ေနၿပည္ေတာ္သြားေတာလား

ဒီတစ္ေခါက္ေနၿပည္ေတာ္သြားရတာေတာ္ေတာ္ပင္ပမ္းတယ္။ အသြားေရာအၿပန္ေကာ မိုး ကသည္းထန္စြာရြာေနေတာ႔ တစ္ခ်က္မွ မေမွးရဲဘူး။ မ်က္လုံး၄ လုံး နဲ႔ကားေမာင္းရတာေလ။ ယာဥ္ေမာင္း ကေမာင္း တာဆိုေပမဲ႔ ကိုယ္ ဘယ္ ေမွး ရဲမလဲ။ mileage ေက်ာ္သြားရင္ “ေဟ႔ ၁၀၀ ပဲေမာင္း “ဆိုၿပီး အရွိန္ေလွ်ာ႔ခိုင္းရတယ္။ လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္ ကိုႀကည္႔ေမာင္း ခိုင္းရတယ္။ မိုးေတြသည္းၿပီး ညပိုင္းေမွာင္ေနေတာ႔ ေၾကာင္မ်က္လုံးေတြလမ္းမအလယ ္မွာ တတ္ ထားတာ ေတာ္ေတာ္ကိုေထာက္အကူရတယ္။ ေၾကာင္မ်က္လုံးေတြၿကည္႔

ၿပီး အလိုက္သင္႔ ေလးေမာင္းရတယ္။ သတိေပးဆိုင္းဘုတ္ေတြ၊အရွိန္ေလွ်ာ႔ ခိုင္းတဲ႔ သတိေပး ဆိုင္းဘုတ္ေတြဟာ ညအေမွာင္မွာ ေမာင္းတဲ႔ အခါေတာ္ေတာ္ အသုံး၀င္ပါတယ္။ တစ္ ခုပဲေႀကာက္ ရတယ္။လမ္းေဘးမခ်ပဲ မီး မပါ ဘာမပါနဲ႔ ကားရပ္ထားမွာ ကိုပဲစိုးရိမ္ ေနရတယ္။ ဒါေႀကာင္႔ လည္း

“ ဘာေႀကာင္႔ ရပ္ရပ္ လမ္းေဘး ခ်ရပ္ “ သတိေပးဆိုင္း ဘုတ္ေတြေတြ႔ေနတာပဲ။

ဒီတစ္ေခါက္လမ္းမေပၚမွာ ေမာ္ေတာ္ဆိုုင္ကယ္ေတြ မေတြ႔ေသးဘူး လိုု႔ ေၿပာ မလို႔ရွိ ေနတုုံးေမာ္ေတာ္ဆိုုင္ကယ္တစ္စီးမီးထြန္းၿပီး လမ္းေၿပာင္း ၿပန္ ေမာင္း လာတာေတြ႔ ရပါေလေရာ။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာယာဥ္ေမာင္း ကကားတ စ ္စ ီး ကိုုေက်ာ္တက္ ဖိုု႔ လုုပ္ေနတုုံးေတြ႔ တာဆိုုေတာ႔” ေဟ့ေဟ့ ဆိုုင္ ကယ္ လမ္းေၿပာင္းၿပန္စီး လာတယ္” လိုု ႔ေအာ္ရေသးတယ္။ ေတာသားေတြ ေတာကလွည္း လမ္းေႀကာင္းမွာ ဆိုုင္ကယ္ေတြကိုုယ္စီ စီး ေန လို႔ရေပမဲ႔လမ္းမႀကီးေပၚတက္လာကာစည္းမရွိ ကမ္း မရွိ ေတာ လမ္း လိုု စီးေနလိုု႔ ကေတာ႔ အၿမန္ ေမာင္း လာတဲ႔ ယာဥ္ေတြ အတြက္အႏၲာရယ္အေတာ္မ်ားပါတယ္။ ဆိုုင္ကယ္သိမ္းမယ္ ဆိုုတာေတာင္ ဂရုမစိုက္၊ မေႀကာက္မရြံ စီး ေနႀကဆဲပါပဲ။

