RIT ေက်ာင္းသားဘ၀ (၄)

Mech 72 အုုပ္စုုထဲမွာစာေရးတတ္သူတစ္ေယာက္ေပၚလာတာႀကိဳဆိုုရမယ္။တၿခားလူမဟုုတ္ပါဘူး၊
၀င္းထိန္ဦးဆရာႀကီးေရႊေဂါင္းေၿပာင္ပါ။ ၂၄-၁၁-၂၀၁၁ေန႔ကခ်က္ခ်င္းလိုုလိုုပဲဆရာကန္ေတာ႔ပြဲမလုုပ္
ခင္သူငယ္ခ်င္းေတြေတြ႔ရေအာင္--ေနာက္ေလေႀကာင္ဥာဏ္၀င္းေရႊလည္းေရာက္ေနတုုံးေကာ္ႀကီးသိန္း
ေအာင္၊ၿမသန္း၊ဟာဂ်ီခင္ေမာင္ဦး၊ႏြားေမာင္ေမာင္နဲ႔ ေမာင္တိုုင္ပင္တိုု႔သုု၀ဏၰမွာရွိတဲ႔ ခိုုင္ခိုုင္စိုုးထမင္းဆိုုင္
မွာဆုုံဖိုု႔ကိုုယ္ကေဆာ္ေအာ္လိုုက္ပါတယ္။ေလေႀကာင္ႀကိဳက္တဲ႔ဆိုုင္ၿဖစ္လိုု႔ပါ။ၿမသန္းကေၿမးကိုုေက်ာင္း
ႀကိဳေနရလိုု႔ ၁၂း၃၀ နဲ႔ ၁ခ်က္ႀကားဆိုုၿပီး ခ်ိန္းလိုုက္ပါတယ္။ ဟာဂ်ီနဲ႔ေလေႀကာင္ကကိုုယ္ဘဏ္ကိုုလာခဲ႔
ၿပီးအတူတူသြားမယ္ဆိုုလိုု႔သူတိုု႔ေရာက္လာတာနဲ႔ခိုု္င္ခိုုင္စိုုးဆီခ်ီတက္ခဲ႔ႀကပါေတာ႔တယ္။

ဆိုုင္ေရာက္ေတာ႔ေတာ္ပဲေနရာကအဆင္သင္႔ ၇ ေယာက္စာစားပြဲမွာထိုုင္ႀကရင္းတၿခားလူေတြေစာင္႔ရင္း
စကားေၿပာေနတုုံးသိန္းေအာင္ေရာက္လာတယ္။သိန္းေအာင္ကစင္ကာပူက ၂၀ ရက္ေန႔ကေရာက္လာတာ။
သိန္းေအာင္ကေရာက္ေရာက္ခ်င္းကိုုယ္ကဘဏ္မွာ လုုပ္တာဆိုုေတာ႔ေဘဏ္မွာေဒၚလာေငြလဲရတာကိုုေၿပာ
ပါေလေရာ။ဒါနဲ႔ကိုုယ္လည္းေဟ႔ေကာင္စင္ကာပူရ နဲ႔မတူဘူး၊တိုု႔ကအေတြ႔အႀကံဳမရွိဘူး၊လုုပ္တတ္တဲ႔သူမရွိ
ဘူး၊ႀကားဘူးနား၀အေတြအႀကံဳ(hear filled experience)ေတြနဲ႔ဘဏ္တိုုင္းလိုုလိုုလုုပ္ေနရတာ၊ေနာက္
တစ္ခုုကဒီႏိုုင္ငံကxenophobia ႏိုင္ငံ၊ နုုိင္ငံၿခားသားဆိုုရင္ေႀကာက္တယ္၊အဂၤလိပ္စကားေၿပာမကြ်မ္း
ဘူး၊အခုုမွစဖြင္႔တာ၊ေၿပာင္းလဲေနတာ၊ဒါေတြကိုုသည္းခံပါအုုံး၊ ၿမန္မာေတြ sharp ၿဖစ္ပါတယ္၊ pick up
ၿမန္ပါတယ္။ သိပ္မေစာင္႔ရပါဘူး၊ ၂၀၁၂အလယ္ေလာက္ဆိုုရင္တိုုးတက္မႈေတြၿမင္ရေတာ႔မွာပါ
လိုု႔ေၿပာရပါတယ္။

သိန္းေအာင္ကထုူးၿခားတဲ႔ Mech 72 ပါ၊ စင္ကာပူကြ်န္းတစ္ကြ်န္းလံုုး ရုုံးကားေမာင္းၿပီးပတ္ေနတာၿဖစ္လိုု႔
စလုုံးေတြကေတာင္လမ္းမသိရင္သိန္းေအာင္ကိုုေမးရပါတယ္။ စလုုံးတက္စီသမားကေတာင္ႀသခ်ယူႏုုိင္
ေလာက္တဲ႔သိန္းေအာင္ပါ။ ကုုိယ္ပိုုင္ကား ရွိတဲ႔စလုုံးေတြကဓါတ္ဆီကုုန္မွာ စိုုးလိုု႔သိန္းေအာင္လိုုစင္ကာပူ
အႏွံ႔ဘယ္ေလ ွ်ာက္ေမာင္းေနမလဲ-- ေမာင္တိုုင္ပင္စလုုံးကိုုေရာက္တုုံးသူက Jurong တစ္ခုုလုုံးဗဟုုသုုတရ
ေအာင္ပတ္ေမာင္းၿပလုုိက္ေသးတယ္၊ေမာင္တိုုင္ပင္တက္စီသာငွားသြားရလိုု႔ကေတာ႔ ၁၀၀-၂၀၀ေလာက္
ေတာင္က်မလားမသိဘူး၊ေတာ္ေတာ္ကိုုစုုံစုုံေရာက္ခဲ႔ပါတယ္။ NGP ေလေႀကာင္ကေတာ႔အၿမဲေၿပာတယ္။
သိန္းေအာင္က lunch စားၿပီးရင္အေႀကာင္းရွာၿပီးစင္ကာပူ east coast တိုု႔ west coast တိုု႔ကိုုသြားေလ႔
ရွိတယ္။အဲဒီမွာ car parking ကပိုုက္ပိုုက္မေပးရဘူး။ အရိပ္ေကာင္းေကာင္းေအာက္မွာကားထိုုးၿပီး အိပ္
ေတာ႔တာပဲတဲ႔။ ေလေႀကာင္ကေဖါက္သည္ခ်တာ။ တခါကားတခါးပိတ္စက္ႏွဳိးၿပီး air con ဖြင္႔အိပ္ေနတဲ႔
ေကာ္ႀကီး ကိုုစင္ကာပူပုုလိပ္ကတခါးလာေခါက္ဘူးတယ္။ စလုုံးမွာအဲလိုုပဲကားတခါးအလုုံပိတ္ၿပီးgasဘူး
ဖြင္႔လႊတ္ၿပီးေသေႀကာင္းႀကံတဲ႔case ေတြၿဖစ္ဘူးေတာ႔ရဲက မသကၤာတာနဲ႔တခါးလာေခါက္တာ သိန္းေအာင္
ဇိမ္ေတာ္ေတာ္ပ်က္သြာတယ္တဲ႔။

RITတုုံးကမွတ္မိေသးတယ္။သိန္းေအာင္အေဖDSP--အခါသူ႔သားဆီလာလည္တာအခန္းနားနီးခ်င္းေတြက
သတိမထားမိဘူး၊ေမာင္တိုုင္ပင္အခန္းေဖၚဂ်ီအုုန္းတစ္ေယာက္မေၿပာမဆိုုနဲ႔သိန္းေအာင္တိုု႔အခန္းထဲ၀င္ၿပီး“
သိန္းေအာင္လူကေလး-- ဘာေတြလုုပ္ေနသလဲ” ဆိုုၿပီးေၿပာေၿပာဆိုုဆိုု၀င္သြားတာသူ႔အေဖငုုတ္တုုတ္ႀကီး
ထိုုင္ေနတာေတ႔ြေတာ႔စိန္အုုန္းလည္းေႀကာင္သြားၿပီး “ဟအန္ကယ္--ဘယ္တုုံးကေရာက္ေနတာလဲ
” ဘာညာနဲ႔ စကားေရာေသာေဖါလုုပ္လိုုက္ရတယ္။ အေဖေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး RIT မွာ ရယ္စရာဟားစရာ
ေတြႀကံဳရေသးတယ္။ ဘယ္သူလဲမသိေတာ႔ဘူး၊မူစလင္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္(WHOေရ-- သိန္း
ေအာင္ေရ--စာေထာက္ပါအုုံး)သူ႔အေဖကၿပည္ကလာတာ၊မနက္ေစာေစာရန္ကုုန္ေရာက္ေတာ႔သားဆီလာ
တာ၊သိပ္အေစာႀကီး မဟုုတ္ပါဘူး၊ ၆ နာရီေလာက္ထင္တယ္၊ စေန၊တနဂၤေႏြဆိုုေတာ႔အကုုန္အိပ္ေမာက်
ေနႀကတုုံး၊ေဆာ္နဲ႔ နံနက္ေစာေစာဘုုရားသြားဖိုု႔ခ်ိန္ထားတဲ႔ေကာင္ေတြေလာက္သာေစာေစာထႀကတာ။
သူ႔သားအခန္းတံခါးေခါက္လိုုက္ေတာ႔“ ဘယ္ေခြးသေဒါင္းစားလဲကြ၊မနက္အေစာႀကီး ရွိေသးတယ္” ဆိုုၿပီး
ၿပန္ေအာ္ေတာ႔အေဖႀကီးခမ်ာ E blockေလွကားရင္းေလးမွာ ကုုပ္ကုုပ္ေလးသြားထိုုင္ေနတာေပါ႔။သူ႔သားႏိွဳး
လာေတာ႔အေဖကိုုေတြ႔ေရာ၊ အေဖကိုုေတြ႔ေတာ႔“ဟ--အေဖဘာလုုပ္ထိုုင္ေစာင္႔ေနရတာလဲ၊တခါးေခါက္ၿပီး
က်ေနာ္ႏိွဳးလိုုက္ေရာေပါ႔” လိုု႔ဆိုုေတာ႔ငါတခါးေခါက္ႏွဳိးပါေသးတယ္ကြာ၊အခန္းထဲကေနမင္းတိုု႔ၿပန္ေအာ္
လိုုက္ေတာ႔ငါလည္းဆက္မေခါက္ရဲတာနဲ႔လာထိုုင္ေနတာ”လိုုၿပန္ေၿပာရွာတယ္။ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားအင္
ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားကိုုအၿပင္ကလူေတြေတာ္ေတာ္ရွိန္ႀကပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ႔ကြယ္
လြန္သူ၀မ္စြန္ပါ။ ၀ါးခယ္မကသူအေဖသေဘၤာဆိုုက္ၿပီးအေဆာင္ကိုုတန္းလာေကာ။မနက္ေစာေစာအိပ္
ေနႀကတုုံး၊၀မ္စြန္အခန္းကိုုတခါးေခါက္လိုုက္ေတာ႔ထုုံးစံအတိုုင္း”ဘယ္ေကာင္လဲကြ--မနက္ေစာေစာတခါး
လာေခါက္တာ၊” ဆိုုၿပီးေအာ္တာေပါ႔။အဲေတာ႔“ေဟ႔ေကာင္ ၀မ္စြန္ မင္းအေဖ ငါ တခါးေခါက္ေနတာကြ” လိုု႔
လည္းဆိုုလိုုက္ေရာ၊ ၀မ္စြန္ခမ်ာ ကမန္းကတန္းထၿပီး ”ဟ- အေဖဘယ္တုုံးကေရာက္လဲ-- ဘာညာလုုပ္
၇ေတာ႔တာေပါ႔။ သူငယ္ခ်င္း၀မ္စြန္ ေကာင္းရာသုုဂတိသိုု႔္လား ပါေစ။

