိုက္ ေတာ႔ဖတ္ၿပီး ၿပီ တဲ႔။ ေတာ္ပါေသးတယ္၊ ဒီလို အဖိုုးတန္တဲ႔ စာေကာင္းေပမြန္ရွိ တဲ႔ blog ေတြကို ၀င္ဆတ္ ေလ႔ ရွိ လို႔။ ဒါေပမဲ႔ ပုလုံးသာ blog ထဲကခေလး လိုဆိုးရင္ တီးပစ္ လိုက္မယ္ လို႔ေၿပာေသးရဲ႔။ ဘိုးဘိုးေၿပာခ်င္တာကခေလး ကိုဆုံးမရင္ ခေလးကိုအရင္နားလည္ေအာင္လုပ္ၿပီးမွဆုံးမ လို႔ ေၿပာခ်င္တာ။

အခုဆို ပုလုံးကလမ္းေလွ်ာက္တတ္ၿပီဆိုေတာ႔ေတာက္ေတာက္နဲ႔ေဆာ႔ေတာ႔တာပဲ။က်န္းမာတဲ႔ခေလးေဆာ႔တာ
မဆန္းပါ။ အမူအရာကလည္းလုပ္တတ္ေသးတယ္။ အင္း ငါ လည္းေ၀းေနေသးလို့သာ။ နီးနီးေနရင္ လည္း မ်က္ေစ႔ေနာက္မွာပဲ။ကုလားကားမွာ လည္းမိဘေတြ၊ဆရာေတြခေလးေတြအေပၚမွာ သူတို႔ၿဖစ္ေစခ်င္သလိုဆႏၵ မေစာမိၾကဖို႔ ပညာေပးထားတာပါ။ အုိင္းစတိုင္းတို႔၊ လီယုိနာဒါဗင္ခ်ီ တို႔ဟာ လည္းငယ္ငယ္ကေက်ာင္းစာ ကိုေကာင္းေကာင္း မ လိုက္ႏိုင္ႀကပါဘူး။ အခုေခတ္မိဘေတြကသားသမီး ေတြ ကိုေက်ာင္းစာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး
ႀကပ္ႀကပ္မတ္မတ္လုပ္ႀကတာေကာင္းပါတယ္။ဒါေပမဲ႔ မိဘေတြကခေလးကိုနားလည္းခံစားတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ခေလး ဆိုတာ သူအက်ိဳးေပးနဲ႔ သူလာႀကတာပါ။

ပုလုံးေလးတစ္နွစ္ၿပည္႔ ၿပီ၊ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ လုံးက်န္းမာသန္စြမ္းၿပီးဥာဏ္ရည္ ထက္ပါေစ။

ႏိုင္ငံၿခား ကၿမန္မာခေလး ေလးေတြအေၾကာင္း

အေရးအသားအေတြးအေခၚေလး ေတြကိုႀကိဳက္ လို႔ blog ကိုရွယ္ လုပ္ လိုက္တာပါ။

"သားသား အိမ္စာမလုပ္ရေသးဘူး မဟုတ္လား"
"No I'havent"
"ဒါဆို သားေလးကစားတာ ေတာ္ေတာ့ အိမ္စာလုပ္လို႔ရၿပီ ကြန္ျပဴတာေပၚက အခုထေတာ့ ၿပီးရင္ ထမင္းစားလို႔ရေအာင္ သားသားစားဖုိ႔ ေမေမ စားစရာ သြားလုပ္လိုက္ေတာ့မယ္"
"Yes I will. Don't worry May May I don't have much homework because our class teachre did not come to work today. I can finish my homework in a short time" ထိုင္ရာက မထေသးဘဲ ေနာက္ထပ္ဂိမ္းတခုကို ထပ္စဖုိ႔ လုပ္ရင္း ေျပာလုိက္တယ္။

" သားသား ေမေမ့ကို ဆင္ေျခမေပးနဲ႔ နင္ဂိမ္းကစားေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနၿပီလဲ အခု ထရင္ထ မထရင္ နင့္ကိုငါ ရိုက္ေတာ့မယ္"
"May May don't threat me I'm not paying ဆင္ေျခ Just one more game please"
"ေမာင္တိုး နင္အတြန္႔မတက္လာနဲ႔ေနာ့္ နင့္ကိုငါ ၿခိမ္းေခ်ာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး တကယ္ရိုက္ဖုိ႔ ေျပာေနတာ နင့္ကိုပါးစပ္နဲ႔ ေျပာလို႔မရရင္ အကႌ်ခ်ိတ္နဲ႔ လာမယ္ နင္ဘယ္လိုကေလးလဲ အခုထဆိုထ" လို႔ ကၽြန္မေဒါသထြက္ၿပီး အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ သူထလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္စာမလုပ္ေသးဘဲ စာအုပ္ကို ကိုင္ၿပီးသူေျပာခ်င္တာ ဆက္ေျပာေနတယ္။

"May May it it nothing to be angry about. I don't like shouting and screaming don't treat me like that I am not that stupid"
"ေအာ္.. နင္က ေအာ္တာေတာ့ မႀကိဳက္ဘူး ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာတာလည္း နားမေထာင္ဘူး နင္ အခုပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း လူႀကီးကို ျပန္မေျပာနဲ႔ နင္ဆက္ေျပာရင္ နင္နာၿပီသာမွတ္ေတာ့ ငါအက်ႌခ်ိတ္နဲ႔ကိုလာမယ္"

"I can't shut up May May. I don't care your အကႌ်ခ်ိတ္. I need to say what I have to. You Burmese adults have no idea with problem solving and the only way what you do is screaming shouting and hurting children. I hate aggressive behabiour I wonder why our Burmese adults are that aggressive. You shold go to the training to learn how to bring up children.
သားက အဲလို ေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မဟာ ဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ နာၿပီး ဘာေျပာလုိ႔ ေျပာရမွန္းမသိနဲ႔ "နင္ေျပာေလကဲေလပါလား" လို႔ ေျပာၿပီး ကၽြန္မ အိမ္ခန္းထဲက အက်ႌခ်ိတ္သြားယူလာၿပီး သူ႔ကိုရိုက္ဖို႔ ခ်ိန္ရင္း "ဆက္ေျပာ ခုနက ေျပာေနတာေတြ နင္ဆက္ေျပာစမ္း ဒီေလာက္ေျပာခ်င္တဲ့ကေလး" နင့္ကို၀ေအာင္ ေပးေျပာမယ္" လို႔ ေျပာၿပီး ရိုက္ဖို႔ရြယ္ထားေတာ့ "That's all" တဲ့ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး ေၾကာက္တဲ့ပံုလည္း လံုး၀မျပဘူး။


ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ကို ေဒါသထြက္ေနေပမဲ့ သူဆက္မေျပာေတာ့ ရိုက္ဖို႔ရြယ္ထားတဲ့ လက္ကိုခ်လိုက္ၿပီး မရိုက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ "ဒီႏိုင္ငံကို ေရာက္လာတာ နင့္အတြက္ေရာက္လာတာ ဒီလို အခ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ေနရင္ နင္ငါ့သား မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ နင့္ကိုငါ မခ်စ္ေတာ့ဘူး မခ်စ္ေတာ့ နင့္ကိုငါ ရိုက္စရာလည္း မလိုဘူး နင့္ကိုဒီမွာ မိဘမဲ့ေဂဟာမွာ ထားခဲ့ၿပီး နင့္အေဖနဲ႔ငါ နယ္စပ္ကိုျပန္မယ္ နင္ဒီႏိုင္ငံမွာ တေယာက္တည္း ေနခဲ့" လို႔ ကၽြန္မ စိတ္တိုၿပီးေျပာလိုက္ေတာ့ သားက ကၽြန္မ မ်က္ႏွာကို စူးစိုက္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာ နည္းနည္းညိဳ႔လာတာ "Don't leave me alone May May" "Don't leave me alone May May"လို႔ ေျပာၿပီး ကၽြန္မရင္ခြင္ထဲကို တိုး၀င္လာတာနဲ႔ ကၽြန္မလည္း မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ သားကုိ ရင္ခြင္ထဲမွာ ေပြ႔ဖက္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ သားက ရိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်လိုက္တယ္။ " May May, please don't say me that again, never ever say me that again. If you want me to do somethings, don't yell at me, tell me nicely, I'll listen to you" လို႔ ေျပာၿပီး ဆက္ငိုေနလို႔ ကၽြန္မကပဲ ရင္ခြင္ထဲမွာ ေပြ႔ခ်ီထားၿပီး ေမေမ သားကို ေကာင္းေစခ်င္လုိ႔ ေျပာတာ ေဒါသနည္းနညး္ ပါသြားတယ္ ေနာက္အဲလို ေဒါသနဲ႔ မဆူေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာၿပီးျပန္ေခ်ာ့လိုက္ရတယ္။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ သားသား ေလးတန္းႏွစ္တုန္းက ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျပစ္အပ်က္ေလး တခုျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မလည္း အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကၽြန္မသားကို ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ မရိုက္ေတာ့ဘူး သူမလုပ္ခ်င္တာကိုလည္း အတင္း ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ခိုင္းေတာ့ဘူးလို႔ စိတ္ထဲမွာ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ ကၽြန္မတို႔ သားအမိရဲ့ ေျပာဆိုဆက္ဆံရာမွာ ကေလးေတြရဲ့ သေဘာထားနဲ႔ ဘာသာစကား သံုးစြဲထားပံုကို သတိထားမိပါလိမ့္မယ္။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ႀကီးတဲ့ျမန္မာကေလးေတြ ျမန္မာလို အေျပာနည္းၿပီး မိခင္ယဥ္ေက်းမႈ အေလ့အထေတြကို က်င့္သံုးမႈ နည္းတာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ပို႔စ္တခ်ိဳ႔ကို ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ဖတ္ရသေလာက္ေတာ့ အေကာင္းဘက္က ျမင္ျခင္း (သို႔) ပကတိအတိုင္း ျမင္ျခင္းထက္ အဆိုးဘက္က ျမင္တာက ပိုမ်ားတာကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ေတြကလည္း တခ်ိန္က ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ရဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြနဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ် တူတဲ့ အျမင္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္တယ္ဆိုတာ အေၾကာင္းရင္းကိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ဆန္းစစ္သင့္ပါတယ္။

ကေလးေတြ ဗမာလို မေျပာတာ ဗမာလိုေျပာရမွာ ရွက္လို႔၊ မိမိလူမ်ိဳးကို အထင္ေသးလို႔ မိဘေတြကိုယ္တိုင္က ဗိုလ္ရူးရူးေနၿပီး သားသမီးကို ဗမာလို မသင္ေပးလို႔ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အျပစ္တင္ေ၀ဖန္ၾကတာ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလ့လာၾကည့္ရင္ အဲဒါတခုမွ မဟုတ္ဘူး၊ မိမိကိုယ္တိုင္ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ ဒီလိုဘ၀ကို ျဖတ္သန္းဖူးမွ ဒီအေျခအေနကို ခံစားနားလည္ႏိုင္မွာ အမွန္ပဲျဖစ္တယ္။ သားကုိ ခပ္ငယ္ငယ္က ဗမာနဲ႔ေတြ႔ရင္ျဖစ္ေစ၊ မိဘနဲ႔ အိမ္မွာ စကားေျပာရင္ျဖစ္ေစ ဗမာလိုပဲ ေျပာရမယ္လုိ႔ ေျပာထားတယ္။ သားက လည္း သူငယ္တန္းပထမႏွစ္၀က္အထိ ဗမာလိုကို ေကာင္းေကာင္း ေျပာပါတယ္။ ဒုတိယႏွစ္၀က္ကစၿပီး အဂၤလိပ္လို ညွပ္ညွပ္ၿပီး ေျပာလာရာကေန ေနာက္ေတာ့ အဂၤလိပ္လို ေျပာၿပီးဆက္ဆံရတဲ့ အခ်ိန္က ပိုမ်ားေနလို႔ အဂၤလိပ္လိုကိုပဲ လံုး၀ အားသန္သြားတယ္။ ျမန္မာေက်ာင္းေတြ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြလည္း တပတ္တခါ သြားပို႔ေပမဲ့ ဟိုမွာလည္း ျမန္မာကေလးေတြအခ်င္းခ်င္း ဗမာလို မေျပာဘဲ အဂၤလိပ္လိုပဲ ေျပာၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။

ဒါက ကၽြန္မသား တေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါဟာ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာကေလးတိုင္းနီးပါး ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္တယ္။ ဒီေဒသ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ ႀကီးျပင္းတဲ့ ကေလးေတြအားလံုးအတြက္ အဂၤလိပ္လိုကို ပိုသန္သြားတာဟာ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ မထူးဆန္းပါဘူး၊ သဘာ၀အတိုင္း ပံုမွန္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာလိုေကာင္းေကာင္း ကၽြမ္းက်င္ဖို႔ဆိုရင္ ဒီႏိုင္ငံမွာ ကေလးစိတ္မပါဘဲနဲ႔ အတင္းတြန္းလို႔ မရတဲ့အတြက္ ကေလးကလည္း စိတ္ပါ၀င္စားမွ မိဘကလည္း အခ်ိန္ေပးကာ အထူးၾကပ္ၾကပ္မတ္မတ္ ေဆာင္ရြက္နိုင္မွသာ ကေလးေတြက ဗမာလိုကို ေကာင္းေကာင္း ေျပာႏိုင္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

အထက္ပါ ေဖၚျပတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း သားနဲ႔ ကၽြန္မဟာ ပိုၿပီး ရင္းႏွီးပြင့္လင္းသြားေတာ့ ကေလးေတြရဲ့ ခံစားခ်က္ကို ကၽြန္မအရင္ကထက္ ပိုနားလည္လာတယ္။ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကိုပဲ အတင္းတြန္းၿပီး ဦးစားမေပးေတာ့ဘူး။ ဒီႏွစ္ ေႏြရာသီမွာ ကၽြန္မ အလုပ္ပါးေတာ့ သားနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး မၾကာခဏ စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာကေလးေတြဟာ သူမ်ားထင္သလိုပဲ မိမိလူမ်ိဳးကို အထင္ေသးလို႔ ႏိုင္ငံျခားဘာသာစကားကို ေျပာတာတကယ္မ်ား ျဖစ္ေနၿပီလားေတြးၿပီး ကေလးစိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုရွိလဲဆိုတာ သိခ်င္လို႔ ကၽြန္မသားကို ေမးၾကည့္တယ္။ သားဆီက သိရသမွ် ဗမာလို မေျပာတာကေတာ့ တခ်ိဳ႔ထင္ေနသလို လံုး၀မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳး လူႀကီးေတြရဲ့ အမူအက်င့္မွာ ကေလးေတြ မႀကိဳက္တာ အထင္ေသးေနတာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတာကို သားဆီက ကၽြန္မ သိလုိက္ရတယ္။ "ဗမာလို မေျပာခ်င္တဲ့ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းက ဗမာလိုဟာ အဂၤလိပ္လိုနဲ႔ စာရင္ သိပ္ကိုခက္ခဲတယ္ ဒါက ပထမအခ်က္ ျဖစ္တယ္" လို႔ ဆိုတယ္။ ေနာက္တခ်က္က "ဗမာလိုကို ဗမာလိုတကယ္တတ္တဲ့ ဗမာေတြနဲ႔ ေျပာမွျဖစ္တယ္ ဒါေပမဲ့ ဗမာလူႀကီးေတြဟာ သိပ္ကိုရိုင္းတယ္၊ ကေလးေတြ စကားေျပာလို႔ မပီရင္ (သို႔) မွားေနရင္ မျပင္ေပးတဲ့အျပင္ သူတို႔ ေျပာတဲ့အတိုင္း ပံုစံတူ လိုက္ေျပာၿပီး တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ၾကတယ္။ ဒါဟာ သိပ္ရိုင္းတဲ့ အျပဳအမူျဖစ္ၿပီး သားတို႔ကို ေနာက္ထပ္ ဗမာလို ထပ္မေျပာခ်င္ေလာက္ေအာင္ အရွက္ရေစတယ္" လို႔ ေျပာျပတယ္။ ဒါဟာ သူတေယာက္တည္းရဲ့ သေဘာထား မဟုတ္ဘူး ကေလးအေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ သေဘာထား ျဖစ္တယ္လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။

ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ တျခားကေလးေတြက သူတို႔မိဘနဲ႔ သူတို႔ၾကားမွာ သားနဲ႔ ကၽြန္မေလာက္ ရင္းႏွီးပြင့္လင္းမႈ မရွိတဲ့အတြက္ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ဒီလိုရွိေနတယ္ဆိုတာ မိဘကို ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာမယ္ မထင္ဘူး။ ျမန္မာလူႀကီးေတြက ရိုင္းတယ္လို႔ ေျပာတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူတို႔ထင္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြက ကၽြန္မတို႔ လူႀကီးေတြအတြက္ ဘာမွမဟုတ္ ေပ်ာ္သည္ပ်က္သည္ေျပာတာ ျဖစ္ေပမဲ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ ႀကီးတဲ့သူတို႔ကေလးေတြအတြက္ တကယ္ကို ဆင္ျခင္သင့္တာကို ကၽြန္မသတိထားမိပါတယ္။

သူတို႔ ရိုင္းတယ္ထင္တဲ့ အခ်က္အဲေတြကေတာ့ ကၽြန္မတို႔အခ်င္းခ်င္း ေတြ႔ၾကရင္ အျဖဴေတြလို ဖက္လဲတကင္း ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြကို ရွာၿပီး ခ်ီးက်ဴးတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ေဟး.. ေနေကာင္းလား မင္းပိန္ၿပီး မဲသြားလိုက္တာ ကုလား/ကုလားမပံုေပါက္ေနတာပဲ၊ ၀ေနတဲ့သူဆိုရင္လည္း ဗိုက္ႀကီးက တြဲေနတာပဲ ဘီယာလား ကေလးလား ဘယ္ႏွစ္လ ရွိၿပီလဲ ဘယ္ေတာ့ေမြးမလဲ၊ ဆံပင္ေတြျဖဴလာလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ အရြယ္က်သြားတယ္ေနာ့္ အိုၿပီးကိုး စသည္ျဖင့္ လူႀကီးေတြက တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးစေႏွာက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကတာကို သူတို႔မ်က္စိနဲ႔ နားမွာ အားနည္းခ်က္ေတြကိုမွ ရွာၿပီး ရီစလုပ္ရတယ္ဆိုၿပီး သိပ္ကိုရိုင္းတယ္ဆိုတာ သားေျပာမွ ကၽြန္မသတိထားမိတယ္။ ကၽြန္မတို႔အတြက္ေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ရင္းႏွီးလို႔ ေျပာတာ ဘာမွမခံစားရေပမဲ့ သူတို႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ လူတေယာက္ရဲ့ အားနည္းခ်က္ကို ၾကည့္ၿပီး အေပ်ာ္လုပ္ၾကတာဟာ အဲဒီအလုပ္ခံရတဲ့သူကို စိတ္ဓါတ္ေရးရာအရ သိမ္ငယ္ေစလု႔ိ Bully လုပ္ျခင္းျဖစ္တယ္၊ အဲလို Bully လုပ္ၿပီး ေပ်ာ္ၾကတာကို ဘယ္လိုမွ ခံစားနားလည္လုိ႔ ရမွာမဟုတ္ဘူး။

အေတြ႔အၾကံဳတခုကို ဥပမာေပးရရင္ ခရစ္စမတ္တုန္းက ကမ္းေျခမွာ ေရသြားကူးၾကေတာ့ ကၽြန္မတို႔မိတ္ေဆြထဲက အသားခပ္ညိဳညိဳ သားသူငယ္ခ်င္း ကေလးတေယာက္က ေရကူးတာ Sun cream လံုေလာက္ေအာင္ လိမ္းခဲ့ပံုမရဘူး ေရထဲမွာ အၾကာႀကီးေနၿပီး အေပၚတက္လာေတာ့ မဲတူးေနတာကို လူႀကီးေတြက ၀ိုင္းရယ္ၿပီးေတာ့ မင္းကကုလားလား၊ ကပၸလီလားနဲ႔ လိုက္စၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြတေယာက္ကလည္း သူ႔အေမကို နင္ေဆးရံုွမွာ ဒီေကာင္ကိုေမြးတုန္းက ကပၸလီကေလးနဲ႔ မွားၿပီးပါလာလားမွ မသိတာလို႔ စလိုက္ေတာ့ သူ႔အေမအပါအ၀င္ လူႀကီးေတြက ဒါကို သေဘာက်ၿပီး တ၀ါး၀ါး တဟားဟားနဲ႔ ဟားတိုက္ၿပီး အကုန္ရယ္ၾကတယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ တေယာက္မွ မရီတာ ကၽြန္မသတိထားမိလိုက္တယ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း သားသားနဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ ဒီအေၾကာင္း စကားစပ္မိေတာ့ ကမ္းေျခမွာတုန္းက အဲဒီကေလးကို bully လုပ္တာတင္မကဘူး သူမ်ားလူမ်ိဳးေတြျဖစ္တဲ့ ကုလားေတြ၊ ကပၸလီေတြကိုပါ သြားၿပီး ထိခိုက္ေစတယ္လို႔ သားက မေက်မနပ္နဲ႔ ေျပာေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဗမာလူမ်ိဳးေတြေလာက္ လူသားအခ်င္းခ်င္းခြဲျခားတတ္တာ ကမာၻာမွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးပဲ ရွိမယ္ထင္လို႔ ေျပာၿပီး ျမန္မာလူႀကီးေတြဟာ လူႀကီးအခ်င္းခ်င္းေတြ႔ရင္လည္း တေယာက္ကိုတေယာက္ အားနည္းခ်က္ကို ရွာၿပီး Bully လုပ္ၾကတယ္။ ကေလးေတြ ဗမာလို ေျပာတာ စကားေျပာမပီရင္လည္း ရီစရာမဟုတ္တာကို ရယ္စရာလုပ္တယ္၊ ကေလးေတြကို ငိုေအာင္ လိုက္စၿပီး ကေလးေတြငိုရင္လည္း ဟားတိုက္ၿပီး ရယ္စရာ လုပ္ၾကတယ္၊ တျခားလူမ်ိဳးေတြကိုလည္း လူသားအခ်င္းခ်င္းလည္း ထိခိုက္ေစာ္ကားၿပီး သိပ္ခြဲျခားတတ္တယ္ ဘယ္လိုမွ နားလည္လို႔ကို မရဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြမွာ ေကာင္းတဲ့အတုယူစရာဆိုလို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားတာနဲ႔ အလွဴအတန္း ရက္ေရာတာပဲ ေတြ႔တယ္ က်န္တဲ့အတူယူစရာ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ဆိုလို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြမွာ သူဘာမွမေတြ႔ေၾကာင္းလည္း ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါဟာ သူ႔တေယာက္တည္းရဲ့ သေဘာထားမဟုတ္ ကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီလိုပဲခံစားရၿပီး သူတို႔မိဘေတြကို မေျပာျပရဲလို႔ (သို႔) ေျပာလုိ႔ အက်ိဳးမရွိဘူး ထင္လို႔သာ မေျပာေၾကာင္း သားက ကၽြန္မကို ေျပာျပပါတယ္။

