ၿမန္မာ႔မီးရထား

မီးရထားအေၾကာင္းမင္းလည္းေရးၿပီၿပီ။ ငါလည္းငါသိတာေလးေတြေရးအုံးမယ္။Burma Railwaysရဲ႕က်ရႈံးခန္းဟာအုပ္ခ်ဳပ္သူစစ္ဗိုလ္ေဟာင္းေတြဘယ္ေလာက္အသုံးမက်သလဲဆိုတာမီးေမာင္းထိုးျပေနသလိုပဲ။

ငါ႔ဘႀကီးအရပ္သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္မီးရထားမွာမင္းႀကီးအဆင့္ထိလုပ္ခဲ့ဘူးတယ္။ၿပင္သစ္ကိုမီးရထားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးပညာေတာ္သင္သြားၿပီးျပန္လာတာ။ေနဝင္းနဲ႔ personally သိတယ္

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေနဖက္လားမသိဘူးေက်ာင္းေနစဥ္အခ်ိန္ကတည္းကေစာက္ျမင္ကတ္ေနတာနဲ႔ တူတယ္။ ၁၉၆၂ ေနဝင္းတက္လာၿပီး၃ - ၄ ႏွစ္ေလာက္ၾကာလာေတာ့ ဟ   ဒီေမာင္မီးရထားမွာဘာလုပ္ေနတာလဲလို႔ေမးလိုက္တာနဲ႔သူတပည့္တာဝန္ခံ(ဘယ္သူလဲေမ့ေနၿပီ)
ကပင္စင္ေပးပစ္လိုက္တာပဲ။အင္ဂ်င္နီယာေတာ့မႈတ္ဘူးလုပ္ႏိုင္ကိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာပင္စင္ေပး
ခံရတာအဲဒီအခ်ိန္ကလုပ္ငန္းစစ္ဖို႔သြားရင္တြဲျဖဴႀကီးခ်ိတ္သြားႏိုင္တယ္တြဲျဖဴကိုမီးရထား
လမ္းေပါက္တဲ့ခ႐ိုင္ၿမိဳ႕တို႔တိုင္းၿမိဳ႕ေတြကိုေန႔စဥ္ေျပးဆြဲတဲ့ရထားေတြမွာသီးသန္႔တြဲခ်ိတ္ႏိုင္တယ္။အိပ္ရာေတြပါတယ္။chef ထမင္းခ်က္ပါတယ္။မီးရထားဆရာဝန္ရွိတယ္။ေဆး႐ုံရွိတယ္။ မီးရထားရဲရွိတယ္။သီးျခားအုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာရွိတာ။အရင္က ေရႊမန္းေမ တို႔ ဒဂုန္မန္း တို႔ရန္ကုန္ မႏၲေလး ေျပးဆြဲတဲ့ရထားေတြရွိတယ္။

မီးရထားတြဲေတြစက္ေခါင္းေတြကအသစ္ေတြဝယ္သြင္းထားတာ၊အခုလိုတပတ္ရစ္သုံးၿပီး
သားေတြမဟုတ္ဘူး။အခ်ိန္မွန္တယ္။ ႐ိုး႐ိုးတန္း၊ First class, Upper class ရွိတယ္။အေဖဇာတိျဖစ္တဲ့ေတာင္ငူကိုမႏၲေလးကေန ရထားနဲ႔ ခဏခဏသြားလယ္ဘူးတယ္။ restaurant car ပါတယ္။ဒါေပမဲ့အေမကဟင္းေတြခ်က္ခ်ိဳင့္နဲ႔ယူလာတယ္။ upper class အိပ္စဥ္က ၄ ေယာက္စီးဆိုေတာ့ မိသားစုအားလုံးသီးသီးသန္႔သန္႔ေလးစီးလို႔ရတယ္။ ေကာ္ဖီ၊အေအး၊ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ေလးစားပြဲေပၚတင္ထား-- အျပည့္သာမထည့္နဲ႔ လုံးဝမဖိတ္ဘူး။အဲေလာက္ရထားကၿငိမ္တာ။ရထားခုတ္တာ ဒီေခတ္ရထားေတြထက္ျမန္တယ္။ ရန္ကုန္ နဲ႔ မႏၲေလး ၁၀နာရီနဲ႔ေရာက္တယ္အခုေခတ္ေတာ့ ၁၄ နာရီခုတ္တယ္နဲ႔တူတယ္။သံလမ္းကို သံလမ္းအင္စပက္တာကေန႔စဥ္ထေရာလီနဲ႔ လိုက္စစ္ေနတယ္။ ပုံမွန္ရထားလာရင္ မၿပီးေဘးခ်ထားလိုက္တယ္။စက္မပါဘူး။mechanismတစ္ခုရွိတယ္လူအားနဲ႔တြန္းသြားတာပဲ။ေနာက္တြဲေတြရဲ႕ ဘရိတ္ေတြ၊ဘိုဂီေတြ၊ကိုအၿမဲစစ္ေဆးလဲေပးေနေတာ့ရထားတြဲဟာ
သတ္မွတ္အရွိန္နဲ႔သြားေနရင္ေဘးဘီအေပၚေအာက္မလႈပ္ဘူး။ေရခြက္မဖိတ္ဘူး။စပ်က္စီးလာတာက mismanagement ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။ေမွာင္ခိုေတြေပၚလာခ်ိန္ကစ ဘာမွကိုမမွန္ေတာ့တာ။ေမာ္လၿမိဳင္ ရန္ကုန္ မီးရထားဆိုရင္ ေမွာင္ခိုရထားႀကီးကိုျဖစ္
လို႔ --လူေတြအကုန္ပ်က္စီးေတာတာပါပဲ။စက္ေတြ ရထားလမ္းေတြလည္းပ်က္စီးေတာ့ တာပါပဲ။ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးအဝင္ ေမွာင္ခိုေတြခုန္ဆင္းႏိုင္ေအာင္ရထားအရွိန္ေလွ်ာ့ေပး
တယ္။