သိန္းေအာင္အေႀကာင္းဆက္ေၿပာရအုုံးမယ္။သိန္းေအာင္ကေက်ာင္းၿပီးကတည္းက မလြန္စက္မႈ(၂) မွ
၁၉ ႏွစ္ ေနခဲ႔တာ၊ ေနာက္အလုုပ္ထြက္ ၿပီး စင္ကာပူသြားတာ ၁ရ ႏွစ္ႀကာၿပီ။ဒီေကာင္ေတြက ၅၀ခုုႏွစ္ဖြား
ေတြဆိုုေတာ႔ငယ္ႀကေသးတယ္။ အဲေတာ႔ရန္ကုုန္ကိုုလုုံး၀မကြ်မ္းဘူး၊ဘယ္ေရာက္လိုု႕ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း
မသိဘူး။ဒါေပမဲ႔သိန္းေအာင္ကိုုေပါ႔ေသးေသးမတြက္နဲ႔၊ တိုုင္းၿပည္အတြက္တကယ္အသုုံး၀င္အုုံးမဲ႔ေကာင္၊
chemical war မ်ားၿဖစ္ရင္ဘယ္လိုုကာကြယ္ရမယ္ဆိုုတာသူစလုုံးကုုမၺဏီကအထူးေလ႔လာထားတာ၊သူတိုု႔
ေတြက military ကလူေတြနဲ႔ဆက္ဆံရတာ။အေမရိကန္နဲ႔အဆင္ေၿပသြားရင္ ၿမန္မာ မွာလည္းသိန္းေအာင္
training ေတြလာလုုပ္ႏိုုင္တယ္။ေလေႀကာင္ကေၿပာတယ္။ဒီေကာင္ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးထားတာ သူမိန္းမရွာေကြ်း
ေနတာနဲ႔ဆက္စပ္တယ္တဲ႔။ ဘယ္လိုုဆက္စပ္သလဲဆိုုတာေလေႀကာင္ေတြ႔မွ ပဲေမးႀကည္႔ပါေတာ႔။

ေနာက္ဟာသတစ္ခုုကဟာဂ်ီခင္ေမာင္ဦးနဲ႔ေလေႀကာင္ဥာဏ္၀င္းေရႊရန္ကုုန္ၿမိဳ႔ထဲ မ်က္မွန္သြားလုုပ္ေတာ႔
ကုုလားတစ္ေကာင္ကခင္ေမာင္ဦး အၿပင္မွာရပ္ေနတာကိုုသူ႔အေဖထင္ၿပီး ခင္ဗ်ားအေဖကိုုအထဲေခၚၿပီးထိုုင္
ခိုုင္းပါအုုံးလိုု႔ဆိုုေတာ႔ေလေႀကာင္ခမ်ာအူတက္ေအာင္ရယ္ခဲ႔ရတယ္။ ယခုုတိုုင္ခင္ေမာင္ဦးကိုုmy father
ဆိုုၿပီးေနာက္ေနႀကပဲ။ ေလေႀကာင္အေႀကာင္းကိုုသိန္းေအာင္ေဖါက္သယ္ခ်တာကေတာ႔ ေလေႀကာင္က
စလုုံးနဲ႔အေႀကာင္းပါတာ၊အဲဒါသူေယာကၡမအထီးႀကီးကေလေႀကာင္ကိုုစိတ္မခ်ေတာ႔အသက္
ကိုုဆြဲဆန႔္တာ အသက္ ၉ ၀ ေက်ာ္မွဆုုံးသြားတာတဲ႔။ အခုုေယာကၡမ အမႀကီးကလည္း ၉ ၀ ေက်ာ္ပဲ၊ သမီး
နဲ႔ေလေႀကာင္ကိုုစိတ္မခ် လိုု႔အသက္ကိုုဆြဲ ဆန္႔ထားတုုံးပဲတဲ႔။

ဒီကေန႔တိုု႔ေတြအားလုုံးM3မွာေတြ႔ ႀကမဲ႔ ၁၃ ႀကိမ္ေၿမာက္ ဆရာကန္ေတာ႔ပြဲ ကိုုႀကိဳဆိုုေသာအားၿဖင္႔
Mech 72 အေႀကာင္းေတြကိုုၿပန္ေၿပာင္းေရးလိုုက္ရပါတယ္။

RIT ေက်ာင္းသားဘ၀ (၃)

RIT ေက်ာင္းသားဘ၀ကသူငယ္ခ်င္းေတြအေႀကာင္းေရးခ်င္ေသးတယ္။ကသာကေက်ာင္းလာတက္တဲ႔ေက်ာ္၀င္း၊
မႏၱေလးကလွေအာင္တိုု႔ဆိုုတာအင္မတန္တည္တည္နဲ႔ေနာက္ရႊတ္တတ္ႀကတယ္။ေမာင္တိုုင္ပင္တိုု႔ Final year ေရာက္ေတာ႔
E block ကအခန္းမွာ ေနရတယ္။အခန္းေဖၚကစိန္အုုန္း(ဂ်ီက်တတ္လြန္း လိုု႔ ဂ်ီအုုန္းလိုု႔အမည္သမုုတ္ထားတယ္)။
E block ေဘးကအင္းစိန္လမ္းကိုု ထြက္တဲ႔လမ္းမႀကီးရွိတယ္။ကားေတြေကာလူေတြေကာအသုုံးႀပဳႀကတယ္။
ေနာက္ဆုုံးႏွစ္မွာ ထင္တယ္။RIT ထဲမွာ ဂ်ီေဟာအၿပင္ သဇင္ေဆာင္ေပၚလာတယ္။ဆရာေတြအိမ္ကိုုမိန္းခေလးေဆာင္
လုုပ္လိုုက္တာ။သဇင္ေဆာင္ကေက်ာင္းသူေတြအၿပင္ကိုုထြက္ခ်င္ရင္အနီးဆုုံးလမ္းကF block E block ေရွ႔
ကလမ္းကိုုအသုုံးၿပဳလိုု႔ရတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ကေတာ႔ထုုံးစံအတိုုင္း မိန္ခေလးေခ်ာေခ်ာမ်ားၿဖတ္သြား လိုု႔တစ္ေယက္
ေယာက္ကၿမင္ လိုုက္ရင္”မေၿပာမရွိႀကနဲ႔ေဟ႔“ လိုုေအာ္ေတာ႔တာပဲ။ အခန္းထဲကေက်ာင္းသားေတြအကုုန္ထြက္ၿပီး မ်က္လုုံး
ကြ်တ္ထြက္မတတ္ငမ္းႀကေတာ႔တာပဲ။ RIT ၀န္းထဲကဆရာေတြအိမ္ေတြကိုုၿဖတ္ၿပီးႀကိဳ႔ကုုန္းရပ္ကြက္ကလူေတြ က ဒိလမ္းကိုုၿဖတ္လမ္း
လိုုသေဘာမ်ဳိးကိုုအသုုံးၿပဳႀကပါတယ္။ ႀကိဳ႔ကုုန္းရပ္ကြက္ထဲမွာ ဘုုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရွိတယ္။တစ္ရက္ေတာ႔ဘုုန္းႀကီး ႏွမရယ္အေမရယ္
အေဒၚႀကီးေတြ ဘုုန္းႀကီး ဆီ လာလည္တာနဲ႔တူတယ္၊အဲဒီလမ္းကိုုၿဖတ္ေလ ွ်က္လာတယ္။ စေနတနဂၤေႏြဆိုုေတာ႔ ေက်ာင္းသားေတြကေန႔လည္ေန႔
ခင္းအိပ္ေနႀတတယ္နဲ႔တူတယ္။ဦးပဇၨင္းကႏွမေတြနဲ႔ေတာ္ေတာ္ကြာကြာကေလ ွ်ာက္လာတာ--

ဘုုန္းႀကီးႏွမေလးကလည္းေတာ္ေတာ္ေခ်ာတယ္။ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကၿဖတ္ခနဲၿမင္ လိုုက္ေတာ႔ ထုုံးစံအတိုုင္း
” မေၿပာမရွိနဲ႔ေဟ႔” လိုု႔ေအာ္လိုုက္ေတာ႔အိပ္ေနတဲ႔ေကာင္ေတြပါ ထလာၿပီးငမ္းၾကတာေပါ႔။ တခ်ိဳ႔ကလည္းေကာင္မေလးက
ေခ်ာေတာ႔ မထိတထိေလးစႀကတယ္။ ေကာင္မေလးနဲ႔ အေမေတြအေဒၚေတြကၿပံဳးစိစိနဲ႔ေၿခလွမ္းမမွားပဲခပ္မွန္
မွန္ေလ ွ်ာက္သြားႀကပါတယ္။ ။အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးပဇၨင္းကမွီလာၿပီးေက်ာင္းသားေတြဘက္လွည္႔ ၿပီး သဃၤန္းမလိုုက္
ကာ ”မင္းတိုု႔ ကိုု ဒါပဲကြ၊ဒါပဲကြ” ဆိုုၿပီးလွန္ၿပပါေလေရာ။ ႀကည္႔ေနတဲ႔ေက်ာင္းသားေတြလည္းႀကက္ေသ ေသသြားႀကၿပီး
ဘာၿပန္ေအာ္ရေတာ႔မွန္း မသိေတာ႔ဘူး၊အဲဒီအခ်ိန္ မွာ အိပ္ေနတဲ႔ေက်ာ္၀င္းကထလာၿပီး ”တၿပည္႔ေတာ္မၿမင္လိုုက္
လိုု႔ပါဘုုရား၊ထပ္ၿပပါအုုံးဘုုရား”လိုု႔ေအာ္ပါေလေရာ----ေမာင္တိုုင္ပင္တိုု႔ ကဦးပဇၨင္းေတာ႔ ခဲေကာက္ၿပီးေပါက္
လိုုက္မလားစိုုးရိမ္ေနတာ--သုုတ္သုုတ္နဲ႔ သူအေမ ႏွမေတြမွီေအာင္ခပ္ၿမန္ၿမန္ေလ ွ်ာက္သြားပါေလေရာ----

ေမာင္တိုုင္ပင္တိုု႔လည္း မွင္သက္မိေနရာကေနၿပန္သတိရၿပီးတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ဟားႀကေတာ႔တာေပါ႔။
ဦးပဇၨင္းကေနာက္ရက္ႀကေတာ႔ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေဒါက္တာေအာင္ႀကီးသြားတိုုင္တာေပါ႔။ဆရာႀကီးကေက်ာင္းသားေတြ
အက်င္႔ ကိုု သိေနေတာ႔ ဦးပဇၨင္းကိုုေၿပလည္ေအာင္ေၿပာလိုုက္တယ္နဲ႔တုူတယ္။ Hall Tutor က ေနာင္ကိုု
မေနာက္ႀကဖိုု႔လာေၿပာတယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြပဲဘယ္ရမလဲ။ေက်ာ္၀င္းေၿပာလိုုက္တာေႀကာင္႔ ဘုုန္းႀကီး
ကေတာ္ေတာ္ေဒါသထြက္သြားတာ----

လွေအာင္နဲ႔ေက်ာ္၀င္း ၂ ေယာက္ေတြ႔မိရင္Textile ကေက်ာင္းသူေတြေတာ္ေတာ္အစခံရတယ္။ ဘိတ္ကလာ
တဲ႔ ေက်ာင္းသူေတြ႔ ရင္”ေဟ႔ ေဂြညဳ နင္ငါ ေခ်႔တယ္” ဆိုုၿပီးဘိတ္သံနဲ႔ ေအာ္ေအာ္ၿပီး စႀကေတာ႔တာပဲ။ Textile
က ဂ်ဴလီယန္း၊ၿမသန္း၀င္း၊နဲ႔ေနာက္တစ္ေယာက္နံမည္ေမ႔ေနတယ္(ေၿပာပါအုုံး WHO ေရ) (WHO က ခ်က္ခ်င္းအေၿဖေပး
တယ္၊ႀကဴကိုုကိုု တဲ႔)ကိုုေမာင္တိုုင္ပင္တိုု႔တေတြက three imps လိုု႔ေခၚတယ္။မႏွစ္က Textile ကေက်ာင္းသူ
ေတြပါဆရာကန္ေတာ႔ပြဲ ကိုု ဘိတ္တယ္။ ၿမသန္း၀င္းနဲ႔ ဂ်ဴလီယန္း တိုု႔ လည္း
တက္တယ္။ ၿမသန္း၀င္းက ေရႊရတုုအၿငိမ္႔ မွာ RIT ကအၿငိမ္႔သမေလ၊ ဆရာကန္ေတာ႔ပြဲၿပီးတာနဲ႔ ၿမသန္း၀င္းက
တက္ကေတာ႔တာပဲ။ RIT ပိုုးမကုုန္ေသးဘူးေလ။စိန္အုုန္း တိုု႔လည္း ၿမသန္း၀င္းနဲ႔ အၿပိဳင္ ကတာေပါ႔။
မနွစ္ကေတာ႔ Textile ကတစ္ေယာက္ကမိတ္ဆက္ေတာ႔ကြ်န္မနဲမည္ ဘယ္သူဘယ္သူပါ၊
ကြ်န္မကိုုေတာ႔ ”မည္းပုု” လိုု႔ဆိုုရင္အားလုုံးသိပါတယ္ ”အဲဒီလိုုေက်ညာလိုုက္ေတာ႔ အကုုန္လုုံးရဲ႔
မ်က္ေစ႔ထဲမွာ ၁၉၆၈-၆၉ ေလာက္ က မည္းပုု ကိုု မ်က္ေစ႔ထဲမွာ အားလုုံးၿမင္
သြားႀကပါေတာ႔တယ္။

