ယုုံခ်င္ယုုံ-မယုုံခ်င္ေန-ကိုုယ္ေတြ႔ေတာ႔မဟုုတ္ဘူး။ သူေတြ႔ဒါေပမဲ႔အဲဒီမိတ္ေဆြကအပိုုေၿပာတတ္တဲ႔သူမဟုုတ္ဘူးဆိုုတာကိုုယ္ကသိေနေတာ႔ကိုုယ္လည္း
ဘန္ေကာက္သြားရမွာ ယေန႔ထိ ေႀကာက္မိသား--
ကိုုယ္႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆိုုပါစိုု႔--၂၀၁၄ ကထိုုင္းႏိုုင္ငံ- ဘန္ေကာက္ မွာၿမန္မာႏိုုင္ငံ ရဲ႔ လက္ရွိစီးပြားေရးေၿခအေနေတြ အေႀကာင္းထိုုင္းလုုပ္ငန္းရွင္ေတြကိုု presentation လုုပ္ဖိုု႔
ဘိတ္ႀကားခံရတယ္။ ဒီပုုဂၢိဳလ္ကလည္းဘုုရားတရားႀကည္ညိဳတတ္တဲ႔သူ--မနက္တိုုင္းပရိတ္ရြတ္--ပဌါန္းရြတ္--တတ္တဲ႔သူပါ။
ဘိတ္ႀကားခံရတယ္။ ဒီပုုဂၢိဳလ္ကလည္းဘုုရားတရားႀကည္ညိဳတတ္တဲ႔သူ--မနက္တိုုင္းပရိတ္ရြတ္--ပဌါန္းရြတ္--တတ္တဲ႔သူပါ။
ဘန္ေကာက္ကိုုေန႔လည္မွထြက္လာရေတာ႔မနက္ကရန္ကုုန္အိမ္မွာ ဘုုရားတရားလုုပ္စရာရွိတာေတြအကုုန္လုုပ္ၿပီးမွေလဆိပ္ဆင္းလာခဲ႔တာ။ ဖိုုရမ္ က်င္းပမဲ႔ေနရာက ဘန္ေကာက္ မွာရွိတဲ႔ နံမည္ႀကီး 5 stars hotel ပါပဲ။ နံမည္ေတာ႔မေၿပာပါရေစနဲ႔။ သူတိုု႔ဖက္ ကဘိတ္ႀကားတာဆိုုေတာ႔ junior suite အခန္းမွာထားေပးထားတယ္။ hotel facilitiesေတြ လိုုေလေသးမရွိ အကုုန္ထားေပးတဲ႔အၿပင္ အခန္းကလည္းအက်ယ္ႀကီးပဲ။ ကိုုယ္႔ မိတ္ေဆြကလည္း ဘယ္မွမသြားေတာ႔ပဲ နက္ၿဖန္ presentation လုုပ္မဲ႔ power point ကိုုပဲ လိုုအပ္တာေတြထပ္ၿဖည္႔ တာေတြဘာေတြလုုပ္ေနခဲ႔တယ္။ယုုတ္စြအဆုုံး ထမင္းေတာင္ဆင္းမစားေတာ႔ပဲ အခန္းထဲကေနမွာ စား လိုုက္ေတာ႔တယ္။ဒီ လိုုနဲ႔ ည ၁၂ နာရီထိုုးေတာ႔အားလုုံးလုုပ္စရာရွိတာလုုပ္ၿပီး မနက္အတြက္ကုြန္ပ်ဴတာကိုုအဆင္သင္႔လုုပ္ထားခဲ႔ပါတယ္။
သြားတိုုက္မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး Queen Size အိပ္ရာေပၚအိပ္မယ္လည္း လုုပ္ေရာရြတ္ေနႀကပရိတ္ နဲ႔ ပဌါန္းကိုုမရြတ္ ရေသးေႀကာင္း သတိရလာပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ မနက္ က ရန္ကုုန္အိမ္မွာ ရြတ္ဖတ္ၿပီး ၿပီေလဆိုုၿပီးအိပ္ခ်င္စိတ္ေႀကာင္႔အိပ္ရာေပၚလွဲ ခ် လိုုက္မိပါတယ္။ အိပ္ေတာ႔တေစာင္းေလးပဲအိပ္မိတယ္။နာရီ၀က္ေလာက္ႀကတဲ႔ေနာက္အိပ္ေပ်ာ္သြားသလိုုလိုု