၁၉၆၆ - ၁၉၇၂ အတြင္းအာအိုင္တီေက်ာင္းတက္တဲ့အခါ ရထားနဲ႔ပဲသြားတာပါပဲ။ အစဥ္အလာေကာင္းေနတဲ့ "မမ" အဲဒီအခ်ိန္က စၿပီး ပ်က္စီးျခင္းငါးပါးတိုင္ခဲ့ ေတာ့ တာပါပဲ။

က်ေနာ္တို႔ ေခတ္က ဆည္ေျမာင္း၊MOC၊ ရထား Burma Railways တို႔ဟာခိုင္မာၿပီး
စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မႈေကာင္းတဲ့ institutions ေတြျဖစ္တယ္။Public Works လည္းတူတူပါပဲ။ Public Works မွာ၁၀%ဘယ္အခ်ိန္ကစသလဲေတာ့မသိဘူး။

ဒီလိုခိုင္မာၿပီး management ေကာင္းတဲ့ Burma Railways လိုဌာနမ်ိဳးမွာ ဝင္အလုပ္ လုပ္ခ်င္တဲ့ သူေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။အခ်ိဳ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြဆို ပို႔ေဆာင္ေရး
အေထြေထြမန္ေနဂ်ာ အဆင့္ထိေတာင္ျဖစ္သြားၾကတယ္။အာအိုင္တီ summer training ဆင္းေတာ့ လည္းျမစ္ငယ္မီးရထားစက္႐ုံ၊ဆင္းဘူးတယ္။၁၉၆၉-၇၀ေလာက္ကထင္တယ္။အဲဒီအခ်ိန္ကအေျခအေနနဲ႔ ဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း၄၀ ေက်ာ္ၾကာတဲ့အခါရထားတြဲေတြ ေကာင္းေကာင္းထုတ္လုပ္ ႏိုင္တဲ့ potentials ေတြရွိေပမဲ့လားလားေျမာက္ေျမာက္
ၿဖစ္မလာဘူး။ mismanagement ေတြမ်ားလြန္းလို႔--အခုေတာ့ဗ်ာ -- ကမ႓ာေပၚမွာ အလႈပ္ဆုံးရထားစီးခ်င္ရင္ ဘယ္ႏိုင္ငံ မွမသြားနဲ႔ Burma Railways သာလာစီးၾကပါလို႔
ေၾကာ္ျငာရမလိုျဖစ္ေနပါၿပီ။ မမ ရဲ႕ က်ရႈံးခန္း ကေတာ့ ၾသခ်ေလာက္ပါရဲ႕ ဗ်ာ- မမ ကလူႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေျပာဘူးတယ္။မမ ခုလိုျဖစ္ေနတာ ႏွစ္တိုင္းရႈံး လို႔တဲ့ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ public transport ဆိုတာ အရႈံးခံရတာပဲ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ-----