ေနာက္တစ္ခုုကသိကေအာက္ၿဖစ္ရတာေလးေၿပာခ်င္ေသးတယ္။ ရန္ကုုန္ Day တက္တဲ႔မက္သဒစ္အုုပ္စုုေက်ာင္း
သားေတြက Philip Yone Moe(ေက်ာ္မိုုး) ကိုုေခၚရင္”ရုုံးမိုု” ပဲေခၚႀက ၿပီးနွုုတ္က်ိဳးေနတယ္။တစ္ရက္အလယ္ထပ္
assembly hall ေရွ႔မွာ ေက်ာ္မိုုး ကသူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔စကားေၿပာေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ main building
အခန္းေသးမွာ tutorial လုုပ္ေနတဲ႔ေက်ာ္မိုုးသူငယ္ခ်င္းေတြက ( ၿမဘူး၊ေအာ္လီ တိုု႔ထင္တယ္) “ေဟ႔ေကာင္--ရုုံးမိုု ရုုံးမိုု”
နဲ႔ ေက်ာ္ မိုုးကိုုေအာ္ေခၚေနႀကတယ္။ အဲဒီအခိ်န္မွာ တိုုက္ တိုုက္ ဆိုုင္ဆိုုင္ Rector ဆရာႀကီးဦးရုုံမိုုး ကေအာက္ဆုုံးထပ္မွာ
suit ႀကီးနဲ႔ေလ ွ်ာက္သြားေနတုုးံ --ေခၚတဲ႔ေက်ာင္းသားေတြကိုု ေမာ႔ ႀကည္႔တာေပါ႔။ အမယ္ ဒီေကာင္ေတြကသတိမၿပဳမိေသးဘူး၊
ဆက္ေခၚေနတုုံးပဲ။ ေက်ာ္မိုုး က ၿပန္ထူးလိုုက္ေတာ႔မွ ရပ္သြားတယ္။ဆရာႀကီး လည္းသူသား
ေခၚတာသိေတာ႔ ေအးေအးပဲသူ႔အခန္းဆီေလ ွ်ာက္သြား ပါေလေရာ--

WHO ကလည္းသူ႔သူငယ္ခ်င္း အုုန္းခင္ ႀကီး အေႀကာင္းေအာက္ပါအတိုုင္းေရးလာပါေသးတယ္----

-RIT ေမာင္ဘြဲ႔ ရ၊ဗလႀကီး ၊သူေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါေန႔ ေက်ာင္းသား၊ကၽြန္ေတာ္ က ေသး ေသး
ပိန္ပိန္ေလးေန႔ လည္ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ အ၀စါး ငါးမူး ဆိုင္မွာထမင္း၀ယ္စားႀကတယ္၊အဲဒီအခ်ိန္မွာဆို ရင္
အုန္းခင္က ကၽြန္ေတာ္႔ ကို အသဲအသန္ရွာရတယ္၊ဘာၿဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ထမင္းဆိုင္မွန္သမွ် အ၀စါး၅၀ါး နဲ႔
သူ႔ ကိုမေရာင္း ဘူး၊ဘယ္ေရာင္းမွာလဲ၊ငပိရည္ခ်တာနဲ႔ ထမင္း တဇလံု ေၿပာင္ သြားၿပီး စုစုေပါင္း ဆိုရင္
ထမင္း ၄ အုပ္ေလာက္စားတာ၊အဲေတာ႔ ထမင္းဆိုင္ေတြက ေနာက္ တေယာက္ပါမွ သူ႔ကိုေရာင္းပါ တယ္၊အဲဒီလိုအုန္းခင္ပါ
-ေက်ာင္း စတုတၱႏွစ္ေလာက္မွာ အေဆာင္ ဖဲ၀ိုင္းမွာ အုန္းခင္ အမိခံရလို႔ေက်ာင္း ကသူ႔မိဘဆီ အုန္းခင္ကို
အေဆာင္နားလါ ခြင္႔ ၆လပိတ္ေႀကာင္းစာပို႔ တယ္၊ လူလည္ အုန္းခင္က စာပို႔သမားနဲ႔ေပါင္း ၿပီးၿဖတ္ယူလိုက္
ေတာ႔ၿပသ၁နာ ဘာမွ မေပၚဘူးေပါ႔၊ဒါေပမဲ႔ေက်ာင္း က ၆လၿပည္႔ေတာ႔ အေဆာင္ နားၿပန္ လာခြင္႔ၿပဳေႀကာင္းစာ
ထပ္ ပို႔ ၿပန္ ပါ တယ္အဲ ဒါေတာ႔ အုန္း ခင္ ခမ်ာ မ သိလို႔ၿဖတ္ မယူ လိုက္ ရ ပါ၊အိမ္နဲ႔ အႀကီးအႀကယ္ၿပသ၁နာ
တက္ပါေတာ႔ တယ္၊အဲလို အုန္းခင္ပါ---

(မေတြ႔တာႀကာလွ ၿပီ၊ ပစိဖိတ္ထဲက ကၽြန္း နိင္ငံတခု မွာ လို႔ေတာ႔ေၿပာႀကတယ္)


ဆရာကန္ေတာ႔ပြဲ ကိုုႀကိဳဆိုုလ်က္---

RIT ေက်ာင္းသားဘ၀ (၂)

ေမာင္တိုုင္ပင္တိုု႔ RITေက်ာင္းသားဘ၀ဟာအမွတ္ရစရာေတြအမ်ားႀကီးပါ။ဘယ္ႏွစ္လဲမမွတ္မိေတာ႔ဘူး၊
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကစိတ္ေဖါက္ၿပီးေနာက္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကိုု ၃ ထပ္ကေနတြန္းခ်တာကံ
ေကာင္းခ်င္ေတာ႔ တန္းကိုုလက္နဲ႔ဆြဲထားလိုုက္ႏိုုင္တယ္။တြန္းခ်သူကလက္ကိုုအတင္းၿဖဳတ္ လိုု႔အားလုုံး၀ိုုင္း
ဆြဲၿပီးကယ္ခဲ႔ရတယ္။ တြန္းခ်ခံရသူက ဗန္းေမာ္ က လွၿမင္႔--- အခုုေဗဒင္ေဟာေနတယ္လိုု႔ႀကားတယ္။
မသိရင္ေမး အေၿဖေပး ဆရာႀကီး WHO ဆီကသတင္းရတာ။Myo Oo PZP မွာ ေတာင္အဲဒီအေႀကာင္းေၿပာ
မိႀကေသးတယ္။ေမာင္တိုုင္ပင္တိုု႔သမိုုင္းေဆာင္ေတြထဲမွာ ေနေတာ႔ေက်ာင္းတက္ရင္အဲဒီအခ်ိန္တုုံးကဂ်ပန္
စစ္ေလ်ာ္ေႀကးနဲ႔ ရထားတဲ႔ဟီးႏိုုးကားေတြကအေဆာင္ေရွ႔မွာ လာေခၚတာ။ အၿပန္ႀကရင္လည္းသူ႔အခ်ိန္နဲ႔
RIT ဆင္၀င္ႀကီးေရွ႔မွာ ရပ္ထားေတာ႔တက္စီးသြားယုုံပဲ။ တကယ္လိုု႔ကားမမီရင္ေတာ႔အမွတ္ (ဂ)ဘတ္စ္ကား
စီးၿပန္လိုု႔ရတယ္။သမိုုင္းခ်ည္မ ွ်င္နဲ႔အထည္စက္ရုုံေရွ႔ကဆိုုရင္လမ္းေတာ္ေတာ္ေလ ွ်ာက္ရတယ္။
အမ်ားကေတာ႔ ေမခေဆာင္ေနာက္ကေနၿဖတ္လမး္က၀င္လာရင္နီးသလိုုပဲ။

သမိုုင္းအင္းေလးေဆာင္မွာဒုုတိယႏွစ္ထိေနရတယ္။တစ္ေယာက္တစ္ခန္းဆိုုေတာ႔ပိုုလြတ္လပ္တာေပါ႔။
ဒုုတိယႏွစ္ေရာက္လာေတာ႔ လုူကလူရည္လည္လာၿပီေလ၊ RIT mainမွာ အားကစားေတြဘာေတြလုုပ္လာလိုု႔
ကားမမွီတာမ်ားတယ္။ ညေနထမင္းစားခ်ိန္မီေအာင္ၿပန္ရတယ္၊တခါတေလသူငယ္ခ်င္းကိုုထမင္းယူထား
ဖိုု႔မွာ ရတယ္။ထမင္းစားေဆာင္ကကိုုယ္႔ဘတၱလာနဲ႔ကိုုယ္ဆိုုေတာ႔ဘယ္ေက်ာင္းသားဆိုုတာသိေနတယ္ေလ။ သူတိုု႔ဇနီး
ေတြကႀကက္ဥေႀကာ္တိုု႔၀က္အူေခ်ာင္းေႀကာ္တိုု႔ေရာင္းတာ။ ငပိခ်က္၊ခရမ္းခ်ဥ္ သီးခ်က္ဟင္းလိုုမ်ဳိး
လည္းေရာင္းတယ္။ ညေန ၆း၃၀ ဆိုုရင္ထမင္းစားေဆာင္ကပိတ္ၿပီေလ။ေမာင္တိုုင္ပင္ကေတာ႔ညေနဆိုုရင္
တင္းနစ္ကစားတယ္။ ဒုုတိယႏွစ္မွာ အင္းေလးေဆာင္ မွာ ေနတာဆိုုေတာ႔သိပ္မကစားၿဖစ္ဘူး။
တင္းနစ္အားကစားမွာ ဦးစိုုးသာတိုု႔ဦးေက်ာ္ညြန္႔ (ဆည္ေၿမာင္း)တိုု႔က ေမာင္တိုုင္ပင္တိုု႔ရဲ႔ senior ႀကီးေတြေပါ႔။