ကၽြန္မလည္း ကေလးေတြကို လုပ္တဲ့အျပဳအမူေတြ ျဖစ္တဲ့ စကားမပီရင္ ရယ္တာ၊ လိုက္စၿပီး ရယ္တာနဲ႔ ကုလားလိုပဲ ကပၸလီလိုပဲလို႔ ကေလးေတြကို ေျပာတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အဲဒါကိုေတာ့ ရိုင္းတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မလက္ခံေပးလိုက္တယ္။ ကေလးစကားမပီလို႔ ရီတာဟာ ကၽြန္မတို႔အတြက္ ရည္ရြယ္ခ်က္ မပါေပမဲ့ တဘက္သားကို ခံစားမႈ ျဖစ္ေစတာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ လူႀကီးအခ်င္းခ်င္း တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ခင္မင္ရင္းႏွီးလို႔ ပိန္တာ၊ ၀တာ အရြယ္က်လာတာကို ေျပာၾကတာကေတာ့ တစိမ္းေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘဲ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အင္မတန္ကို ခင္မင္ရင္းႏွီးမွသာ ေျပာၾကတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒါကိုရိုင္းတယ္လို႔ ေျပာလို႔မရေၾကာင္း သားကိုေရာ သားသူငယ္ခ်င္းတြကိုပါ ကၽြန္မ ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။ ကာရကံရွင္ ေက်နပ္သည္ျဖစ္ေစ မေက်နပ္သည္ျဖစ္ေစ ဒါဟာ အားနည္းခ်က္ကို အခြင့္ေကာင္းယူတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ယဥ္ေက်းတဲ့အျပဳအမူတခု မဟုတ္ဘူးလို႔ပဲ သူတို႔သေဘာထားၾကတယ္။

ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ဘာသာေရးကိုင္းရႈိင္းတာနဲ႔ အေပးအကမ္းလွဴဒါန္း ရက္ေရာတဲ့အေျပင္ ႀကီးသူရိုေသ၊ ငယ္သူသနား ရြယ္သူေလးစားတယ္။ အၾကင္နာတရား ရွိတယ္စသည္ျဖင့္ အတုယူစရာအျဖစ္ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေလးေတြ ေျပာျပေတာ့ ႀကီးသူရိုေသတာပဲ သူတို႔လက္ခံေပမဲ့ က်န္တာကိုေတာ့ သူတို႔လက္မခံဘူး။ ႀကီးသူကိုရုိေသတာ တခုေတာ့ သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲတို႔ ႏွစ္စဥ္လုပ္ၿပီး အသက္ႀကီးသူေတြကို တေလးတစား ဆက္ဆံတာ သူအျမဲေတြ႔ေနရလို႔ သူကိုသက္ေသျပလို႔ရသြားတယ္။ အၾကင္နာတရား ရွိတယ္ဆိုတာလည္း ျမန္မာရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ အျမဲတမ္း ေဒါသထြက္ၾက၊ ရန္ျဖစ္ၾကတာ မၾကာခဏေတြ႔ရလို႔ အၾကင္နာတရားမွာ တျခားလူမ်ိဳးေတြထက္ေတာင္ နည္းေသးတယ္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္။

ႏိုင္ငံျခားမွာ ႀကီးျပင္းတဲ့ ကၽြန္မတို႔သားသမီးေတြ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈကိုကိုယ္ နားလည္ဖို႔ဆိုတာ မိဘေတြမွာပဲ အမ်ားဆံုး တာ၀န္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်င့္သံုးဖုိ႔ကိုက်ေတာ့ အတင္းလုပ္လို႔ရတဲ့အရာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ သူစိတ္၀င္စားၿပီး လက္ခံသေဘာက် ဆႏၵရွိမွသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာ ကေလးေတြကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ပံုဟာ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံမွာ ကေလးေတြကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္တာနဲ႔ မတူသလို ဒီကကေလးေတြရဲ့ အခြင့္အေရးကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံက ကေလးေတြရဲ့ အခြင့္အေရးနဲ႔ မတူပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မိဘေျပာတာကို သူတို႔လက္ခံဖို႔ဆိုတာကလည္း လူႀကီးေတြကိုယ္တိုင္က သူတို႔ရဲ့ခံစားမႈကို နားလည္ဖုိ႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဇီ၀သိပၸံအရ သက္ရွိသတၱ၀ါတိုင္းက သဘာ၀ (Natural Selection) အရ သူရွင္သန္တဲ့ပတ္၀န္းက်င္မွာသူနဲ႔ Adaptation (လိုက္ေလ်ာညီေထြမႈ) အံ၀င္ခြင္က် ရွိၿပီးသား ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူရွင္သန္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က မဟုတ္တဲ့ အေလ့အထတခုကို မိတ္ဆက္ခ်င္ရင္ သူ႔သဘာ၀နဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အထူး ျပဳျပင္စီမံၿပီး လုပ္ယူမွရပါတယ္။ ဒါကို Artificial Selection လို႔ေခၚပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔သားသမီးေတြအတြက္ ကၽြန္မတို႔ရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ အေလ့အထက ဒီအတိုင္း သဘာ၀အေလွ်ာက္ အလိုေလွ်ာက္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သဘာ၀ကို လြန္ဆန္ၿပီး လုပ္ယူ သြတ္သြင္းယူမွရတဲ့ Artificial Selection ျဖစ္သြားၿပီ။ ဒီလို လုပ္ရာမွာလည္း သဘာ၀ေလ်ာက္ ပူတဲ့ရာသီဥတုကို Artificial Selection ျဖစ္တဲ့ Aircon နဲ႔ ေအးေအာင္ လုပ္ရင္ တခ်ိဳ႔က ႏွာေစးအေအးမိသြားတတ္သူ ရွိသလိုမ်ိဳးပဲ Artificial Selection ကို လက္ခံႏိုင္စြမ္းမရွိတဲ့ ကေလးေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကၽြန္မတို႔ရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအနစ္ကို ကၽြန္မတို႔ သြတ္သြင္းႏိုင္မႈနဲ႔ သူတို႔ လက္ခံႏိုင္မႈ ႏွစ္ခုစလံုးအေပၚ မူတည္ၿပီးပဲ ကၽြန္မတို႔ရဲ့ အေမြအနစ္ သူတို႔ဆီမွာ လက္ဆက္ကမ္း က်န္မွာျဖစ္တယ္။ လက္မခံႏိုင္ရင္လည္း ဒါဟာ အျပစ္တင္စရာလည္းမဟုတ္ဘူး ၀မ္းနည္းစရာလည္း မဟုတ္ဘူး ဒါဟာ သဘာ၀ကို လြန္ဆန္သြားတာမဟုတ္ သူႀကီးျပင္းတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့ သဘာ၀တိုင္းသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မတို႔က လက္ခံေပးရမွာ ျဖစ္တယ္။