အုပ္ခ်ဳပ္ေရးၿမိဳ႔ေတာ္ ေနၿပည္ေတာ္ သို တစ္ လ ၂ေခါက္ေလာက္ ေတာ႔ အသြားအၿပန္ေရာက္ပါတယ္။ဒါ

ေပမဲ႔ ေနၿပည္ေတာ္ မွာ ေနရတာလုံး၀မေပ်ာ္ပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ အပင္ပမး္ခံၿပီး ေန႔ခ်င္းၿပန္ေတာင္သြားခဲ႔

တယ္။ ဘာေႀကာင္ဒီ လိုၿဖစ္ရတာလဲ လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္စဥ္းစားမိတယ္။ က်ေနာ္ တို႔္ႏုိင္ငံမွာ ေၿမေတြေပါေတာ႔ စက္ရုံေဆာက္ရင္ၿဖစ္ေစ၊ ရုံးေဆာက္ရင္ၿဖစ္ေစ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း နဲ႔ေၿမဧရိယာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကို

ယူေလ႔ရွိတယ္။ ယခုလည္းေနၿပည္ေတာ္ရပ္ကြက္ေတြဟာ အေတာ္ ကို ဧရိယာက်ယ္၀န္းတဲ႔ အတြက္ တစ္ေနရာႏွုင္ တစ္ေနရာေတာ္ေတာ္ လွမ္းပါတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြေနတဲ႔ လူေနတဲ႔ရပ္ကြက္မွာလည္း ပါသင္႔တဲ႔ infrastructure ေတြသိပ္မ ေတြ႔ ရဘူး။ လူေနတိုက္ခန္းေတြ အနီးအနားမွာ 7 eleven လိုဆိုင္မ်ိဳး၊ hawker centres လိုမ်ိဳး၊ စာအုပ္ vedio အငွား ဆိုင္ လိုမ်ဳိး၊ မရွိဘူး။poly clinic လိုေဆးခန္း မရွိဘူး။ ေကာ္ဖီ လက္ ဘက္ ရည္ဆိုင္ေတြေတာ႔ အခုနည္း နည္း ပါးပါးေတြ႔ လာရတတ္တယ္။

စင္ကာပူမွာ HDB apartment ေတြေဆာက္ ရင္ wet market တို႔ ထမင္းဟင္းစားစရာမ်ဳိးစုံ ဆိုင္တို႔ အေသးအမႊား လူသုံးကုန္ ေရာင္းတဲ႔ ဆိုင္ တုိ႔ ပါၿပီသားပဲ။က်န္းမာေရးအတြက္ poly clinic လိုေဆး ခန္း မ်ဳိး ကမနီးမေ၀းမွာ ရွိၿပီးသားပါ။ အခုေတာ႔စေဆာက္ ခါစက လူေနတိုက္ခန္းပဲ

ေဆာက္ ေပးၿပီး ေနသူေတြအဆင္ေၿပေစေရးအတြက္ လူမႈေရးနဲ႔ သက္ ဆိုင္တဲ႔ လုပ္ငန္းေတြ၊ဆိုင္ေတြ တစ္ ခုမွ မပါဘူး။ ေစာေစာပိုင္းက၀န္ထမ္း မိသားစုထဲက ဆိုင္ဖြင္႔ ေရာင္း ရင္ေတာင္ လိုက္ ပိတ္ ခိုင္း အေရးယူ ခိုင္းတယ္ လို႔ အရင္ ကႀကားရပါတယ္။ ေဆးခန္းဖြင္႔ ရင္ေတာင္ အေရးယူတယ္ လို႔ ႀကား ရပါတယ္။ စဥ္းစားကထဲကိုကတပ္ရင္း ေတြကမိသားစုအိမ္ယာလိုင္းေတြ လိုစဥ္း စားခဲ႔ တယ္ နဲ႔ တူပါတယ္။ဘဏ္ က ကိုယ္တပည္႔ ေတြေတြ႔ေတာ႔ ဘယ္မွ လည္းသြားစရာမရွိဘူး၊ ရုံးပိတ္တုံး စားစရာ၀ယ္မထားမိရင္ တစ္ပတ္လုံးငတ္ေပေတာ႔ပဲတဲ႔။ သြားရၿပန္ ရင္ လည္း ဘတ္စ္ကားကေနရာတကာမေရာက္ ခရီးစရိတ္ ကအေတာ္ေထာင္းတယ္တဲ႔။ တစ္ခုေကာင္းတာေတာ႔ ရွိတယ္။ လိုင္း၂၀ ေလာက္ရွိတဲ႔ TV လိုင္းေတြေႀကာင္႔ ရုံးနားရက္ အတြင္း အိမ္မွာအပမ္းေၿဖစရာတစ္ခုေတာ႔ ရွိေနပါတယ္။