RIT main ကအေဆာင္ေတြကA,B,C,D,E,F,G လိုု႔ေခၚတယ္။A ကေန E အထိက၂ေယာက္ေနရတယ္။F
ကေတာ႔ဆရာမ်ားအေဆာင္နဲ႔ ေနာက္ဆုုံးႏွစ္ေက်ာင္းသားႀကီးေတြထားတယ္၊ တစ္ေယာက္ ခန္းေတြေပါ႔။
G ေဟာကေတာ႔အမ်ဳိးသမီးေဆာင္၊ စာေရးဆရာမ မစႏၵာေရးလိုု႔ ဂ်ီေဟာ ကိုုေကာင္းေကာင္းသိေနပါၿပီ။
ေမာင္တိုုင္ပင္ေတာ႔ တခါမွာအထဲမ၀င္ဘူးဘူး၊တခိ်ဳ႔ေကာင္ေတြေက်ာင္းပိတ္သြားရင္အိတ္ထမ္း၊ေသတၱာ
ထမ္းဖိုု႔ေတာ႔၀င္ဘူးႀကပါ လိမ္႔မယ္။ အေဆာင္ေက်ာင္းသားဘ၀ ကေတာ္ေတာ္ လည္းေပ်ာ္စရာေကာင္း
တယ္။တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေနာက္ရႊတ္ေနႀကေပမဲ႔ စိတ္ဆိုုးလည္းခဏပါပဲ။ ေနာက္ရႊတ္ႀကတာ
ဆရာေပါက္စ Hall Tutor ေတြေတာင္တခါတခါ ပါသြားေသးတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြေရခ်ိဳးရင္ေရလဲပုု
ဆိုုးကိုုတန္းေပၚလႊားထားလိုု႔မရဘူး၊အၿပင္က အလစ္မွာယူ မသြားႏိုုင္ေအာင္ပုုဆိုုးကိုုပတ္ခ်ီထား ၿပီးေရခ်ဳိး
ရတယ္။တခါေတာ႔ Hall Tutor ေပါက္စဆရာကဘုုမသိဘမသိေရခ်ဳိး တဲ႔ အခါေရလဲပုုဆိုုးကိုုလႊား ထား
ခဲ႔မိတယ္။ အၿပင္ကဘယ္သူမွန္းမသိတဲ႔ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ဆရာေရလဲပုုဆိုုး ကိုုယူၿပးီအခန္း
တစ္ခန္းေရွ႔က ႀကိဳးတန္းမွာ တင္ထားခဲ႔တယ္။ဆရာကလူေအးအင္မတန္သေဘာေကာင္းတယ္။ေရခ်ဳိး
ခန္းထဲကေန ”က်ေနာ္ပုုဆိုုးေလးၿပန္ေပးႀကပါဗ်ာ ” နဲ႔ေအာ္ေနတာေပါ႔။ေက်ာင္းသားေတြလိုုရြတ္ၿပီး
ကိုုယ္တုုံးလုုံးႀကီး ထြက္ မလာရဲဘူး။ ”က်ေနာ္ပုုဆိုုးေလးၿပန္ေပးႀကပါနဲ႔ ” လိုု႔အသံတိုုးတိုုုုးေလးနဲ႔ပဲေအာ္
ေနတာေပါ႔။ ဒါနဲ႔အၿမင္မေတာ္ေတာ႔ ေရခ်ဳိး ခန္းနားနီးတဲ႔အခန္း ကေက်ာင္းသား က ေရွ၀ါရံတာမွာ
လႊားထားတဲ႔ ပုုဆိုုးကိုုယူေပး လိုုက္ရတယ္၊ ဆရာခင္မ်ာ ႏွခမ္းေတြေတာင္ၿပာလိုု႔ ----ဆရာအမည္ကိုု
သိခ်င္ရင္ေမာင္တိုုင္ပင္ကိုုလူခ်င္းေတြ႔မွ ပဲေမးပါေတာ႔--

ေက်ာင္းသားေတြအခ်င္းခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ေတာ္ေတာ္ေနာက္ႀကတယ္။ ဇီးကုုန္းကေမာင္ေမာင္
ဆုုံးသြားရွာပါပီ။သူကအသားမည္းတဲ႔အိႏၵိယႏြယ္ဖြားသူရဲ႔ nicknameကေတာ႔ ”ၿခင္မၿမင္ေမာင္ေမာင္”တဲ႔။
သူအခန္းေဖၚ ေမာ္လၿမိဳင္က ဆိုုက္ေအာင္သန္း ကအသားၿဖဴတယ္။ အေဆာင္မွာ ညႀကရင္ၿခင္ ကသူ႔ပဲကိုုက္တယ္။
ေမာင္ေမာင္ ကအသားမည္း လိုု႔ မၿမင္လိုု႔--ေမာင္ေမာင္ ကအၿမဲ ၀ိတ္မတယ္။အၿမဲပဲစြပ္က်ယ္လက္စက ကိုု၀တ္တယ္။
သူကအားကစားရုုံမွာ၀ိတ္မၿပီးအခန္းၿပန္လာတယ္၊သူ၀တ္ေနၾကမီးပူတိုုက္ထားတဲ႔စြပ္က်ယ္လက္စက နဲ႔ ပုု
ဆိုုးကိုု၀ရံတာေရွ႔ ကအ၀တ္လွမ္းတဲ႔ႀကိဳးတန္းမွာအသင္႔တင္ထားေလ႔ရွိတယ္။ ၿပီးမွာ ေရခ်ဳိး ခန္းသြားေရခ်ဳိး၊
ၿပန္လာရင္လႊားထားတဲ႔စြပ္က်ယ္နဲ႔ပုုဆိုုးေကာက္၀တ္ လိုုက္ၿပီးထမင္းစားခန္း ကိုု ဒိုုးေတာ႔တာပဲ။
သူက ေၿခာက္နာရီခြဲ ဖိုု႔၁၀-၁၅စကၠန္႔ေလာက္ အလိုုမွာထမင္းစားခန္းေရာက္သြားတာ၊ဘတၱလာကအၿမဲေစာင္႔ေနရ
တယ္၊ဒါေပမဲ႔အတိအက်ပဲ၊ေရာက္ေအာင္သြားတယ္။ တစ္ရက္ ေမာင္ေမာင္ကထုုံးစံအတိုုင္းစြပ္က်ယ္နဲ႔ပုုဆိုုးကိုု
အခန္းေရွ႔ႀကိဳးတန္းမွာလႊားၿပီးေရခ်ိဳးေနတုုံးသူ႔ အခန္းေဖၚ ေအာင္သန္းက စြပ္က်ယ္လယ္ပင္းေပါက္နဲ႔ လက္ေပါက္ႏွစ္ဘက္
ကိုု stapler နဲ႔ အကုုန္ခ်ဳပ္ထားလိုုက္ၿပီး သူ႔ပုုံစံအတိုုင္းမသိမသာ ၿပန္လႊားထားလိုုက္တယ္။ ေနာက္လုုံခ်ည္ကိုု လည္း
stapler နဲ႔အကုုန္ခ်ဳပ္ၿပီး ၿပန္ေခါက္လႊားထားလိုုက္တယ္။ ေအာင္သန္းကတၿခားအခန္းသြားၿပီးေရွာင္ေန လိုုက္တယ္။တၿခားအခန္းကေနဒိေကာင္ၿဖစ္ပ်က္ေနတာကိုုႀကည္႔ၿပီး ၀ိုုင္းဟားေနႀကမွာေပါ႔။

ေမာင္ေမာင္ေရခ်ိဳးၿပီး ၿပန္အလာစြပ္က်ယ္၀တ္မယ္လည္းလုုပ္ေရာ ခ်ဳပ္စက္နဲ႔ ခ်ဳပ္ထားေတာ႔ ခ်က္ခ်င္း၀တ္မရ
ဘူး၊ပါးစပ္ကလည္း ”ဘယ္မေအ-ိုုးလုုပ္သြာတာလဲကြ ” ဆိုုၿပီးစိတ္ဆိုုးမန္ဆိုုးနဲ႔ေအာ္ရင္းခ်ဳပ္အပ္ေတြကိုု
လက္နဲ႔ လိုုက္ၿဖဳတ္ေနရတာေပါ႔။ ဇီးကုုန္းေမာင္ေမာင္ ကအေလးမသမားဆိုုေတာ႔ ေဘာ္ဒီကေတာင္႔တယ္၊သူငယ္ခ်င္းေတြ
အခန္းထဲကထြက္မလာရဲႀကဘူး။လုုံခ်ည္လည္း ခ်ဳပ္အပ္ေတြကိုုလိုုက္ၿဖည္ရတာေပါ႔၊ ၿပီးမွ dining hall ကိုုေၿပးေတာ႔ ၁၅ မိနစ္ေတာင္ေနာက္က်ေတာ႔ဘတၱလာက သိမ္း လိုုက္ၿပီ။ဒါနဲ႔ ထမင္းစားေဆာင္ေရွ႔က canteen မွာ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္
စိတ္ဆိုုးမန္ဆိုုးနဲ႔ ထမင္းသြားစားရေတာ႔ တာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ အခန္းေဖၚနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္က လိုုက္ လာၿပီး ငါေကြ်းပါမယ္
ကြာဆိုုၿပီးေခ်ာ႔ေတာ႔မွ ေမာင္ေမာင္လည္း စိတ္ ဆိုုးရအခက္ရီရအခက္နဲ႔သူငယ္ခ်င္းေကြ်းတဲ႔ဆိုုင္ထမင္းဟင္းကိုုပဲ
ေလြး လိုုက္ရတာေပါ႔။ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေမာင္ေရ--- ေကာင္းရာသုုဂတိ သိုု႔ ေရာက္ပါေစကြာ---

RIT main ကိုုေရာက္ေတာ႔ထမင္းစားခန္းႀကီး ကလည္း အရမ္း ခန္းနားတယ္။ေက်ာင္းသူေကာေက်ာင္း
သားေကာ တစ္ခန္းစီစားရတယ္။စားပြဲ ၃-၄လုုံး ကိုု တာ၀န္ယူရတဲ႔ဘတၱာတစ္ေယာက္နဲ႔---ထမင္းစားရုုံ
လာတာေနာက္က်ေလ႔ရွိ ရင္ ဘတၱလာ ကိုုေပါင္းထားရတယ္။ ဘတၱလာမိန္းမေတြကထမင္းစားေဆာင္
ေဘးမွာ ready ေႀကာ္ေလွာ္ေပးတဲ႔ဆိုုင္ေလးေတြဖြင္႔ထားတယ္။ ကိုုယ္အိမ္ကယူလာတဲ႔အေႀကာ္အေလွာ္
ေတြကုုန္သြားရင္၊ေက်ာင္းကခ်က္တဲ႔ ဟင္းမႀကိဳက္ရင္ အဲဒီဆိုုင္ေလးေတြအားကိုုးရတယ္။ ေက်ာင္းကခ်က္
ေလ႔ရွိတဲ႔ ငါးဟင္းဆိုုရင္မႀကိဳက္ဘူး၊ ငါးတန္ၿဖစ္ေနေတာ႔ညွီသလိုုလိုုပဲ၊ အညာသားဆိုုေတာ႔ငါးဆိုုရင္သိပ္
မႀကိဳက္ဘူး၊ ဆိုုင္ကဘဲဥကိုု ႀကက္သြန္နီနဲ႔ အယွက္ လိုုက္ေႀကာ္ခိုုင္းၿပီးစားတာအခုုခိ်န္ ထိ ေမာင္တိုုင္ပင္
အက်င္႔ရေနၿပီ၊ ဟင္းမရွိ လိုု႔က ဘဲဥကိုုႀကက္သြန္နီနဲ႔ေႀကာ္စား လိုုက္ရင္ ရၿပီ။ RIT ထမင္းစားခန္းကရလာ
တဲ႔ အက်င္႔ေလ၊ မိန္းမ ရွိတုုံးကဟင္းမရွိရင္ မႀကိဳက္ ရင္ ဘဲဥ ကိုုၾကက္သြန္ေႀကာ္ ခိုုင္း လိုုက္တာပဲ။
ထမင္းစားခန္းမွာဟင္းတစ္ပြဲကိုုေက်ာင္သား ၂ ေယာက္ စားရတာ၊ side dish လည္းတူ
တူပဲ၊ ဟင္းရည္ပဲဘတၱလာကထည္႔ေပးတာ။ တခါသူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္ နံမည္ေတာ႔ေမ႔ေနၿပီ။
တၿမိဳ႔တည္းသားပဲ။၀က္သားစင္းေကာခ်က္ ခ်က္တယ္။ အေတာ္ ကိုု စားေကာင္းတယ္၊ အရင္ ေရာက္တဲ႔သူ
ငယ္ခ်င္းက ပုုဂံထဲမွာ တစ္၀က္ဖယ္ရင္းဖယ္ရင္းနဲ႔ စားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စား လိုုက္ တစ္ပုုဂံ လုုံးေၿပာင္ေရာပဲ။
ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကေရာက္ လာေတာ႔ ငါးမူးေစ႔ ေလး ထုုတ္ၿပီး မင္း ဆိုုင္ေလးေတြက ၀က္
သားဟင္း၀ယ္စားေတာ႔ကြာ ဆိုုေတာ႔ေနာက္က်တဲ႔သူငယ္ခ်င္းခမ်ာ ဘာေၿပာရမွန္းမသိေတာ႔ပဲ ငါးမူးေစ႔ ေလး
ယူၿပီး ဆိုုင္ေတြဘက္ငိုုက္စိုုက္ငိုုက္စိုုက္နဲေလ ွ်ာက္သြားရေတာ႔တယ္။တၿမိဳ႔တည္းသား သူငယ္ခ်င္းေတြ
ဆိုုေတာ႔စိတ္ဆိုုးရလည္း အခက္ ----

