ဘယ္သူကိုလက္ဆင္႔႔႔ကမ္းရပါလိမ္႔ ?

၁၉၇၅ ခုႏွစ္၊ မႏၲေလး
ကုန္သြယ္ေရးေကာ္ပုိေရးရွင္းအမွတ္ (၁)မွာ လက္ေထာက္အင္ဂ်င္နီယာ ရာထူးေတြ ေခၚယူ ေနတဲ့အေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္း ခင္ေမာင္ဦး (ဟာဂ်ီ)က သတင္းေပးလာပါတယ္။ သူကေတာ့ MOC မွာ ေလွ်ာက္ထားၿပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ မေလွ်ာက္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဆန္စက္နဲ႔ပတ္သက္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ထြန္းလႈိင္ (အဘိုးႀကီး)ေယာက္ဖ ဆန္စက္ကုိ ေလ့လာလို႔ ရတယ္လို႔လည္း အႀကံေပးလာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အဘိုးႀကီး ထြန္းလႈိင္နဲ႔ ဟာဂ်ီကုိေခၚၿပီး ျမစ္ငယ္မွာရွိတဲ့ ဆန္စက္ကုိေလ့လာဖို႔ မႏၲေလးကေန ဘတ္စ္ကားစီး သြားၾက ပါ တယ္။
ဆန္စက္ဆိုတာ ပထမဆံုး ျမင္ဖူးတာပါပဲ။ ၂၅ တန္က် ဆန္စက္ကေလးပါ။ အဲဒီတုံးက ဆန္စက္ကုိ အႀကီးႀကီးပဲလို႔ ထင္မိတယ္။ ထြန္းလႈိင္ေယာက္ဖက ဘြဲ႕ရတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ဆန္စပါးနဲ႔ ပတ္ သက္တာေတြ၊ ဆန္ႀကိတ္ခဲြတာေတြကုိ ရွင္းလင္းျပသပါတယ္။
နားထဲဝင္တာရွိသလို တစ္ဖက္နားက ျပန္ထြက္သြားတာလည္း ရွိပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ဆန္ဘယ္လို ႀကိတ္တယ္ဆိုတာအၾကမ္းဖ်င္းေလာက္ေတာ့ သိလာပါတယ္။

၁၉၇၅ ခုႏွစ္၊ ရန္ကုန္
မႏၲေလးကေန ရန္ကုန္ဆင္းလာေတာ့ same batch ေတြက ကုန္သြယ္ေရး (၁)ကုိ မေလွ်ာက္ ၾကဘူး။ စက္မႈ (၁)တို႔ စက္မႈ (၂)တို႔ MOC တုိ႔ကုိပဲ အေလးေပး ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အဆြယ္ ေကာင္းတာနဲ႔ပဲ ရန္ကုန္ေရာက္မွ စက္မႈ (၂)ကုိ ေလွ်ာက္လႊာတင္လိုက္ေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ PSC မွာ အင္တာဗ်ဴး ရက္ ေရာက္ပါေလေရာ။ အဲ့ဒီတုန္းက ေရးေျဖမရွိဘူး။ အင္တာဗ်ဴးပဲ ရွိတယ္။ ဆန္စပါးနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ဘာမွ မေမးဘူး။ အျခားအေၾကာင္းအရာေတြပဲ ေမးပါတယ္။ ေျဖႏုိင္တာလည္း ရွိပါရဲ႕၊ မေျဖႏုိင္တာလည္း ရွိ တာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပဲ မႏၲေလး ျပန္လာခဲ့တယ္။ ၾသဂုတ္လ ဒုတိယပတ္ေလာက္က်ေတာ့ PSC က စာေရာက္လာပါတယ္။ ကုန္သြယ္ေရးေကာ္ပုိေရးရွင္းအမွတ္ (၁)မွာ လက္ေထာက္အင္ဂ်င္နီယာ ရာထူးတြင္ ခန္႔အပ္ရန္ ေရြးခ်ယ္ခံရေၾကာင္း အေၾကာင္းစာပါ။
same batch သူငယ္ခ်င္းေတြ မေလွ်ာက္ၾကဘူးဆိုတာ ႀကိဳသိေနရေတာ့ ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြေလာက္ပဲ အသိေပးၿပီး ရန္ကုန္ဆင္းလာ ခဲ့ပါတယ္။ ပန္းဆိုးတန္းလမ္း ႐ံုးေဟာင္းႀကီး ေအာက္ဆံုးထပ္ က ႀကိတ္ခြဲစက္ဌာနပါ။ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ (၁၉)ရက္ေန႔မွာ အဲဒီတုန္းက CE လို႔ေခၚတဲ့ ဆရာႀကီး ဦးေမာင္ေမာင္ထံ သတင္းပုိ႔ အလုပ္ဝင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆန္စပါးဆိုတာ၊ ဆန္စက္ဆိုတာ အင္တာဗ်ဴး ေျဖကာနီး