စာေရးသူေရာက္ဘူးတဲ႔ ႏိုင္ငံၿခား က administrative capital တစ္ ခုအေႀကာင္းေၿပာ ခ်င္ပါတယ္။ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံက ပီတိုရီးယားၿမိဳ႔ေတာ္ပါ။ ဂ်ဳိဘတ္ လို႔ေခၚတဲ႔ ဂ်ိဳဟန္နာဘတ္စ္ ၿမိဳ႔ ကေတာ႔ စီးပြားေရး ၿမိဳ႔ေတာ္ပါ။ လူရႈပ္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိတယ္။ ပီတိုရီးယား နဲ႔ ဂ်ဳိ ဘတ္ ကိုဆက္သြြယ္ ေဖါက္ ထားတဲ႔ highway လမ္းမ ႀကီးကေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ လမ္းမွာေတာေတာေတာ႔ မရွိဘူး။ ႏြားစားက်က္ grazing land ေတြပဲရွိတယ္။ဒါေပမဲ႔ေတာ္ေတာ္ ကိုရႈခင္းေကာင္း ပါတယ္၊ ေတာင္ တက္ေတာင္ဆင္းေတြ နဲ႔ ရန္ကုန္ ေနၿပည္ေတာ္ လမ္း လိုပါပဲ။

ဂ်ိဳဘတ္ ကေနပီတိုရီးယား ကိုသြားတာ Sunday ေန႔ ရုံး ပိတ္ရက္ပါ။ ၿမိဳ႔ ေတာ္ ကို ေရာက္ ေတာ႔ လမ္းေတြအား လုံးဟာကားေတြ ရွင္း လင္းေနတာပါပဲ။ သိရတာကေတာ႔ ပီတိုရီးယား ကို ေတာင္အာဖရိကသား ေႀကးေရတတ္ေတြက အပန္းေၿဖ ၿမိဳ႔ေတာ္လိုသေဘာ ထားၿပီး second homes ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိႀကပါတယ္။ weekends ေတြမွာ လာအနားယူႀကပါတယ္။ ဒီ လိုပုံစံမ်ဳိးခပ္ဆန္ဆန္ ဆြစ္ဇာလန္မွာ ႀကံဳဘူးတယ္။ ဂ်နီဗာ ကို အိမ္နီး ခ်င္း

ႀသစ္ေႀတးလ်ား ကလာအလုပ္ႀကတာမ်ားတယ္။ weekend ဆိုရင္အိမ္ၿပန္ႀကေကာ၊ ဒါေႀကာင္႔ weekend ဆိုရင္ ဂ်နီဗာ မွာ tourists နဲ႔ ဆိုင္ ေတြပဲ ရွိတယ္ လို႔ ေၿပာ စမွတ္ရွိ ၾကပါတယ္။

ပီတိုရီးယားကိုႀကည္႔ ရင္ေနခ်င္႔စဖြယ္ ၿမိဳ႔ေတာ္ပါ။ေနၿပည္ေတာ္ လည္း အဲဒီ လိုပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ေနၿပည္ေတာ္မွာ ေနသူေတြ ဘာေႀကာင္႔ မေပ်ာ္ ႀကတာလဲ။ entertainment မရွိ လို႔ လည္း မဟုတ္ဘူး။ထိုက္သင္႔ သေလာက္ ေတာ႔ အခုဆို ရွိေနတာပဲဲေလ၊ တစ္ခ်ဳိ႔ ကတည္းရခိုရတာ အရမ္း ကသီ လင္တႏိုင္တယ္ လို႔ေၿပာႀကတယ္။ ေစ်းႀကီး တဲ႔ဟိုတယ္ေတြေတာ႔ အမ်ားႀကီး ပါ။ ေစ်းသင္႔တင္႔ တဲ႔ စည္ပင္ ဟိုတယ္