ဒါေၾကာင့္မို႔ ကၽြန္မသားေလးကို ကၽြန္မ ဒီလိုလုပ္ပါလို႔ လမ္းပဲလမ္းညြန္ပါတယ္ အတင္းဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ခိုင္းဘူး။ အခု အထက္တန္းစတက္တဲ့အခ်ိန္မွာ တျခားကေလးေတြ သူတို႔ဘာသာစကားကို ေကာင္းစြာေျပာတတ္တာကို ၾကည့္ၿပီး သားက ဗမာလို ျပန္ေျပာလာတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတို႔ မူလတန္းတုန္းကေရာ အခုအထက္တန္းစတက္ခ်ိန္မွာပါ Culture Diversity ဆိုတာကို သင္ရၿပီး Culture တခုမွာ ဘာသာစကားနဲ႔ အေလ့အထ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာေတြ ေပ်ာက္ရင္ Natural Selection ရဲ႔ Convergent Evolution Process အတုိင္း လူမ်ိဳးဆိုတာလည္း တျခားလူမ်ိဳးေတြၾကားမွာ တိမ္ေကာ ေပ်ာက္ပ်က္သြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားလို႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သားစကားေျပာရင္ ပံုတူလိုက္တုၿပီး သူ႔ကိုအျမဲတမ္း ရီတတ္တဲ့ သူ႔အေဖကို သားဗမာလိုေျပာလို႔ အသံ၀ဲရင္ ဗမာပီပီ မရီနဲ႔ေနာ့္လို႔ သတိေပးထားရတယ္။ သူဗမာလို ျပန္ေျပာေအာင္ ကၽြန္မအတင္းတိုက္တြန္းတာ မဟုတ္ဘူး။ Multi-cultural ပတ္၀န္းက်င္မွာ မိမိ Culture ကို မ်ိဳးဆက္တိုင္းက ထိန္းသိမ္းရမယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ သူ႔ဖါသာသူ ဗမာလို ျပန္ေျပာတာ ျဖစ္တယ္။

တကယ္ေတာ့ ဘာသာစကား၊ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာေတြဆိုတာ အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါ ကာလံေဒသံ အရသာ ျဖစ္ၿပီး ဒါကို ကၽြန္မတို႔ လြန္ဆန္လို႔မရ၊ မ်က္ကြယ္ျပဳလို႔ မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္းပဲ တံငါနားနီးတံငါ မုဆိုးနားနီး မုဆိုး ဆိုတဲ့ ျမန္မာစကားပံုနဲ႔ ေရာမေရာက္ေရာမ ဆုိတဲ့ ႏိုင္ငံျခား စကားပံုေတြ ေပၚလာတယ္ မဟုတ္လား။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ႀကီးျပင္းတဲ့ ျမန္မာကေလးေတြ ျမန္မာလို အားမသန္တာ ျမန္မာအမႈအမူ နည္းတာဟာ သူတို႔ဘာမွ မမွားပါဘူး မိခင္ဘာသာစကားကို အထင္ေသးလို႔လည္း မဟုတ္ဘူး ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ ႀကီးတဲ့ ကေလးေတြအတြက္ ဒါဟာ ပံုမွန္သာျဖစ္ေၾကာင္းကို တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။
Nge Naing


http://nge-naing.blogspot.com/2011/02/blog-post_08.html)

ဘိုုးဘိုုးေၿမးရဲ့မ်ဳိးဆက္ပုုံရိပ္

ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၇ ရက္ေန႔မွာ တစ္ႏွစ္ ၿပည္႔ေတာ႔မဲ႔ ဘိုုးဘိုုးေၿမး ပုုလုုံးေလး ကိုုဘိုုးဘိုုးမိဘ ေတြအေၾကာင္း ကိုုေၿပာၿပခ်င္တယ္။ ေၿမး ေလး မမွီလိုုက္တဲ႔ေဘး ေတြလိုု႔ ဆိုုရင္မမွား ဘူးေပါ႔။ ပုုလုုံးေလးၾကီး လာတဲ႔အခ်ိန္ၾကရင္ေၿမးေလး ရဲ့မ်ဳိး ဆက္ႏြယ္အေၾကာင္းသိရတာ ေပါ႔။ ဘိုုးဘိုုး အေဖက ၿမန္မာစာပါေမာကၡ ဦးခ်မ္းၿမ အေမက ေဒၚခင္ေမ ေတာင္ငူသားနဲ႔ မႏၱေလးသူတိုု႔အေၾကာင္းပါၾကတာ။ အေဖကၿမန္မာစာ ဆရာၾကီးဦးပြား၊ ပါေမာကၡဦးေဖေမာင္တင္ တိုု႔ရဲ့တပည္႔ ရင္း၊ သူေခတ္သူ႔အခါက မဟာ၀ိဇၹာကိုုဂုုဏ္ထူးတန္းနဲ႔ ေအာင္ခဲ႔တာ။ အေမကမႏၱေလးတကၠသိုုလ္မွာ အင္တာေအာင္ခဲ႔ၿပီးဒုုတိယကမၻာစစ္ႀကီးၿဖစ္ေတာ႔ ေက်ာင္းဆက္ မတက္ေတာ႔ပဲေက်ာင္းထြက္ခဲ႔ရတာ။လူထုုေဒၚအမာနဲ႔ မႏၱေလး ABMေက်ာင္းမွာကတည္းက အတူတူ၁၀တန္း ေအာင္ခဲ႔ၾကတာ။အေမဆုုံးခါနီးေဆးရုုံတက္ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္သူ ေဒၚအမာလူနာလာေမး ေသးတယ္။

ဘိုုးဘိုုးအေဖေကာအေမေကာအင္မတန္ေရာင္႔ရဲတင္းတိမ္ၾကတယ္။ေလာဘေတာ္ေတာ္ နည္းၾကတယ္။ သား သမီး ေတြက အေဖနဲ႔အေမေရာင္႔ရဲၾကေတာ႔အတူေန သမီးအငယ္ကအားမရဘူး။ႀကီးလာေတာ႔မွာကိုုယ္ကိုုယ္ တိုုင္ ေရာင္႔ရဲ တင္းတိမ္ၿပီးေလာဘမရွိၾကတာဟာအင္မ တန္မွေအးခ်မ္းပါလား ဆိုုတဲ႔အသိတရား ရလာ ေတာ႔မွအေဖနဲ႔ အေမကိုု ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ အေမက မိုုးကုုတ္ ဆရာေတာ္ ဦး၀ိမလရဲ့တရားေတြ နားေထာင္၊စာအုုပ္ေတြဖတ္ေတာ႔ပိုုၿပီး ေတာ႔ေတာင္ ေလာဘမရွိၿငိမ္းခ်မ္း တယ္။ အေမကအေဖကိုု အေတာ္လည္း ခ်စ္ပုုံရတယ္။ ကိုုခ်မ္း၊ကိုုခ်မ္း နဲ႔အေတာ္ ဂရုုစိုုက္တယ္။အေဖမဆုုံးခင္ ၂-၃ႏွစ္ေလာက္က ေရတိမ္ကိုုေစာစီး စြာမကုုမိ လိုု႔မ်က္ေစ႔ကြယ္သြား ရွာတယ္။ ဒီအတြက္သားသမီး ၃ေယာက္လုုံးမွာတာ၀န္ရွိ တယ္ လိုု႔ယေန႔ထိခံစားေနရပါတယ္။