Mech 72 ကသူငယ္ခ်င္းေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကနံမည္ေၿပာင္ပဲေခၚေလ႔ရွိတယ္။ ၿမင္႔သိန္းက၃ေယာက္ရွိ
ေတာ႔ထူးႀကီးၿမင္႔သိန္း၊ အရူးၿမင္႔သိန္း ေနာက္ ၿမင္႔သိန္းတစ္ေယက္ကေတာ႔ Brush ၿမင္႔သိန္း။အရူးၿမင္႔သိန္း
ကေတာ႔ေတာ္ေတာ္လည္းေနာက္တယ္၊ခင္ဖိုု႔လည္းေကာင္းတယ္၊ အခုုထိသူငယ္ခ်င္းေတြေတြ႔ရင္အရႈးၿမင္႔သိန္း
ကိုုေနာက္ေနႀက---တခါ အရူးၿမင္႔သိန္း အလုုပ္ကေန ႏိုင္ငံတစ္ႏိုုင္ငံကိုုလႊတ္ လိုုက္တယ္။ အၿပန္ႀကေတာ႔
စင္ကာပူ၀င္လည္ပါေရာ--- စင္ကာပူမွာ Mech 72 batch သူငယ္ခ်င္းေတြအလုုပ္လုုပ္ေနေပမဲ႔သူကအေႀကာင္း
မႀကားခဲ႔ဘူး၊ ၀င္းထိန္ဦး (WHO)နဲ႔ ေက်ာ္ေဇာႀကီး (ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီ) တိုု႔က အရူးၿမင္႔သိန္းကိုု ေက်ာ္ႀကားတဲ႔
Upper Desker road ေပၚမွာ ေတြ႔ေတာ႔၀မ္းသာအားရနဲ႔ ” ၿမင္႔သိန္း ၿမင္႔သိန္း” နဲ႔လွမ္းေအာ္တာေပါ႔။
ၿမင္ဲသိန္းကႀကားတယ္၊လွည္႔မႀကည္ဘူး၊ သူကေတြးတာက စင္ကာပူမွာ ၿမန္မာေတြအမ်ားႀကီး၊ငါေရာက္ေနတာလည္း
ဘယ္သူမွ မသိဘူး၊ သူတိုုသူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ” ၿမင္သိန္း ” လိုု္႔ေခၚတာေနမွာ ဆိုုၿပီးလွည္မႀကည္႔တာ--ဒါနဲ႔ WHO
နဲ႔ ေက်ာ္ေဇာ ကေဟ႔ေကာင္ ” အရူးၿမင္႔သိန္းေရ ”လိုု႔ေအာ္ေခၚေတာ႔မွ ” ဟ ငါ႔ေခၚေနတာပါလား” ဆိုုၿပီး
ကိုုယ္ကိုုတစ္ပတ္လွည္႔ ဒူးေလးညြတ္ၿပီး ”ခင္ညာ--ခင္ည” ဆိုုၿပီးထူးလိုုက္တယ္--

အရူးၿမင္႔သိန္းကဒီလိုုေကာင္၊ RIT မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုုံးတစ္ရက္မွာ ေပါ ႔၊
1/3/3 မွာ Textile နဲ႔တူတူတက္ရမဲ႔ ေန႔-- အင္းမပုုဆိုုး၊စတစ္ေကာ္လာshirt တိုုက္ပုုံနဲ႔ အက်အန ၀တ္ လိုု႔လာတယ္၊
Textile ေက်ာင္းသူေတြထြက္အလာကိုုငမ္းမလိုု႔ေစာင္႔ေနတုုံးဘယ္သူလဲမသိ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က
ေနာက္ကေန အင္းမပုုဆိုုးကိုုဆြဲခြ်တ္ လိုုက္တာ ပုုံရက္သားႀကေရာ--- ၿမင္႔သိန္း က ပုုဆိုုးကိုု ၿပန္မ၀တ္ဘူးဗ်၊
ေၿပာေသးတယ္။ ” ေဟ႔ေကာင္ေတြ မင္းတိုုခြ်တ္တာေနာ္-- မင္းတိုု႔ၿပန္မ၀တ္ေပးရင္ ငါ
ၿပန္မ၀တ္ဘူးဆိုုၿပီး ဒီတိုုင္းေနမွာ-လိုု႔ေၿပာတာေပါ႔-ေက်ာင္းသူေတြကလည္း LCR ထဲကထြက္လာေတာ႔မယ္၊ မေနႏိုုင္တဲ႔
သူပုုဆိုုးဆြဲခြ်တ္တဲ႔သူကပဲ ၿပန္ေၿပး၀တ္ေပးရတယ္။ အဲဒီ ထိေအာင္ ၿမင္႔ သိန္းကရြတ္တာ---




WHO SGP ကအရူးၿမင္႔သိန္းအေႀကာင္းၿဖည္႔စြက္ခ်က္

MECH72 ကေက်ာ္ႀကားလွသူမ်ား
၂။(အရူး)ၿမင္႔သိန္း
-သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ က Central High Schoolထဲက ငယ္သူငယ္ခ်င္း။မ်ိဳးဦးေရး ထားတာေတြထက္ေတာင္ပိုတာေတြရိွ္ေသးတာမို႔ေၿပာၿပခ်င္ေသးတယ္၊Central ေက်ာင္း ရဲ႔ေရွ႔မွာစာတိုက္ပံုးတခု ရွိတယ္၊လသာ ၂ ေက်ာင္း က ဆရာမငယ္ငယ္ေလး ၂ေယာက္ က
အဲဒီစာတိုက္ ပံုးမွာမၾကာခဏ ဆို သလို စာ ထည္႔ တတ္တယ္၊အဲဒါ ကို ၿမင္႔ သိန္း က ဘာ ႀကည္႔ မရ လဲမသိဘူးတရက္ သူတို႔ေလးေတြစာထည္႔ေနတံုး ေက်ာင္း အေပၚထပ္ ကေန .. ေအာင္ မေလး ဗ်... ဘာ ညာ ေအာ္ ၿပီး သူ႔ ပု ဆိုး သူ ခၽြတ္ခ်ၿပစ္တယ္ေလ၊ေအာက္ ခံေဘာင္းဘီလဲမပါ... ဆရာ မေလး ေတြ ကအသံလာ ရာ ေမာ႔ ႀကည္႔ တာေပါ႔.........
ဆရာမေလးေတြဘယ္ေတာ႔မွ ေနာက္ထပ္စာလာ မထည္႔ေတာ႔ပါ(အဲဒီလိုၿမင္႔သိန္းပါ)
-ေက်ာင္းသားဘ၀ မွာ သူ ရူးပံုေတြ က ေရးၿပရ မဲ႔သူေတာင္ မေရးရဲေလာက္ ေအာင္ ပါ( အဲလို ၿမင္႔ သိန္းပါ)
-ေက်ာင္းၿပီးေတာ႔ အစိုး ရ ဌာ နတခု မွာ အရာ ရွိၿဖစ္ၿပီး နယ္ၿမိဳ႔ေလးတၿမိဳ႔ေရာက္ သြားပါတယ္ ၊နယ္ မွာေတာ႔ ၀န္ေထာက္ မင္းေပါ႔၊ တခုေသာသႀကၤန္ မွာ ၀န္ေထာက္မင္းေရာဂါထပါေလေရာ....
မ်က္ႏွာ အိုး မဲ သုတ္၊ေခါင္း မွာ ယပ္ ေတာင္ ကို ပန္၊ႏုိ႔ဆီ ခြက္ အလြတ္ေတြ ႀကီဳးနဲ႔တသီႀကီးခါး မွာ ခ်ည္ၿပီးေနာက္ ေနာက္မွာဒရြတ္ တိုက္ ဆဲြၿပီး တၿမိဳ႔လံုး ေရပက္ ခံထြက္သတဲ႔၊သစ္သားဒါး အႀကီးႀကီး တခု လဲထမ္း ထားေသး သတဲ႔ စဥ္း စား သာ ႀကည္႔ပါ ေတာ႔ ၊ ၀န္ေထာက္မင္းဘယ္ေလာက္ ေက်ာ္ ႀကား သြားသလဲဆိုတာ(အဲ လို ၿမင္႔ သိန္းပါ)
-တခုေသာ ဆရာကန္ေတာ႔ ပြဲ ကို အဲဒီိအခ်ိန္မွာDGMၿဖစ္ေနတဲ႔ ၿမင္႔ သိန္း တက္ေရာက္ လာပါ တယ္Three Quarterေဘာင္း ဘီနဲ႔ ေၿခအိပ္ အရွည္ ႀကီး၀တ္၊ႏိုက္ေက ဘိနပ္ နဲ႔ တီရွပ္ နဲ႔.. အရမ္း ထူးၿခားလွတဲ႔ ပံု နဲ႔ခ်ီတက္ လာ ပါ တယ္၊ၿပီးေတာ႔ တခါ စင္ ေပၚတက္ အဆိုေတာ္မေလးေတြ ကို ရွင္ ဘုရင္ေလး ဆို တဲ႔ သီခ်င္း ဆို ခိုင္း ၿပီးသူ က စင္ေပၚမွာpostအမ်ိဳးမ်ိဳးေပးေန တာ ဆရာ ဆရာမ ေတြ အား လံုး ပါ ရီလိုက္ ႀက တာ ခြက္ ထိုးခြက္ လွန္ ပါ ဘဲ(အဲလို ၿမင္႔သိန္းပါ)
-မ်ိဳး ဦးေရး သလို ဘဲစကၤာပူ မွာကၽြန္ေတာ္ တို႔ က ၿမင္႔ သိန္း လို႔ ေခၚတာ မထူးလို႔ အရူး ၿမင္႔ သိန္း ေရ.... လို႔ လဲ ေခၚ လိုက္ေရာ...သူ ထူး ပံုေလးက.. ကိုယ္ေလး တပတ္ ဒူးေလး အသာ ညႊတ္ လွည္႔ ၿပီး... ခင္ ညာ ..ခင္ ည... တဲ႔( အဲဒိလိုၿမင္႔ သိန္း ပါ)
-သူ႔ အေႀကာင္း စာ တအုပ္ ေရး လို႔ အသာေလး ရပါ တယ္( ေရး တဲ႔သူ က သာ မေရး ရဲ ရွိ ရမယ္၊သူ မလုပ္ ရဲတာ ဘာမွ မရွိပါ) သူ မ်ားေတြ ရီ ေနရရင္ သူ ေပ်ာ္ေနပါ တယ္၊MECH72 ရဲ႔ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ပါ


ေက်ာင္းသားဘ၀က ႏွစ္၄၀ ေက်ာ္ႀကာခဲ႔ ၿပီေနာ္၊သူငယ္ခ်င္းေတြေတြ႔ရင္ ၿပန္ေၿပာင္းစၿမံဳ႔ ၿပန္ရတာ
ေတာ္ေတာ္ ကိုုကိုုယ္ကိုုကိုုယ္ ငယ္သြားေစတယ္------

အမွားၿပင္ေပးတဲ႔ SGP WHO နဲ႔ ေကာ္ႀကီး သိန္းေအာင္တိုု႔ ကိုုေက်းဇူးတင္ပါတယ္------

RIT ေက်ာင္းသားဘ၀ (၁)