ဆိုတာလဲတည္း ခ်င္တဲ႔ သူကမ်ားေနၿပီး သိတယ္မဟုတ္ လား ဆိုင္ရာ ပိုင္ ရာေတြ နဲ႔ ဆိုေတာ႔ booking လုပ္ ရတာကအစ ခက္ပါတယ္။ေနာက္တစ္ ခုက public transport ပါ။ ၂၀၀၆ ကစေရတြက္ ရင္၅ႏွစ္ နီး ပါးရွိပါၿပီ။

ေနရာတိုင္း ကို ေစ်း သက္သက္သာသာနဲ႔ေရာက္မဲ႔ ဘတ္စ္ကားလိုင္းေတြအေတာ္နည္း တာကို ေတြ႔ ရပါတယ္။ ညေန ၆ နာရီေက်ာ္သြား ရင္ ရုံးေတြဖက္သြားတဲ႔ လမ္းမွာေၿခာက္ကပ္ေနတာပဲ ေတြ႔ ရမယ္။ တခါတရံစဥ္းစားမိတယ္၊ ရန္ကုန္ စီးပြားေရးၿမိဳ႔ေတာ္မွာ ဆိုင္ကယ္ မစီး ရဘူး ကန္႔ သတ္ထားတယ္။ ေနၿပည္ေတာ္မွာ ေတာ႔ ဆိုင္ ကယ္ေတြ ေပါမွ ေပါ ပါပဲ။ ဆိုင္ကယ္ မစီး ရ လို႔ မ်ား လုပ္ ခ် လိုက္ လို႔ ကေတာ႔ ကိစၥႀကီး ငယ္ နဲ႔ လာ တဲ႔ သူေတြ အတြက္ Transport လုံး၀ ခက္သြားမွာ ပါ။ဆိုင္ကယ္ေတြရွိေန လို႔ အသြားအလာ အဆင္ေၿပေနႀကတာပါ။ အရင္ ကပုလင္းနဲ႔ ပုံးေထာင္ထားတဲ႔ private gas station ေတြ မေတြ႔ ဘူး၊ အခုေတြ႔ ေနရၿပီ။

စာေရးသူတိုငယ္စဥ္ RIT မွာ အေဆာင္ေနေတာ႔ လူတစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ ပဲပါ လည္း ဘတ္စ္ကားေတြကအင္းစိန္လမ္းေပၚမွာ ေၿပးဆြဲ ေနႀကပါတယ္။အခုအဲဒီအစဥ္အလာေပ်ာက္သြားၿပီး အုံနာခရဖို႔ ပဲအသဲအသန္ေမာင္းေနၾကတာဆိုေတာ႔ ရန္ ကုန္ၿမိဳ႔ က ဘတ္စ္ ကားစပယ္ယာအေပါက္ ဆိုးတာဟာဟိုး ေလးတေက်ာ္ေက်ာ္ပါပဲ။ RIT ေက်ာင္း သားဘ၀ က ေနာက္ဆုံး ကားနဲ႔ အခ်ိန္ ကိုက္ ၿပီးေၿမနီကုန္းမွာ အခ်ိဳစုံမႀကာခဏဘတ္စ္ကားစီးသြားစားတဲ႔ အခါ ေနာက္က်တဲ႔ အတြက္ ေနာက္ ဆုံးကား လြတ္ ရင္ ႀကိဳ႔ ကုန္း အထိေၿခလွ်င္ၿပန္ ႀကရတာ ကို သူငယ္ ခ်င္း တို႔ သတိရေနႀကမွာ ပါ။

လူမရွိ လည္းအရႈံးခံေၿပးဆြဲမဲ႔ ဘတ္စ္ ကားေနၿပည္ေတာ္ မွာ လိုပါတယ္။ ဇိမ္ခံလို႔ ရႏိုင္တဲ႔ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းေတြ ေဆာက္ၿပီး ၿမန္မာ tycoons ေတြ လာေန လို႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ရွိတယ္ လို႔ မႀကား မိေသးပါဘူး။ လူလတ္တန္းစားေတြစား ႏုိင္တဲ႔ Food court လိုဟာမ်ဳိးရုံးေတြနား မွာ ရွိေနဖို႔ လိုပါတယ္။ ၿမန္မာ