အေဖကစာေတာ္ေတာ္ဖတ္တယ္။ကိုုယ္ပိုု္င္စာအုုပ္စင္ရွိတယ္။ မန္းတကၠသိုလ္အမွတ္(၉) နတ္ရွင္ေနာင္လမ္း
အိမ္မွာ ေနတုုံးက အေဖကုုတင္ေၿခရင္းမွာစာအုုပ္စင္ရွိတယ္။မတ္ရပ္မီး အိမ္ကိုုကိုုယ္တိုုင္လုုပ္ၿပီးေအာက္မွာ ပက္လက္ ကုုလားထိုုင္ နဲ႔စာဖတ္တာ။အေဖေလာဘ ကေတာ႔စာဖတ္တာစာေရးတာထင္တာပဲ။ၿမန္မာစာနဲ႔
ပတ္သက္တာသုုေတသနလုုပ္ေတာ႔ မယ္ဆိုုရင္စာအုုပ္ရွည္ႀကီးထဲမွာေရးမွတ္ထားတယ္။ႀကာလာေတာ႔အဲဒါေတြ
ကအေဖ႔ရဲ့မွတ္တမ္းေတြၿဖစ္သြားတာေပါ႔။ အေဖစာေရးရင္အဂၤလိပ္ေခတ္မွာေက်ာင္းတက္လာလိုု႔ လားမသိ ဘူး။လက္ႏိုုပ္စက္နဲ႔စာေရး တယ္။စနစ္တက်ေတာ႔မဟုုတ္ဘူး။ဒါေပမဲ႔လက္ႏိုုပ္စက္စာမူေတာ႔ထြက္လာ တာ ပဲ။ ဘိုုးဘိုုး လည္းကြန္ပ်ဴတာမွာ ၿမန္မာလိုု ေဇာ္ဂ်ီ နဲ႔ Win Researcherကိုုေကာင္းေကာင္းရုုိက္ႏုုိင္ တယ္။ အေဖတူလိုု႔ လားမသိဘူး။စာေရးတာ၊သုုေတသနလုုပ္ရတာ၀ါသနာပါတယ္။ အေဖတိုု႔ လက္ထက္က သားသမီး ၃ ေယာက္ ကိုုအေဖ႔ လုုပ္စာတစ္ခုုထဲနဲ႔ေကာင္းေကာင္း ၿပဳစုုပ်ိဳးေထာင္ပညာသင္ေပးႏိုုင္ခဲ႔တဲ႔ အၿပင္ပင္စင္ယူ ေတာ႔ေနစရာ တိုုက္ေတာင္ေဆာက္ႏုုိင္ၿပီး သားသမီးေတြကိုု အေမြေပးခဲ႔ႏုုိင္ တယ္။ မႏၱေလး၀ိဇိတာရုုံေက်ာင္းမွာ ၿမေကတု ေက်ာင္း ေဆာင္တစ္ေဆာင္ေဆာက္လုွူႏုုိင္တဲ႔ အၿပင္အေမြရတာနဲ႔ ေနစရာအိမ္ေလးေတြဘိုုးဘိုုးတိုု႔ ေဆာက္ႏုုိင္ခဲ႔တယ္။ အခုုေခတ္ လိုုအႀကံအဖန္ေတြမရွိတာကေတာ႔ဘိုုးဘိုုးတိုု႔အသိဆုုံးပဲ။ အေဖက အေန အထိုုင္မွာ စည္းစနစ္ရွိေတာ႔ ဘိုုးဘိုုး လည္းစည္းစနစ္နဲ႔ပဲေနတတ္တယ္။

သားသားေမေမကိုလည္း ဘိုုးဘိုုးကေသခ်ာေလ႔က်င္႔ေပးထားေတာ႔စည္းကမ္းရွိရွိစနစ္တက် ေနတတ္တယ္။ အေဖရဲ႔ေမာ္ရစ္မိုုင္နာကားစိမ္းေလးဟာရုိရုိေသေသစီးေတာ႔ပင္စင္ယူ တဲ႔အထိေတာ္ေတာ္လတ္ပါတယ္။ အလုုပ ္လုုပ္ေနစဥ္တုုံးကအေဖ႔သူငယ္ခ်င္းဦးဘစန္း ကလုုပ္ေပးလိုု႔ေမာ္ေတာ္ကားသြင္းကုုန္လိုုင္စင္ရဘူးတယ္။ အစိုုးရ ဆီက အခြင္႔အေရးရတာ အေဖတစ္သက္မွာ အဲဒီတစ္ႀကိမ္ပဲရွိတယ္။ဘိုးဘိုးလည္း အလုပ္၀င္ခါစက ဘီ၃၆၀ ေလးဘီး ကားေလးမဲ ေပါက္တယ္။ယုံၾကမလားေတာ႔ မသိဘူး၊ နွစ္ေပါင္း၃၀ေက်ာ္ လုပ္ သက္ မွာအစိုးရ ဆီကရတာ ဒီတစ္ခုပဲ။ေၿမကြက္ လည္းမရဘူး၊တိုက္ခန္း လည္းမရဘူးဘူး။ ဘိုးဘိုးတို႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ကံတူအက်ိဳးေပးေလ။အခုုေခတ္ လိုုေၿမေတြ၊ကားေတြ၊ တိုုက္ခန္းေတြမရဘူးေလ။ အေဖက ရန္ကုုန္ ဆင္းၿပီး ေအာ္တိုုကားမွာေဘာက္ေဆာ ဗစ္တာကားမွာစီးတယ္။ ေထာင္ဂဏန္းေလာက္ပဲ။ မမွတ္မိ ေတာ႔ဘူး။ အ၀ါေရာင္ harvest yellow ေလးပဲ။ ၆ လ ၁ႏွစ္ေလာက္စီးၿပီး ေရာင္းပစ္လိုုက္ တယ္။ အသစ္ဆို ေတာ႔ဥစၥာ ေၿခာက္တယ္ ဆိုုၿပီးေရာင္း၊ေမာ္ရစ္ မိုုင္နာတစ္ပတ္ရစ္ ၀ယ္စီးတာ ေလ။ အေမကေတာ႔ အိမ္ရွင္မေကာင္းတစ္ေယာက္ပဲ။ နတ္ရွင္ေနာင္လမ္းအိမ္မွာ ဘိုုးဘိုုးတိုု႔ငယ္ ငယ္ကဦးေလး ေအာင္ထြန္း လာေနတယ္။ အေဖက ေတာင္ငူက ေခၚလာတာ။

သူနဲ႔လူပ်ဳိဘ၀ထဲကေနလာတာ။ေနာက္ထမင္းခ်က္ကေဒၚေစာလွ၊သမီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေယာက္်ားနဲ႔ကြဲေန တယ္။ အိမ္ေဘးက လူတစ္ေယာက္နဲ႔ႀကိဳက္ေနၿပီး ညတစ္ညမွာ စကားမ်ားၾကတာနဲ႔ အိမ္ေဘးက ထေနာင္းပင္မွာ ဇဲြႀကိဳးခ်ၿပီး ကိုုယ္႔ကိုုယ္ကိုုသတ္ေသပါေလေရာ။ တကၠသိုုလ္ ၀န္းထဲမွာဟိုုးေလး တေက်ာ္ေပါ႔။ အေမလည္း လက္ရုုံး ၿပဳတ္သြား ရွာတယ္။ က်န္ခဲ႔တဲ႔ သမီးမၿမင္႔ေဌးကိုုေတာ႔ အဖြားအိမ္မွာဆက္ထားရတာေပါ႔။ ေနာက္ထမင္းခ်က္က မလုုံတဲ႔အေမ သင္ေပးထားေတာ႔ ေကာင္းေကာင္းခ်က္တတ္တယ္။