ေမာင္တိုုင္ပင္တိုု႔ RIT 72 batch Mech သူငယ္ခ်င္းေတြအေႀကာင္းကိစၥအမ်ိုဳးမ်ိဳးနဲ႔စင္ကာပူမ်ားေရာက္လာ
ႀကရင္စင္ကာပူမွာေနႀကတဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကhawker centreတစ္ခုုခုုမွာခ်ိန္းၿပီးစားပြဲနဲ႔ဧည္႔ခံေလ႔ရွိတာကိုု
WHOကစၿပီးပူေဇာ္ပြဲ PZP လုုပ္တယ္လိုု႔သမုုတ္ႀကပါတယ္။ အမွန္ေတာ႔ RIT တုုံးကအေႀကာင္းေတြၿပန္
ေၿပာႀကၿပီးစိတ္အပန္းေၿဖႀကတာပါ။ ေမာင္တိုုင္ပင္မတိုုင္ခင္က Philip ရုုံးမိုု နဲ႔ မ်ဳိးေအာင္ တိုု႔စင္ကာပူေရာက္
လာေတာ႔လည္း PZPေတြလုုပ္ခဲ႔ႀကတယ္။





ဒီတစ္ေခါက္ေတာ႔စင္ကာပူမွာဆရာႀကီးၿဖစ္ေနတဲ႔ NGP ဥာဏ္၀င္းေရႊတစ္ေယာက္ရန္ကုုန္ေရာက္ေနေတာ႔
သူမပါၿပန္ဘူး။ ေက်ာင္းၿပီးကတည္းကမေတြ႔ရေတာ႔တဲ႔ တင္ေမာင္သန္းနဲ႔ေတြ႔ရတယ္။ သတိတရပဲသူ႔ညီမ
ခင္ေမသန္းအေႀကာင္းေမးလိုုက္ေတာ႔အဂၤလန္ေရာက္ေနတာသိရတယ္။တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ေတြ႔ေတာ႔
ရုုပ္မေၿပာင္းဘူးလိုု႔ေၿပာမိႀကတယ္။တင္ေမာင္သန္းကတေခါင္းလုုံးၿဖဴေနေပမဲ႔ငယ္ရုုပ္ကမေပ်ာက္ဘူး။ တင္
ေမာင္သန္းက Albert ကိုုေခၚလာတယ္။ေဆးေက်ာင္းကပါ။ေအာင္မင္းတိုု႔ၿမဘူးတိုု႔ေအာ္လီတိုု႔ေဘာ္ဒါပါ။
ကမၻာႀကီးကက်ဥ္းက်ဥ္းေလးပဲ။ နံမည္ေတြေၿပာလိုုက္ေတာ႔ကိုုယ္အသိသူ႔အသိၿဖစ္ေနတယ္။ ေမာင္တိုုင္ပင္
နဲ႔သန္႔စင္နဲ႔ က၀ိုုင္ေသာက္ႀကတယ္။သိန္းေအာင္ကေတာ႔ထုုံးစံအတိုုင္းေရႊေပၚကြ်န္းဆရာေတာ္လႈထားေတာ႔
သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ပဲေပါ႔။က်န္တဲ႔သူေတြကေတာ႔ဘီယာေပါ႔။

ဒီတခါ RIT တုုံးကအေၾကာင္းေတြေၿပာတာေတာ္ေတာ္စုုံတယ္။ ေမာင္တိုုင္ပင္တိုု႔ 72 batch ေတြ ၆၆-၆၇ခုု ပထမႏွစ္မွာတုုံးကအင္းေလးေဆာင္မွာေနႀကရတာေလ။တစ္ေယာက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတြပဲ။ တ ခါး
ေအာက္မွာ ၂လကၼေလာက္အက်ယ္အရွည္၁ေပခြဲေလာက္ရွိတဲ႔အေပါက္တစ္ေပါက္ရွိတယ္။ Hall Tutor က
ေက်ာင္းသားအခန္းထဲမွာ စာက်က္ေနလားဘာလုုပ္ေနလဲေခ်ာင္းႀကည္႔ဖိုု႔ထား ထားတာ။ တခါးကဘုုေသာ႔
နဲ႔၊ lockေလးႏွိပ္ထားလိုုက္မိလိုု႔ေလမ်ားတိုုက္ၿပီးတခါးပိတ္သြားရင္လူကအၿပင္မွာlockကက်သြားေရာ။အဲဒီ
အခါႀကရင္ကြ်မ္းက်င္သူကိုု လၻက္ရည္ ၿပား၂၀တန္တိုုက္ၿပီးၿပန္ဖြင္႔ခိုုင္းရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ၆၆-၆၇တုုံးက
လၻက္ရည္ေကာ္ဖီက ၿပား၂၀ပဲ။ အိမ္ ကအေဆာင္ေနစရိတ္ ၁၂၀က်ပ္ေလာက္ပိုု႔ရင္ေလာက္ၿပီ။ ကြ်မ္းက်င္
သူရဲ႔ လက္နက္ ကိရိယာ က တီစကြဲ ပဲ။အဲဒီေခတ္ကအင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသား/သူ ဆိုုရင္တီစကြဲ နဲ႔
slide rule တကိုုင္ကိုုင္ေပါ႔၊အဲဒီအခိ်န္က နံပါတ္(ဂ)ကားေပၚမွာ မနက္ဆိုုရင္ တီစကြဲေတြကိုုင္ၿပီးကားစီး
လာတဲ႔ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ အမွတ္ (၈) ဘတ္စ္ကားလက္မွတ္ေရာင္း ကအမ်ိဳးသမီး
ႀကီးေတြ။ ကမာရြတ္နဲ႔ ႀကိဳ႔ ကုုန္ း ကိုု ၁၅ ၿပားပဲ။ ဆရာ၀န္ေလာင္းေတြနားက်ပ္ကိုုင္သလိုုပဲ။
အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားတိုုင္းတီစကြဲ ကိုုကိုုင္ႀကရတာ။
slide rule ကတတိယႏွစ္မွာ ကိုုင္ရတာ။ ပထမႏွစ္ေလာက္ကတည္းကရႈိးေပးၿပီး ကိုုင္ခ်င္ေနႀကၿပီ။ အဲဒီ တီစကြဲ ကိုုေစာနကေၿပာတဲ႔တခါးေအာက္ေၿခကအေပါက္ကသြင္း-- ေသာ႔ဘုုက lock ကိုုရိုုက္ၿပီးဖြင္႔ ရတာ။
ကြ်မ္းက်င္တဲ႔ေကာင္ဆိုုေတာ႔ခဏပဲ။ အဲညႀကရင္ေတာ႔ ေမယုုေဆာင္ေနာက္ကလၻက္ရည္ဆိုုင္မွာ လၻက္ရည္ လိုုက္
တိုုက္ေပေရာ႔ပဲ။

အဲဒီတခါးအေပါက္ကဇာတ္လမ္းေလးေတြရွိတယ္။ ေမာင္တိုုင္ပင္တိုု႔ရဲ႔ ရုုပ္ခပ္ေၿဖာင္႔ေၿဖာင္႔ဆရာတစ္ဦးဆိုုပါ
ေတာ႔၊သူက အခန္းနားနီးခ်င္းေက်ာင္းသားေတြကိုုဘယ္ဆရာမေခ်ာေခ်ာနဲ႔ခင္တယ္၊ဘယ္ senior ေက်ာင္းသူနဲ႔
ခင္တယ္။ေခ်ာတဲ႔လွတဲ႔ အမ်ဳိးသမီး ဆိုုရင္သူနဲ႔ ခင္တယ္ေပါ႔ဗ်ာ-- ေၿပာတာေပါ႔၊ ဟုုတ္လည္းဟုုတ္တယ္ဗ်၊အေဆာင္
ကသူဆီကိုုခပ္ေခ်ာေခ်ာအမ်ိဳးသမီးေတြ လာလည္ႀကတယ္။ JCRမွာ ေစာင္႔ေနရင္ ဆင္းဆင္း ေတြ႔ရေတာ႔
ေက်ာင္းသားေတြကအေႀကာင္းမရွိ အေႀကာင္းရွာ သတင္းစာဖတ္သလိုုလိုုနဲ႔ ေဆာ္ေတြကိုု ငမ္းႀကတာေပါ႔၊
စြန္တယ္ေပါ႔ဗ်ာ၊အဲဒီေခတ္စကားနဲ႔ေၿပာရရင္--- Hall Tutor ေတြကေက်ာင္းသားေတြလိုုပဲ အစြန္ဆုုံးအခန္းမွာ
ေနႀကရတာ၊ တေန႔ေတာ႔ သူအခန္းနားနီးခ်င္းရွမ္းၿပည္ကေက်ာင္းသားတစ္ဦးဆိုုပါေတာ႔---
ေရႊတိဂုုံဘုုရားသြားအထက္ပစၥယံမွာ ပုုတီးစိပ္ၿပီးၿပန္အဆင္းသူလႈထားတဲ႔ ႏွင္းဆီပန္း အနီေတြကိုု အေဆာင္
ၿပန္ယူလာတယ္။အေဆာင္ကအခန္းထဲမွာႏွင္းဆီပန္းအနီကိုုေသေသခ်ာခ်ာ ထုုပ္ပိုုးလိုုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔
Hall Tutor တခါးကေအာက္ကအေပါက္ကေန ႏွင္းဆီပန္းထုုပ္ထားတာကိုု အခန္းထဲထည္႔ လိုုက္ပါေလေရာ---
ညႀကေတာ႔ Hall Tutor ဆရာၿပန္လာေကာ၊ေဘးနားနီးခ်င္းအခန္းကေက်ာင္းသားေတြ
ကအေပါက္ကေနေခ်ာင္းႀကည္႔ ႀကတယ္၊ ဆရာကႏွင္းဆီပန္းကိုုနမ္း လိုုက္၊ ဘယ္သူလာေပးတာ
လည္းဆိုုၿပီးေခါင္းရႈပ္တဲ႔အေနနဲ႔ ေခါင္းကုုတ္လိုုက္နဲ႔ ၿဖစ္ပ်က္ေနတာကိုုေက်ာင္းသားေတြကေခ်ာင္းႀကည္႔ၿပီး
ဟားေနႀကတာေပါ႔။မနက္ႀကေတာ႔ေရခ်ိုဳးမ်က္ႏွာသစ္ခိ်န္ မွာ ေဘးခန္းကေက်ာင္းသားေတြကိုုက်ေနာ္
အခန္းမေန႔ ကဘယ္သူလာေသးလဲ လိုု႔ ေမးေတာ႔ --- ဟ ဆရာ အမ်ုဳိးသမီး ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ၂ ေယာက္လာတယ္၊
ဆရာ မရွိဘူးဆိုုတာနဲ႔ယူလာတဲ႔ ႏွင္းဆီ ပန္းေတြကိုု အေပါက္ကေန အခန္းထဲ ထည္႔သြားတယ္ လိုုေၿပတာေပါ႔။
ဆရာက --နံမည္ေၿပာမသြားဘူးလား ဘာလားနဲ႔ ေမးေတာ႔ အားလုုံးအတိုုင္အေဖါက္ညီညီ ပဲ၊ မေၿပာသြားဘူးဆရာ
လိုု႔ေၿပာ လိုုက္ႀကတယ္။ ဆရာခမ်ာ ဘယ္သူမ်ားပါ လိမ္႔ဆိုုၿပီးေခါင္းကုုတ္ၿပီးေရခ်ိဳးခန္း၀င္သြာေတာ႔တာေပါ႔။တကယ္ေတာ႔ဆရာကေက်ာင္းသားကေနဆရာၿဖစ္တာမႀကာေသးဘူး၊ တစ္ လေလာက္ ႏွစ္လ ေလာက္ရွိအုုံးမယ္။
အင္းေလးေဆာင္ေပၚ ဘယ္အမ်ီဳးသမီးေခ်ာေခ်ာေတြတက္ လာရဲမလဲ--ဒါေလာက္ဏွာေက်ာတင္းတင္းနဲ႔ငမ္းေလ႔ရွိတဲ႔ ငနဲ
ေတြရွိေနတာဘယ္သူတက္ရဲမလဲ--စဥ္းစားႀကည္႔ေလ။ေဘးနားနီးခ်င္းအခန္းကေက်ာင္းသားေတြကေတာ႔ ဆရာ
အၿဖစ္အပ်က္ကိုု ေၿပာေၿပာၿပီးရီႀကဟားႀကေပါ႔ေလ။ လြန္ခဲ႔ေသာႏွစ္က စင္ကာပူမွာ က်င္းပတဲ႔ ဆရာကန္ေတာ႔ ပြဲမွာ
သိန္းေအာင္ေကာ္ႀကီးကအဲဒီ ဆရာကိုု ဆရာက်ေနာ္မွတ္မိ လားဆိုုေတာ႔ ဆရာ ကအားရပါးရၿပံဳးၿပီး ကိုုသိန္းေအာင္တိုု႔၊ ကိုု
က်ေနာ္မမွတ္မိပဲေနမလားဗ်ာ လိုု႔ ဆရာ ကၿပန္ေၿပာပါတယ္။ ေအာ္ ႏွစ္ေပါင္းက ၃၀ - ၄၀ေက်ာ္ခဲ႔ၿပီ၊
သူကိုုေနာက္ခဲ႔တဲ႔ေက်ာင္းသားေတြေတာင္ပင္စင္စားေတြၿဖစ္ကုုန္ၿပီေလ--
ဆရာေတြမွတ္မိႀကသလိုုေက်ာင္းသားေတြမွာ လည္းအေတြးပုုံရိပ္ေတြက်န္ခဲ႔ပါတယ္။