ေလာက္မွ ေတြ႕ဘူး၊ ျမင္ဘူး၊ ၾကားဘူးတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာ ေပါက္စေလးတစ္ေယာက္ ဆန္စပါးေလာကထဲကုိ စတင္ဝင္ေရာက္လာပါၿပီလို႔ ဆိုရပါမယ္။
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ ၃၀ေက်ာ္ေလာက္္က အင္ဂ်င္နီယာေပါက္စေလး မႏူးမနပ္နဲ႔ ဆန္စက္ေလာကထဲ ေရာက္ လာပံုက မထူးဆန္းပါဘူး။ အရင္ေရာက္ေနတဲ ့B Sc Engg အစ္ကုိႀကီးေတြရဲ႕ ဆံုးမသြန္သင္ ပညာေပးမႈေတြ ကုိလည္း နာခံခဲ့ရပါတယ္။ BE အုပ္စု၊ စုစုေပါင္း (၈)ေယာက္ပါ။ အဲဒီထဲက တစ္ေယာက္ကေတာ့ စက္မႈ (၂) အတြက္ အင္တာဗ်ဴးသြားေျဖၿပီး ရသြားလို႔ စက္မႈ (၂) ေျပာင္းသြားပါတယ္။ေအာ္-ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည္႔ရင္ B Sc Engg ဆရာသမားေတြလည္း ေသတဲ႔သူေတြ ကေသကုန္ၾကပါၿပီ။ အလုပ္တူတူ ၀င္တဲ႔ BE သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ေနရာမွာ မရွိၾကေတာ႔ပါဘူး။ ေသတဲ႔ သူလည္းေသကုန္တဲ႔ အတြက္ လက္ၿဖစ္တထြတ္ေလးေလာက္ပဲ
ၾကာသလိုပါပဲ။
စာေရးသူရဲ႕ ပထမဆံုး နယ္အေတြ႕အႀကံဳကေတာ့ စစ္ကုိင္းဆိုင္လိုႀကီးေဆာက္တဲ့ ပ႐ိုဂ်က္ပါ။ ေအာ္ဆီ က အင္ဂ်င္နီယာေတြနဲ႔ တူတူတြဲလုပ္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စစ္ကုိင္းဆိုင္လို တည္ေဆာက္ေရးမွာ သိပ္မၾကာ လိုက္ပါဘူး။ မိန္းမယူဖို႔အတြက္ ရန္ကုန္ေျပာင္းလာေတာ့ ဆရာႀကီး ဦးေမာင္ေမာင္က တခါတည္း သန္လ်င္ ႐ံုးကုိ အင္ဂ်င္နီယာအေနနဲ႔ တာဝန္ခ်ေပး လိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီေတာ့မွပဲ ဆန္စပါးနဲ႔ နင္လားငါလား ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။
ဝါရင့္ဖိုမင္ႀကီးေတြနဲ႔ သန္လ်င္ဇုန္အတြင္းမွာရွိတဲ့ ဆန္စက္ေတြ ေလွ်ာက္လွည့္စစ္ေဆးတဲ့အခါ ဆန္ႀကိတ္ခြဲေရးရဲ႕ အေၾကာင္းကုိ တျဖည္းျဖည္း သိလာရပါတယ္။ ဆန္ႏွင့္ဆန္ထြက္ပစၥည္းေတြရဲ႕ အေျခ အေနေတြကုိ ျမင္တာနဲ႔ စက္အစိတ္အပုိင္းေတြ ဘာေတြျဖစ္ေနၿပီလဲဆိုတာ သိရေအာင္ ဖိုမင္ႀကီးေတြဆီက သင္ယူရင္း ေလ့လာရပါတယ္။ သိပ္ဆိုးေနရင္ ခ်က္ခ်င္းစက္ရပ္ၿပီး ဖြင့္ခိုင္းၾကည့္ရပါတယ္။ ဝါရင့္ဖိုမင္ေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ ေျပာလိုက္ရင္ မလဲြပါဘူး။ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ကုိ ေတြ႕ရတာပါပဲ။
စက္ကရပ္လွ်င္ ဝင္ေငြေလ်ာ့သြားမယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက စက္ပုိင္အမ်ားစုက စက္ကုိ မတတ္သာမွဘဲ ျပင္ဖို႔ ရပ္ခ်င္ၾကတယ္။ ဆန္စက္ေတြမွာ ကန္ထ႐ိုက္အလိုက္ စမ္းသပ္ႀကိတ္ခဲြမႈ လုပ္ ရတာလည္း ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုးပါ။ စက္ပုိင္နဲ႔ သူ႕လူေတြနဲ႔ ပညာၿပိဳင္ရတာ test milling လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ ပတ္လည္ေပါင္နည္းရင္၊ ေအာက္တန္းနည္းရင္ ကန္ထ႐ိုက္ ႀကိတ္တဲ့အခါ သူ႕အတြက္ က်န္တာေပါ့။ စာေရးသူတို႔ကလည္း ပတ္လည္ေပါင္ကုိက္ေအာင္ ေအာက္တန္းကုိက္ေအာင္ ဆန္ႀကိတ္ေနတဲ့ ၄-၅ နာရီ အတြင္း မ်က္လံုးၿဖဲၾကည့္ၿပီး ေမစင္ေပၚတက္၊ ဆန္ထြက္ပစၥည္းေတြ စစ္ၾကည့္၊ မသကၤာရင္ ဖြင့္ၾကည့္နဲ႔ အေတာ္ေစ့ေစ့စပ္စပ္ လုပ္ၾကရပါတယ္။ တစ္ခါကဆိုရင္ ႀကိတ္ဖတ္ ပန္ကာအိမ္ထဲ အမႈိက္ ေတြ စုထည့္ထားတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဖိုမင္က မသကၤာလို႔ ပန္ကာအိမ္ကုိ ဖြင့္ၾကည့္မွ ႀကိတ္ဖတ္ေတြ ေတြ႕ရတယ္။ တစ္ခါတည္း ေအာက္တန္းျဖတ္ ေတာ့ ထည့္ခ်ိန္ေတာ့တာပါပဲ။ စက္ပုိင္ဆိုတာ မ်က္ႏွာ႐ံႈ႕မဲ့ေနတာပါပဲ။
လူငယ္ဆိုေတာ့ ဇုန္မန္ေနဂ်ာက ဒိုင္ေတြစစ္မယ္ဆိုင္ရင္လည္း လိုက္သြားတာပဲ။ ေခ်ာင္းႀကိဳ၊ ေခ်ာင္းၾကား၊ ပဲ့ေထာင္စက္တပ္ ေမာ္ေတာ္ေလးနဲ႔ အပ်င္းေျပ ပုိကာေဒါင္းသြားၾကေတာ့ ခရီးက ပ်င္းစရာ မရွိ ေတာ့ဘူး။ စပါးအဝယ္ဒိုင္ေရာက္ေတာ့ ဇုန္မန္ေနဂ်ာက စပါးပံုကုိ စမ္းသပ္၊ စာရင္းဇယားေတြ အမွားအယြင္းရွိမရွိ စစ္ေဆးနဲ႔ တစ္ခါတစ္ရံ မိုးခ်ဳပ္သြားလို႔ ညအိပ္ရတာလည္း ရွိပါရဲ႕၊ ေက်ာက္တန္းၿမိဳ႕နယ္က တံတားရြာ ဆိုရင္ စာေရးသူတို႔ မၾကာခဏ ညအိပ္ခဲ့ရတဲ့ ရြာႀကီးေပါ့။ဆန္စပါးအေၾကာင္းကုိ အလုပ္ခြင္မွာ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် သူရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြကုိ သိလာရ ပါတယ္။ လုပ္သက္ရင့္လာတာနဲ႔အမွ် ဆန္စပါးပညာရပ္ဟာ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းလာတာကုိ ေတြ႕ရ တယ္။ အတိတ္ရဲ႕ပံုရပ္မွာ လွပတာေတြရွိသလို ႐ုပ္ဆိုးတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အေဖက သားအလုပ္ဝင္ ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ တစ္ခ်က္ပဲ မွာပါတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ''သား အလုပ္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မ်က္ျခည္ မျပတ္္ေစနဲ႔''တဲ့ အေဖ့စကားကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး။ အလုပ္လုပ္ရင္း အေဖ့စကား မွန္တယ္ဆိုတာ လည္း ေတြ႕လာရပါတယ္။
ဆန္စပါးလုပ္ငန္းရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြဟာ ႏွစ္ေပါင္း (၃ဝ)ေက်ာ္အတြင္းမွာ ေျပာင္းလဲလာသလို ဆန္စပါးနဲ႔ ပတ္သက္ ခဲ႔ တဲ့ စာေရးသူတို႔ရဲ႕ ပံံုရိပ္ေတြဟာလည္းတေျဖးေျဖးအိုမင္းေျပာင္းလဲလာေနပါၿပီ။ ေနာက္ေပၚလာ တဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကုိ လက္ဆင့္ကမ္းေပးရမယ့္အခ်ိန္ ေရာက္ေနေတာ႔ လည္း နားခိုစရာ ကြန္းႀကီးေပ်ာက္ေနပါၿပီ။ ႏွစ္ေပါင္း (၃ဝ)ေက်ာ္ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရ တဲ့ ပံုရိပ္ေတြဟာ ခုအခ်ိန္မွာဆိုရင္ အေတာ္အဖိုးတန္တဲ့ ပံုရိပ္ေတြ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒီပံုရိပ္ေတြကုိ လက္ဆင့္ ကမ္းရမယ့္တာဝန္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ တာဝန္ေတြပါ။ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္သူ႔ ကိုေပးရပါမလဲ ?

ေမာင္တိုင္ပင္