အေမကညမနက္ဟင္းမထပ္ဘူး။ဘိုုးဘိုုးမိန္းမရေတာ႔ဘြားဘြားတိုု႔ကညမနက္တခါတည္းခ်က္ထားတာ။ညေန ၾကရင္ မိသားစုုစုုံမွ စားရတယ္။ ထမင္းစားခ်ိန္ၿပန္ရတယ္။ နည္းနည္း အသက္ရလာေတာ ႔ၿမိဳ့ထဲ အလည္ထြက္ တာနဲ႔မိသားစုုမစုုံေတာ ႔အေမကဆူတယ္။ ဘိုုးဘိုုးညီဘိုုးေလးစိုုးက အလည္လြန္ဆုုံး။ ေနာက္ဆုုံး စား တာ ကေတာ႔ ဦးေလးေအာင္ထြန္းပဲ။ သူကညေက်ာင္းမွာChemistry ဌာနက lab technicianဆိုုေတာ႔ အိမ္ၿပန္ေနာက္က်တယ္ေလ။ သူကအမဲသားစားတယ္။ဘိုးဘိုးတို႔ ကအမဲသားမစားဘူး။ သူအမဲသား၀ယ္ၿပီး ငရုတ္သီးစပ္စပ္နဲ႔ေက်ာ္ၿပီးေႀကာင္အိမ္ထဲထည္႔ ထားတာ။ ဘိုးဘိုး တို႔ ကေႀကာင္အိမ္ဆြင္႔ ၿပီး ခဏခဏခိုးစားဘူးတယ္။ သူပိုုးေနတဲ႔ေဗာဓိကုုံးကေဒၚေလး (ေနာင္သူ႔မိန္းမ)အိမ္သြားတာလည္း ပါတာေပါ႔။အေမက ဖြယ္ဖြယ္ရာရာခ်က္တတ္တယ္အ ေဖႀကိဳက္တတ္တာလည္းပါသလိုု သားေတြ သမီးႀကိဳက္ တာေတြ လည္း ခ်က္တတ္တယ္။ သမီးၿဖစ္တဲ႔ဘြားကြ်ဲကေတာ႔ အေမတူလိုု႔နဲ႔တူတယ္။ ဟင္းကိုုဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္တတ္တယ္။ ဘိုုးဘိုုးကေတာ႔ဘြားဘြားနဲ႔ရၿပီး ဘြားဘြားပုုံစံသြင္း သလိုုပဲေနတတ္ရေတာ႔တယ္။ တစ္ႏွစ္မွာ အေမအသည္းအသန္မမာေတာ႔တာပဲ။ အားနည္းေသြးတိုုးေရာဂါေလ။အေမက ေဆးေက်ာင္းတက္ေနတဲ႔ သမီးၿဖစ္သူကိုု အေဖကိုုေစာင္႔ေရွာက္ဖိုု႔မွာ တယ္။သူ႔မွာေရာဂါၿဖစ္ ေတာ႔စိတ္မခ်ႏိုုင္ဘူးနဲ႔ တူတယ္။ ေနာက္ဆုုံးအေဖက သိမ္ၿဖဴဆရာေတာ္ႀကီးဆီေခၚသြား တယ္။ အေမမွာသိမ္ၿဖဴဆရာေတာ္ ကယ္တဲ႔အသက္ပဲ ရွိေတာ႔တယ္။သိမ္ၿဖဴဆရာေတာ္ေၿပာတဲ႔အတိုုင္းတေသြ မတိမ္း လိုုက္နာ တယ္။ ေဆးမွန္မွန္ေသာက္တယ္။ ဒီအစာမစားနဲ႔ဆိုုရင္ လံုုး၀ မတိုု႔ဘုူး၊ေယာင္ လိုု႔ေတာင္မစားဘူး။ အားနည္းေသြးတိုုးၿဖစ္ေပမဲ႔ သိမ္ၿဖဴေဆးနဲ႔ပဲ ထိမ္းသြားတာအသက္ရွည္တယ္ လိုု႔ေၿပာရမွာပါ။ အေဖက်န္းမာတာကေတာ႔ အေမခ်က္ ေကြ်းတာပဲစားတယ္။ အရက္မေသာက္၊ ေဆးလိပ္မေသာက္၊ စိတ္ကၿမန္မာစာေပမွာ။ stress မွ မရွိတာပဲ။ အေဖအၿမဲေၿပာတဲ႔ စကားကေတာ႔ ငါ႔မွာ စိတ္ယုုတ္မာမေမြးဘူး၊ စိတ္ထား ေကာင္းေကာင္းေမြးတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ငါေသရင္ငရဲ ဘယ္ေတာ႔မွမက်ႏုုိင္ဘူးတဲ႔။ ဒါသူ႔အေတြးအေခၚေလ။

ဒီေခတ္ဆရာေတာ္ဦးသုနႏၵြေဟာႀကားတဲ႔၀ိပသာနာတရားေတြအရေသခါနီးအေသတတ္ ဖိုု႔ အေရးႀကီး တာကေတာ႔ မွန္တာေပါ႔။ ဘိုုးဘိုုးတိုု႔ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္ေတာ႔ ဘိုုးဘိုုးတိုု႔ ေလ်ွာက္ခဲ႔တဲ႔လမ္းကိုု ႀကည္႔မိ တယ္။ အေဖ တိုု႔ေခတ္ကလိုုမေအးခ်မ္းတာကေတာ႔အမွန္ပါပဲ။ အလုုပ္ ေလာဘႀကီးၾက လိုု႔ လား။ မဟုုတ္ပါ။ ဘိုုးဘိုုးတိုု႔အေဖေခတ္ကအကုုန္မပ်က္စီးေသးဘူး၊ စိတ္ဓါတ္လည္းၿမင္႔မား ႀကတယ္။ ကိုလိုနီေခတ္က အလုုပ္အရွိန္အဟုုန္ကလည္း ရွိေနတုုံးပဲ။ အလုုပ္အရွိန္အဟုုန္ဆိုုတာဘာလဲ၊သိလား။ အေမရိကားက သူေဌးၾကီးဘိလ္ဂိတ္စ္ဟာ ၿမန္မာၿပည္မွာေမြးရင္ သူဘာၿဖစ္မလဲ။ သူ၂လုုံးထီ ၃လုုံးထီပဲထိုုးေနရမွာ။ ၿမန္မာကဘိုုးဘိုုးတိုု႔ ေတြအေမရိကား ပညာေတာ္သင္သြားရေတာ႔ အေမရိကန္ေက်ာင္းသားေတြကိုု မွီေအာင္လိုုက္ရာမွာ ပထမ၃လေတာ္ေတာ္ႀကိဳး စားရတယ္။ ၆လေလာက္ၾကာေတာ႔ မွီလာတယ္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္လည္း ၾကာလာေကာ သူတိုု႔ကိုုမမႈေတာ႔ဘူး။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္လည္း ေရာက္ေရာ သူတိုု႔ကိုု ေက်ာ္တက္သြားႏိုုင္ၿပီ။ ဒါဘာလဲဆိုုရင္ အရွိန္အဟုုန္ရွိေနလိုု႔ပဲ။ facilities ေတြၿဖစ္တဲ႔စာၾကည္႔ တိုုက္၊အင္တာနက္၊သင္ၾကားပုုံစနစ္၊ စတာေတြက ၿပည္႔စုုံေနေတာ႔ အသာေလး အရွိန္အဟုုန္နဲ႔ လိုုက္သြားယုုံပဲ။ ဘာမွမၿပည္႔စုုံတဲ႔ဘိုုးဘိုုးတိုု႔ႏုုိင္ငံမွာ ဘိလ္ဂိတ္စ္သာႀကီးၿပင္းလာရ ရင္၂လုုံးထီ ေရာင္းတာေလာက္နဲ႔ပဲ ဘ၀ကိုုၿပီးဆုုံးသြားရမွာ။