အင္းေလးေဆာင္မွာ ၁၂ ခန္းဆိုုတာရွိတယ္၊အေဆာင္မႈး ေနအိမ္အေပၚထပ္ေပါ႔၊ ၁၂ ခန္းကအစြန္တစ္ဘက္မွာ--
အိမ္သာက ဟိုုဘက္အစြန္မွာ၊ ေက်ာင္းသားေတြညစာက်က္ေနတုုံး အေပါ႔ စြန္႔ခ်င္ရင္ ၀ါရံတာထြက္ ပန္းလိုုက္ႀကတာပဲ။
အိမ္သာကအေ၀းႀကီးေလ ွ်ာက္သြားရမွာ-- မသြားခ်င္ႀကဘူး။ ေအာက္ ကလမ္းေဘးကအလွ စိုုက္အပင္ေတြဟာရႈရႈ
အၿမဲအပန္းခံေနရၿပီး ေလသင္႔ရင္အေဆာင္မႈးအခန္းကေသးေစာ္အၿမဲနံေနတတ္တယ္။ ဒါနဲ႔အေဆာင္မႈး ကညဘက္မွာ
ဗ်မ္းဗ်မ္းအသံႀကားရင္တက္ လာၿပီးဆူေတာ႔တာေပါ႔။ ၁၂ ခန္းကေက်ာင္းသားေတြ လည္းသတိေပးထားတယ္၊ရႈရႈ ပန္းေနတုုံး တန္းလန္းႀကီးမိတဲ႔ေက်ာင္းသားေတြလည္းသတိေပးခံရတယ္။ ဒါနဲ႔အေဆာင္မႈးကသတိေပးထားေတာ႔ ဘယ္သူမွ၀ါရံတာ
ထြက္မပန္းရဲႀကေတာ႔ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ အေဆာင္မႈး ဆရာ ခမ်ာ ေသးေစာ္ကနံၿမဲပဲ။ တဗ်မ္းဗ်မ္း အသံမႀကားရေပမဲ႔ေလသင္႔
ရင္ေသးေစာ္ကနံေနတုုံးပဲ။ ၁၂ ခန္း ကေကာင္ေတြကဘာလုုပ္သလဲ-- သိ လား၊ ထမင္းစားခန္းကႏိုု႔ဆီခြက္ေတြယူလာၿပီး
ႏိုု႔ ဆီခြက္ထဲေသးေပါက္တယ္။ၿပီးရင္ႏိုုဆီခြက္ ထဲကေသး ကိုု၀ါရံတာ တခါးဖြင္႔ၿပီးဗ်မ္းကနဲ လမ္းမေပၚၿဖန္း ခ်လိုုက္ေရာ။ အဲေတာ႔ တဗ်မ္းဗ်မ္းအသံမႀကားရေပမဲ႔ေသးေစာ္ကနံတုုံးပဲ။ ေနာက္ေတာ႔ဆရာကသိသြားေတာ႔ မလုုပ္ရဲႀကေတာ႔ဘူး။ RIT ေက်ာင္းသားေတြဆရာ
ကိုုေတာ႔ ခ်စ္ေႀကာက္ရုုိေသႀကပါတယ္။ေမာင္တိုုင္ပင္လည္း ၁၂ ခန္း သားပဲေလ---

အင္းေလးေဆာင္ကိုုသူခိုုးကပ္တဲ႔ည တစ္ညေပါ႔။သူခိုုးသူခိုုးဆိုုေတာ႔ ေက်ာင္းသားေတြအကုုန္ထႀကရတယ္။သူခိုုးကိုုမိတယ္။
နသယ္ကိုု၀ိုုင္းက်ဥ္းၿပီးအေဆာင္မႈး ဆီေခၚလာတယ္။ အဲဒီတုုံးကအေဆာင္မႈးခမ်ာ အိမ္ကေပးစား လိုု႔ညားခါစ-- အိပ္ေနၿပီေက်ာင္း
သားေတြကသူခိုုးမိ လိုု႔ဆရာဆရာ လိုု႔႔ေအာ္ေတာ႔ သူ႔ခမ်ာ--မီးအရင္ဖြင္႔ၿပီး ကုုတင္ေပၚက ထ လာတာ၊ ပုုဆိုုးမပါဘူး၊ ေက်ာင္းသားေတြက
အၿပင္ေမွာင္ထဲမွာ-- အထဲက အေဆာင္မႈး ဆရာ ကိုုအတိုုင္းသားႀကီးၿမင္ေနရတာေပါ႔၊ ေနာက္မွ -- ေအာ္ တိုု႔ဆရာ ရယ္ --
ပုုဆိုုး အရင္၀တ္ၿပီးမွ မီးဖြင္႔ ပါ လား လိုု႔ ဂရုုဏာေဒါေသာနဲ႔ေၿပာႀကပါရဲ႔ --

ေက်ာင္းသားဘ၀ကေတာ႔ေပ်ာ္စရာေတြပါပဲ။ ၂၀၁၁ ခွႏွစ္ ၂၆ ႏို၀င္ဘာမွာ က်င္းပမဲ႔ Mech 72ဆရာကန္ေတာ႔ပြဲ ကိုု ႀကိဳဆိုုလ်က္-----

စင္ကာပူကသံေယာစဥ္

ဒီတစ္ေခါက္ေမာင္တိုုင္ပင္စင္ကာပူေရာက္ေတာ႔ဘေလာဂ္ထဲမွာစာေတြေရးလိုုက္မယ္ဆိုုၿပီးအားခဲထားတာဒီကေန႔မွပဲMac ကိုုဖြင္႔ၿပီးေၿမးေလးအိပ္ေနတုုံးစာထိုုင္ေရးၿဖစ္ေတာ႔တယ္။သမီးေကာသားမက္ေကာက မနက္၈နာရီ
ဆိုုအိမ္ကေနအသီးသီးထြက္ႀကၿပီ။ ညေန ၇နာရီထိုုးမွပဲအသီးသီးၿပန္ေရာက္ႀကေတာ႔တယ္။ေမာင္တိုုင္ပင္
ပင္စင္ယူၿပီးဆက္အလုုပ္လုုပ္ရေတာ႔၉ နာရီခြဲ မွ ၄နာရီခြဲပဲ လုုပ္တယ္။ေအာက္က၀န္ထမ္းေတြကလည္း အားကိုုးရတယ္။
သူတိုု႔အလုုပ္သူလုုပ္သြားႀကတာပဲ။သူတိုု႔ရဲ႔ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိမႈေတြ၊လုုပ္ငန္းခြင္မွာအဆင္
ေၿပမႈေတြ၊ေဘာနပ္စ္တိုု႔၊အပန္းေၿဖခရီးထြက္ဖိုု႔ တိုု႔ဒါေတြကိုုႀကည္႔ရႈစီစဥ္ေပးယုုံပါပဲ။ အဲေတာ႔သမီးတိုု႔မိသားစုု
ႀကည္႔ရတာစက္ရုုပ္လႈပ္ရွားေနႀကသလိုုပါပဲ။ HDB ေပၚကေနႀကည္႔ လိုုက္ရင္ခိုုအိမ္ေလးေတြက်ေနတာပါပဲ။

ၿမန္မာပညာတတ္လူတန္းစားကေတာ႔စင္ကာပူမွာ အဆင္ေၿပေနႀကပုုံရပါတယ္။ PR လြယ္လြယ္နဲ႔မရတာ
တစ္ခုုကေတာ႔ေရွ႔ေရးအတြက္စိတ္ပူစရာေပါ႔။သမီးေကာသားမက္ေကာကစင္ကာပူမွာ Master ယူထား
ေတာ႔လည္းထိုုက္သင္႔တဲ႔အလုုပ္ကေလးကိုုယ္စီေတာ႔ ရွိႀကပါတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္စင္ကာပူေလဆိပ္ေရာက္
အဆင္ေၿပတယ္။သမီးအတြက္ၿမန္မာစားစရာေတြယူလာတာစကၠဴပုုံးႀကီးနဲ႔တစ္ပုုံးပဲ။ေဖါ႔ဗူးနဲ႔ငါးရံ႔အူ၊ငါးသ
ေလာက္ဥေတာင္ပါေသးတယ္။စင္ကာပူcustomကဘာေတြလဲေမးေတာ႔traditional foodလိုု႔ေၿပာရတယ္။
ကုုလားမဆိုုေတာ႔ကိုုယ္ခ်င္းစာတယ္နဲ႔တူတယ္။အသာတႀကည္ပါပဲ။ ေၿမးက အဖိုုးကိုုမွတ္မိတယ္။ skype VZO မွာ
ဗီဒီယိုုခ်က္ ခဏခဏလုုပ္ေတာ႔ အဖိုုးကိုုေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ၁ႏွစ္နဲ႔ ၈ လေက်ာ္ၿပီ။ေခၚေတာ႔
ခ်က္ခ်င္းလိုုက္တယ္။ ေသာႀကာေန႔ ေန႔လည္ terminal 2 မွာလူေတာ္ေတာ္ရွင္းတယ္။ တက္စီ မေစာင္႔ ရဘူး၊
ခ်က္ခ်င္းရတယ္။ ေမာင္တိုုင္ပင္ကိုု မိုုးနဲ႔ႀကိဳေနတယ္။ဒါေပမဲ႔ Clementi ဖက္ေရာက္ေတာ႔မိုုးကတိတ္
သြားေရာ။

သမီး ရုုံးကေရာက္လာတဲ႔အခါ ပုုရစ္ေႀကာ္ပါလာေတာ႔ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္။မႏၱေလးကသူဦးေလးကပိုု႔
ေပးလိုုက္တာ။တစ္ႏွစ္မွာ ႏိုု၀င္ဘာလမွာပဲေပၚေတာ႔ မႏၱေလးသူေတြအတြက္ delecacies ထဲကတစ္ခုုပါ။
သဲပုုရစ္ကအေကာင္းဆုုံး၊ဓါတ္တိုုင္ပုုရစ္ကေတာ႔ သာမန္ပဲ။အင္မတန္ေသြးတက္တတ္ေတာ႔တစ္ခါစားရင္
နည္းနည္းပဲစားဖိုု႔ ဟန္႔တားေနရတယ္။သားမက္ကလည္းမႀကိဳက္ေတာ႔သူတစ္ေယာက္တည္းပဲ တီးေနတာ
ေပါ႔။ အမယ္ေၿမးကလည္းသူ႔အေမ စားေတာ႔ လိုုက္စားေသးတယ္။ စင္ကာပူကတူမကိုုလည္းလက္ေဆာင္
ေပးလိုုက္ေတာ႔အမယ္ေလးေကာင္းလိုုက္တာတဲ႔။ သူဦးေလးနဲ႔အေဒၚက ပုုရစ္အမေတြခ်ည္းေႀကာ္ေပးလိုုက္
တာကိုုး၊ အမဆိုုေတာ႔ ဥေတြနဲ႔----