ၿပည္မွာ သက္ သာဆိုင္ဆိုတာဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာႀကာသည္အထိရွိေနဆဲၿဖစ္ပါတယ္။ အခု လည္း ရွိေနပါတယ္။သက္လည္းမသက္သာပါဘူး။ စားတာေတာ႔ နည္း နည္း နဲ႔ ေကာင္းေကာင္းစားခ်င္ ၾကမွာ ပါ။

တစ္ခုသတိထားမိတာရွိတယ္။ ၿမန္မာမိသားစု ေတြဟာ ထမင္းဟင္းခ်က္စားရတာ ကို တန္ ဖိုးထားႀကတယ္။ dining out လုပ္ခ်င္ ရင္ ေန႔ တိုင္း လုပ္ ႏုိင္ဖို႔ အေၿခအေနေတြေပးေပမဲ႔ ႏိုင္ငံၿခား မွာ ေတာင္ ၿမန္မာ ေတြ အိမ္ မွာ ပဲခ်က္ စားႀကတာမ်ားပါတယ္။ထမင္းခ်ိဳင္႔ ရုံး ကို ယူတာလည္း ၿမန္မာ မွာ ပဲမ်ားမယ္ ထင္တယ္။ Food နဲ႔ ပတ္ သက္ ၿပီးေရြးခ်ယ္စရာမ်ားမ်ား မရွိတာ၊ ေစ်း ႏွဳန္း ႀကီး ၿမင္႔ တာ၊ လခ ကနည္းတာ ဒါေတြဟာ ကအဓိကအခ်က္ေတြ ၿဖစ္ လိမ္႔ မယ္ ထင္တယ္။

ေနၿပည္ေတာ္ က အၿပန္မွာ ညစာ စား ဖို႕ ကအခ်ိန္ ကေစာေနေသးေပမဲ႔ ၁၁၅ မိုင္က Feel Express မွာ ၀င္စားဖို႔ ဆုံးၿဖတ္ လိုက္ ပါတယ္။ညစာ ကို light food ပဲစားေနႀကဆိုေတာ႔ ၿပည္ ထမင္း သုတ္ မွာ လိုက္တယ္။ၿပည္ ထမင္း သုတ္နဲ႔ လိုက္ ဖက္မဲ႔ ႀကက္သြန္ ခရမ္းခ်ဥ္သီး အခ်ဥ္ ရယ္ ဆတ္သားေၿခာက္ ရယ္ ထပ္မွာ ပါတယ္။

ေတာ္ေတာ္ စားေကာင္း ေတာ႔ တစ္ပုဂံကုန္သြားေရာပဲ။ Feel Express က တၿခား ဆိုင္ေတြနဲ႔ ယွဥ္ ရင္ ေတာ္ေတာ္ေရာင္း ေကာင္း ပုံရပါတယ္။ Food variety လည္း စုံစုံလင္လင္ ရွိပ့ံ ရပါတယ္။ အိမ္သာ ကိုေတာ႔ စပယ္ ရွယ္ လုပ္ထားပါတယ္။ၿမန္မာ ေတြ ညစ္ညစ္ ပတ္ပတ္ေနတတ္ တာ ကို Feel ပိုင္ ရွင္ ကသတိၿပဳမိ ပုံရပါတယ္။ အိမ္သာေတြကို၀န္ထမး္ ၂ ေယာက္ ေလာက္ ကပင္ တိုင္ ရွင္း ေနတာေတြ႔ ရပါတယ္။ အၿပန္ ခရီး မွာ ေမွာင္ လည္းေမွာင္ မိုး ကလည္း သဲသဲမဲမဲ ရြာေနေတာ႔ ထမင္း လုံးဘယ္စီ၀ံ့မလဲ၊ မ်က္ လုံး ကို ၿဖဲႀကည္႔ ၿပီး ယာဥ္ေမာင္း ကို ကူညီေမာင္းေပး လာတာ ရန္ကုန္ နား နီးမွ ပဲ မိုး ကတိတ္ သြားေတာ႔တယ္။