ဘိုုးဘိုုးအေဖကစာအုုပ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရးထုုတ္ခဲ႔တယ္။သူေခတ္ကေက်ာင္းသားေတြေၿပာတာကေတာ႔ စာသင္တာလည္းေကာင္းတယ္လိုု႔ေၿပာတာပဲ။အေဖစာသင္ရင္အရင္တုုံးကေခါင္းေပါင္းေပါင္းတယ္။အေဖကတေယာလည္းေတာ္ေတာ္ထိုုးတတ္တယ္။တေယာထိုုးရင္ၿမန္မာခေလးေခ်ာ႔
သီခ်င္းေတြဆိုုခဲ႔တယ္။

ဘိုုးဘိုုးတိုု႔ငယ္ငယ္တုုံးက အေဖခေလးေခ်ာ႔သီခ်င္းနဲ႔ ဘိုုးဘိုုးတိုု႔ကိုုသိပ္ခဲ႔လားဆိုုတာေတာ႔အေမကမ ေၿပာၿပဖူး ဘူး။ မႏၱေလးတကၠသိုုလ္မွာေရႊၿပည္ဦးဘတင္ရဲ့နန္းမူနန္းရာအေၾကာင္း စေနေန႔တိုုင္းေဟာေၿပာပြဲလုုပ္ရင္ အေဖ မအားရေတာ႔ ဘူး။စာအုုပ္ရွည္ႀကီးနဲ႔လုုိက္ေတးမွတ္ ေတာ႔တာပါပဲ။ မွတ္တာလည္းၿမန္တယ္။ လုုံးေစ႔ပတ္ေစ႔မွတ္ထားတာ။ေနာက္မွတိတ္ရီေကာ႔ဒါေပၚလာမွအေခြ သြင္း ထားတာ။ အေဖရဲ့အေမွ်ာ္ အၿမင္ႀကီး တာေႀကာင္႔ တန္ဖိုုးမၿဖတ္ႏိုုင္တဲ႔ ေဟာေၿပာခ်က္ေတြကိုု မွတ္တမ္းထားႏိုုင္ခဲ႔ တယ္။သူလည္း စာအုုပ္ေတြ ေရးစရာ ကုုန္ႀကမ္းရတာေပါ႔။ မလိုုသူေတြ (အထူးသၿဖင္႔ ကြန္ၿမဴနစ္တပည္႔ေတြ)ကေရႊၿပည္ဆရာႀကီးဆီက ေခါင္းပုုံၿဖတ္တယ္ ဘာညာေၿပာပါ ေသးတယ္။တစ္ေယာက္ကေတာ႔ေၿပာတယ္။သူမွတ္သား ၿပီးေရး လိုု႔ငါတိုု႔ဖတ္ရတာ ေက်းဇူးေတာင္တင္ေသးလိုု႔ေၿပာႀကပါတယ္။အကုုန္နီးပါးပါပဲ။ ေသတဲ႔သူေသ၊ ၿပည္ေၿပး ၿဖစ္တဲ႔သူၿဖစ္နဲ႔ပါ။ အေဖကၿမန္မာစာေတာ႔မထိနဲ႔။ စကားေၿပာသလိုု ေရးၾကမယ္ဆိုုေတာ႔ လုုံး၀မေထာက္ခံဘူး။ အခုုသူ႔သားဘိုုးဘိုုးကစကားေၿပာသလိုုေရးရတာ လက္ေတြ႔ေနသလိုုပဲ။ အသက္၆၀ေက်ာ္ လာေတာ႔ အေဖ၆၀ေက်ာ္တုုံးကအေၿခအေနကိုုၿပန္စဥ္းစားႀကည္႔မိတယ္။အေဖစာ ေတြဖတ္၊စာေတြေရးေနတုုံးပဲ။ ၿမန္မာစာ သုုေတသနကိုုေရးရတာလက္ေတြ႔ပုုံရ တယ္။တခါတေလအေဖက ၿမန္မာစာမယူဘူးတဲ႔ သူ႔သားႀကီး ဘိုုးဘိုုးကိုၿမန္မာစာသုုေတသနအေႀကာင္းေတြေၿပာၿပ တတ္တယ္။တပည္႔ေတြမ်ားလာလိုု႔ကေတာ႔ စကားမၿပတ္ ေတာ႔ဘူး။သူဆီမၾကာမၾကာလာတတ္တဲ႔ တပည္႔တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ဦးစိန္သီဦးတဲ႔။သူ႔ နဲ႔ ဆိုုရင္ထိုုင္ရာမထ ၿမန္မာစာ သုုေတသနအေၾကာင္းေတြေၿပာတတ္တယ္။ အေမကေတာ႔ မႀကိဳက္ဘူး။ သူဖတ္ေလ႔ရွိတဲ႔ ဦး၀ိမလတရားစာအုုပ္ေတြဖတ္ေစခ်င္တယ္။ဒါေပမဲ႔ အေဖတိုု႔ တရားရွိပုုံကိုု ေၿပာၿပခ်င္တယ္။ အေမဆုုံး ေတာ႔ဖ်ာနဲလိပ္ၿပီးခ် လိုုက္တဲ႔။သမီးက မေတာ္ပါဘူး၊ အေဖရယ္လိုု႔ေၿပာရတယ္။

သူကတကယ္ေတာ႔တရားရွိပါတယ္။ ေလာကဓံတရားကိုခံႏိုင္ရည္ရွိပုံရပါတယ္။သို႔ေသာ္ လည္းအေမ အသုဘ ခ်ၿပီး ၿပန္လာေတာ႔ အေမကိုသူသတိရေၾကာင္းေၿပာတာကိုေခါင္းထဲကမထြက္ဘူး။သူ႔ရင္ထဲ မွာ ဘယ္ေလာက္ ပူေဆြးေနမွန္မသိဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ၅၅ ရက္ပဲကြာတယ္၊ အေဖလည္းအေမ ေနာက္ကိုလိုက္သြား တာပါပဲ။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ကိုယ္႔ခရီးေဖၚဘြားဘြားဆုံးထားေတာ႔ ဘိုးဘိုးလည္းကိုယ္ခ်င္းစာ တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင္႔ ဘိုးဘိုးလည္း အိုမင္းမစြမ္းၿဖစ္တဲ႔အထိလ႔ူၿပည္မွာမေနခ်င္ဘူး။ဘိုးဘိုးကေတာ႔ အေမလိုပဲ အေသတတ္ ေအာင္ ၀ိပသာနာကိုအားကိုးခ်င္တယ္။ ဘိုးဘိုးသူငယ္ခ်င္းခ်ာလီသက္ရွည္ကို ဘိုးဘိုးအားက်တယ္။ တစ္နွစ္မွာ တရားစခန္းမွာေနတဲ႔ ရက္ကေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ဒီလိုတရားရွိတာေၾကာင္႔ လည္းအေဖဆုုံးေတာ႔ ဘာအုုတ္ဂူမ ွမလုုပ္ေတာ႔ဘူး၊တပည္႔ေတြကေတာ႔ အမွတ္တရလုပ္ခ်င္ၾက တယ္။ အေဖရဲ့ေလာဘနည္းပုုံ၊ တရားရွိပုုံ ေတြကိုုသိတဲ႔သားသမီးေတြကမလုုပ္ပါနဲ႔ေတာ႔၊ အေဖဆႏၵကိုု မဆန္႔က်င္လိုုလိုု႔ပါလိုု႔ပဲေၿပာလိုုက္ ရေတာ႔တယ္။ ကဲပုုလုုံးေရ၊ သားသားႀကီးလာရင္ ဘိုုးဘိုုးရဲ့အေဖနဲ႔အေမအေၾကာင္းကိုုေတာ႔ၿမည္းစမ္းဖတ္ ၾကည့္ပါ။