သမီးေရာက္တာနဲ႔ weekend စေနေန႔မွာ East Coast က Jumbo Restaurant မွာ sea food dinner
သြားစားႀကမယ္ဆိုုၿပီး ဘြတ္ကင္လုုပ္ေတာ႔တာပါပဲ။ ေၿမးကစကားေကာင္းေကာင္းမေၿပာေသးေပမဲ႔အကုုန္
နားလယ္တယ္။ i phone ကိုုလည္းေကာင္းေကာင္းဖြင္႔တတ္၊ပိတ္တတ္တယ္။ အရုုပ္ App ေတြအေဖက
သြင္းေပးထားေတာ႔ႏွိပ္တတ္တယ္။အရုုပ္ကိုုစကားေၿပာရင္သူေၿပာတဲ႔ အတိုုင္းၿပန္ေၿပာတယ္။ဒါကိုုေတာ္
ေတာ္သေဘာႀကေနတာ။ ဒါနဲ႔အဖိုုး i pad ကိုုကိုုင္ေတာ႔တာပါပဲ။ အရုုပ္ App ေတြကိုု i tunes ကေနသြင္း
ေပးရတယ္။ တစ္ခုု သြင္းရင္ ၂ မိနစ္ေတာင္ မႀကာဘူး။ တိုု႔ ၿမန္မာ က ကိုုေရႊ အင္တာနက္ နဲ႔ေတာ႔ကြာပါ႔။
i pad ကႀကီးေတာ႔သေဘာက် ၿပီး လက္မလႊတ္ေတာ႔ဘူး၊ အဖိုုးအင္တာနက္ႀကည္႔ခ်င္ရင္ ခိုုးႀကည္႔ရတယ္။
ေၿမးဆိုုေတာ႔လည္းဦးစားေပးရတာေပါ႔ေလ။ ဒီေကာင္ ကသူ႔ အေမပဲေႀကာက္တယ္။ အေမကလည္းစင္ကာ
ပူမွာ ခေလးေတြမလြယ္ဘူးဆိုုၿပီး အညွာကိုု ကိုုင္ထားတာ။ ထုုံးစံအတိုုင္း အေမဆူရင္ အဖိုုးဆီေၿပးလာတာ
ေပါ႔။ အဖိုုးကလည္း ငါ႔ေၿမးကိုုဆူရမလား ဆိုုၿပီး သူ အေမ ကိုုယ္႔ သမီး ကိုု ၿပန္ႀကိမ္းနဲ႔ တစ္အိမ္လုုံးဆူညံ႔ေန
တာပဲ။ ေၿမးကအေမဆူရင္ သူစတိုုင္ ကမ်က္ႏွာႀကီးစူပုုတ္ၿပီး ၿငိမ္ေနေတာ႔တာပဲ။ သူစိတ္ေကာက္တာကသိ
သာတယ္။ခ်စ္ဖိုု႔လည္းေကာင္းေတာ႔ဘယ္သူမွ ႀကာႀကာမေအာင္႔ ႏုုိင္ဘူး။

သူအေမကသူ႔သားကိုု trained ေကာင္းေကာင္းလုုပ္ထားတယ္။ အထိန္းေလးနဲ႔ေန႔စဥ္ daily routine ပဲ။
စည္းကမ္းေပးထားတယ္။အၿပင္စာမစားတတ္ဘူး၊ အိမ္မွာ အသားဟင္းသီးဟင္းရြက္ ကိုု ႀကိတ္ေၿခၿပီးေကြ်း
တယ္။ဒီေကာင္ကအေအးေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္၊ အေအးဆိုုင္ေရွ႔ၿဖတ္သြားရင္ coke ကိုုပူဆာေရာ။ စင္ကာပူ
ကအၿခားခေလးေတြလိုုပါပဲ။ Nestle milkbar ကိုုႀကိဳက္တယ္။ အဖိုုးနဲ႔တူတူ play ground သြားကစားရရင္
အရမ္းေပ်ာ္တယ္။ ခေလးေတြ ကစားဖိုု႔ play ground ကေတာ႔ HDB flat အုုပ္စုုတိုုင္းမွာ ရွိတယ္။
ေအာက္ခံအခင္းကလဲရင္မနာဘူး၊ေပ်ာ႔တယ္၊ ဘာနဲ႔လုုပ္ထားမွန္းမသိဘူး။





ေၿမးနဲ႔အဖိုုး သဲေသာင္ၿပင္မွာ အိမ္ေဆာက္ေနႀကတာ--


ရန္ကုုန္မွာ လည္းပန္းၿခံေတြမွာလူထုုအားကစားလုုပ္ႏိုုင္ေအာင္တန္ဘားတိုု႔ ခိုုစရာဘားတိုု႔ လုုပ္ေပးထားတာ
ေတြ႔လာရၿပီ။ ပလက္ေဖါင္းေတြမွာ မသန္မစြမ္းေတြလွည္းနဲ႔သြားလိုု႔ရေအာင္ဆင္ေၿခေလ ွ်ာေတြလုုပ္ေပး
တာကိုုေတြ႔ လာရၿပီ။မသန္မစြမ္းတင္မဟုုတ္ဘူး၊တုုတ္ေကာက္နဲ႔ အဖိုုးအိုုေတြ၊တြန္းလွည္းနဲ႔ ခေလး မိခင္
ေတြတြန္းရ တက္ရလြယ္ေအာင္ လုုပ္ေပးဖိုု႔ လိုုတယ္။ YCDC ကေအာင္ေၿခ၀န္ထမ္း အိုုဗာစီယာလိုုလူမ်ဳိး
ေတြ ေစတနာပါဖိုု႔ လိုုသလိုုတည္ထြင္တတ္တဲ႔စိတ္ဓါတ္ေလးလည္းပါဖိုု႔ လိုုတာေပါ႔။ အရင္ကေကာင္ေတြ
ကေတာ႔ ၀ါးဖိုု႔ ကိုုယ္႕အတြက္က်န္ဖိုု႔ေလာက္စဥ္းစားေနႀကတာ။ ႏုုိင္ငံၿခားေရာက္လည္းဒါေတြေလ႔လာၿပီး
ငါရန္ကုုန္ၿပန္ေရာက္ရင္လုုပ္လိုုက္မယ္ လိုု႔စိတ္ထဲမွာမေတြးႀကဘူး။ ဒီတစ္ေခါက္စင္ကာပူလာတာ ေၿခေထာက္
ကနာေနေတာ႔ လမ္းေလ ွ်ာက္ရင္ ဆင္ေၿခေလ ွ်ာေတြကကေနသြားရတာေတာ္ေတာ္အဆင္
ေၿပတာ။ စလုုံး အစိုုးရ ကၿပည္သူေတြအတြက္အဆင္ေၿပေအာင္လုုပ္ေပးတားတာ။ႀကြားစရာမရွိ ရန္ကုုန္
ၿမိဳ႔ေတာ္စည္ပင္သာယာေရးအက္ဥပေဒ ကိုုစင္ကာပူကအတုုခိုုးထားတာ ဘာညာနဲ႔ ဂုုဏ္ယူစရာလားရွက္
စရာလားမသိ--တလြဲဆံပင္ေကာင္းေနလိုုက္ႀကတာ။လြန္ခဲ႔တဲ႔ ဆယ္စုုႏွစ္ ႏွစ္ခုု သုုံးခုု အတြင္း မွာ ေတာ႔
အဖက္ဖက္ ကညံ႔ၿပီး က်ဆင္းသြားတာေတာ႔ ေတြးမိရင္ ရင္နာစရာပါပဲ။



Jumbo Seafood ကစားစရာ----



ေၿမးေလးတိုု႔ မိသားစုု



ေနာက္ခံကသေဘၤာမီးေတြတထိန္ထိန္

စေနေန႔ညေနႀကေတာ႔ ညေန၅နာရီေလာက္ East Coast ကိုု တိုုင္စီနဲ႔ခ်ီတက္သြားႀက တာ ၄၅ မိနစ္
ေလာက္စီးရတယ္။ Jumbo ကိုုေရာက္ေတာ႔ ၆ နာရီထိုုးေနၿပီ။ စားပြဲေနရာေရြးၿပီး Srilanka crab တစ္
ပြဲနဲ႔ ပုုဇြန္ုတင္ပူရာေက်ာ္၊အသီးအရြက္ကဟင္းႏုုႏြယ္၊ေဆးဘဲဥ ေႀကာ္၊ဘီယာနဲ႔စည္းစိမ္ ရစ္လိုုက္တာ
ေနာက္ရက္ႀကေတာ႔ urid acid တက္ၿပီးေၿခေထာက္ကလမ္းေလ ွ်ာက္ရင္နာပါေလေရာ--- ထမင္းစား
ၿပီး East Coast တစ္ေႀကာမွာ လမ္းေလ ွ်ာက္ ရတာေတာ္ေတာ္ အပန္းေၿပပါတယ္။ ပင္လယ္ၿပင္မွာ
ေက်ာင္ခ်ရပ္နားထားတဲ႔ သေဘၤာေတြကလည္း မီးေရာင္တထိန္ထိန္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ႀကည္႔ေကာင္းတဲ႔
ရႈခင္းပါ။တိုုးရစ္ေတြေကာ၊စ လုုံးေတြေကာအလႊာအသီးသီးကၿပည္သူေတြ လာအပန္းေၿဖေနႀက ပါတယ္။
ေၿမးကေတာ႔မေၿပာနဲ႔ေတာ႔သဲေသာင္ၿပင္မွာ ေကာ၊ၿမက္ခင္းမွာ ေကာေလ ွ်ာက္ေၿပးေနတာလူႀကီးေတြက
ေနာက္ကေတာ္ေတာ္လိုုက္ယူရတယ္။ အရင္တစ္ေခါက္ေတြလာတုုံးကေၿမး ကငယ္ေသးေတာ႔ ထားရာေန
ေသးတယ္။အခုုတစ္ေခါက္ႀကေတာ႔ထားရာမေနေတာ႔ဘူး၊အေမကတဟဲ႔ဟဲ႔ နဲ႔ေတာ္ေတာ္ေၿပာေနရတယ္။
ခေလးဘာ၀အႏၱာယ္ကိုု မသိေတာ႔လူႀကီးကမ်က္ေခ်ၿပတ္ လိုု႔မရဘူး။သမီးကေတာ႔ အေဖကိုု long term pass
ကိုု on line ကေလ ွ်ာက္ေပးၿပီးလာေနခိုုင္းေနၿပီ။ ေၿမး ကိုု အိမ္ေရွ႔က NTUC Day care My skool
မွာဒီဇင္ဘာဆိုုစတက္ရေတာ႔မယ္။ 7 am to 7pm ဆိုုေတာ႔ေၿမးကိုု ၁၂ နာရီလုုံးလုုံး ဆရာမေတြလက္
ထဲထည္႔ထားရမွာ၊ေက်ာင္း တက္ ခ်ိန္ ၇နာရီ ဆိုုရင္ မိဖ ၂ပါး လာပိုု႔ေနတာလည္းေတြ႔ ရတယ္၊ အဖိုုးဒါမွမ
ဟုုတ္ အဖြား ကေၿမးလက္ဆြဲလာပိုု႔ေနတာလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ေအာ္ -- စင္ကာပူမွာေမြးေတာ႔လည္း
သူ႔ေနရာနဲ႔သူပဲေလ။ ေမာင္တိုုင္ပင္တုုံးက သမီးကို ၃ႏွစ္ခြဲေရာက္မွ ေဒၚရင္၀ိုုင္းေက်ာင္း ပိုု႔ခဲ႔ ရတာ-- ဂနာရီ
မွာ ၁၁နာရီ ပဲ၊ အခုုေတာ႔ ၁၂ နာရီ လုုံးလုုံးဆိုုေတာ႔ ရန္ကုုန္ မွာ အလုုပ္ေတြစြန္လႊတ္ၿပီး စင္ကာပူ
လာေနရမလိုုၿဖစ္ေနၿပီ ေမာင္တိုုင္ပင္ေရ-----