အိမ္မက္မက္္ေနသလိုုမ်ိဳးၿဖစ္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိပ္ရာတစ္ဖက္က လြတ္ေနတဲ႔ အပိုုင္းမွာ လူတစ္ေယာက္ေယာက္္အိပ္ခ်လုုိက္သလိုုမ်ိဳးခံစားရတယ္။ ေမြ႔ယာနိမ္႔ဆင္းသြားတာမ်ိဳးေပါ႔--သူကမေႀကာက္တတ္ေတာ႔ တစ္ဖက္ကိုုလွည္႔ ႀကည္႔ လိုုက္တာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အိပ္ေနတာကိုုေတြ႔ လိုုက္ရပါေတာ႔တယ္။ သူလည္းေခါင္းနပမ္းႀကီးသြားၿပီးအိမ္မက္မက္ေနသလား အိပ္ခ်င္မူးတူးၿဖစ္ေနသလား နဲ႔မိတ္ေဆြက ကဗ်ာကရာ လူးလဲထၿပီး ” ဟဲ႔ ငါ႔အိပ္ရာေပၚဘာလာလုုပ္ေနတာလဲ” ဆိုုၿပီးေအာ္ေငါက္လိုုက္ေတာ႔ အဲဒီေယာက္်ားႀကီး ကမ်က္ႏွာညွိဳးငယ္စြာနဲ႔ လူးလဲထလာတယ္၊ မိတ္ေဆြက မေႀကာက္တတ္ ပဲ အခန္းထဲႀကည္႔ လိုုက္တဲ႔အခါ အားလုုံးမ်က္ႏွာေတြညိွဳးငယ္စြာနဲ႔ တၿခားေယာက္်ား၊မိန္းမ၊ခေလး ၁၅ ေယာက္ေလာက္ အခန္းနရံ ကိုုမွီထိုုင္ေနႀကတာကိုုေတြ႔ လိုုက္ရပါတယ္။ မိတ္ေဆြလည္း ႀကက္သီးထၿပီး ” အားလုုံးကိုု ငါ႔ အခန္းထဲကထြက္သြားႀက ” ဆိုုၿပီးေမာင္းထုုတ္ပါတယ္။ အခန္းတံခါးကိုုလည္းဖြင္႔ေပးလိုုက္တယ္၊သူတိုု႔အားလုုံး ဘာမွ ၿပန္မေၿပာပဲ အခန္းတံခါးကထြက္သြား ႀကပါတယ္။ ေ၀းေ၀းေတာ႔မသြားဘူး၊ အဲဒီ ေကာ္ရစ္ဒါ မွာ ပဲ မ်က္ႏွာ ညွိဳးငယ္စြာနဲ႔ ထိုုင္ေနႀကတယ္။ မိတ္ေဆြလည္း မီးေတြဖြင္႔ တီဗီဖြင္႔ ၿပီး တစ္ညလုုံးမအိပ္ေတာ႔ပဲ ရြက္ေနႀက ပရိတ္ နဲ႔ ပဌါန္း ကိုု ဆက္ရြက္ၿပီး မိုုးလင္းခဲ႔ရပါတယ္။ ကဲ ဘယ္ေလာက္ႀကက္သီးထစရာေကာင္းလဲ-- မိတ္ေဆြ သူ႔ေနရာက စဥ္းစားႀကည္႔ပါလား--
မယုုံမရွိ နဲ႔မိတ္ေဆြ--ထိုုင္းႏိုုင္ငံမွာဒါမ်ိဳးက ရုုိးေနၿပီတဲ႔--လြန္ခဲ႔ေသာ၁၀ႏွစ္ေလာက္ကေမာင္တိုုင္ပင္ မေလးရွားဘားနပ္စ္္ က မိတ္ေဆြ ေတြ လာတုုံး-- ရန္ကုုန္ၿမိဳ ႔ ကဟိုုတယ္တစ္ခုုမွာ ကုုတင္ေပၚကေနေၿခေထာက္ဆြဲခ်ခံ ရလိုု႔ အခန္းကိုုခ်က္ခ်င္းေၿပာင္းေပးခိုုင္း လိုုက္ရတယ္။ ကဲ ကဲ မဲဆြယ္တာေတြရန္ကုုန္ၿမိဳ ႔ႀကီး စိတ္ မခ်ရေတာ႔ တာေတြေႀကာင္႔ စိတ္ရႈပ္ေနႀကတဲ႔ မိတ္ေဆြေတြအတြက္သူရဲ တေစၥ အေႀကာင္း ႀကက္သီးထစရာေလး ကိုု ေဖါက္သည္ခ် လိုုက္ရပါတယ္။
