ဘိုုးဘိုုးေၿမးရဲ့မ်ဳိးဆက္ပုုံရိပ္

ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၇ ရက္ေန႔မွာ တစ္ႏွစ္ ၿပည္႔ေတာ႔မဲ႔ ဘိုုးဘိုုးေၿမး ပုုလုုံးေလး ကိုုဘိုုးဘိုုးမိဘ ေတြအေၾကာင္း ကိုုေၿပာၿပခ်င္တယ္။ ေၿမး ေလး မမွီလိုုက္တဲ႔ေဘး ေတြလိုု႔ ဆိုုရင္မမွား ဘူးေပါ႔။ ပုုလုုံးေလးၾကီး လာတဲ႔အခ်ိန္ၾကရင္ေၿမးေလး ရဲ့မ်ဳိး ဆက္ႏြယ္အေၾကာင္းသိရတာ ေပါ႔။ ဘိုုးဘိုုး အေဖက ၿမန္မာစာပါေမာကၡ ဦးခ်မ္းၿမ အေမက ေဒၚခင္ေမ ေတာင္ငူသားနဲ႔ မႏၱေလးသူတိုု႔အေၾကာင္းပါၾကတာ။ အေဖကၿမန္မာစာ ဆရာၾကီးဦးပြား၊ ပါေမာကၡဦးေဖေမာင္တင္ တိုု႔ရဲ့တပည္႔ ရင္း၊ သူေခတ္သူ႔အခါက မဟာ၀ိဇၹာကိုုဂုုဏ္ထူးတန္းနဲ႔ ေအာင္ခဲ႔တာ။ အေမကမႏၱေလးတကၠသိုုလ္မွာ အင္တာေအာင္ခဲ႔ၿပီးဒုုတိယကမၻာစစ္ႀကီးၿဖစ္ေတာ႔ ေက်ာင္းဆက္ မတက္ေတာ႔ပဲေက်ာင္းထြက္ခဲ႔ရတာ။လူထုုေဒၚအမာနဲ႔ မႏၱေလး ABMေက်ာင္းမွာကတည္းက အတူတူ၁၀တန္း ေအာင္ခဲ႔ၾကတာ။အေမဆုုံးခါနီးေဆးရုုံတက္ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္သူ ေဒၚအမာလူနာလာေမး ေသးတယ္။

ဘိုုးဘိုုးအေဖေကာအေမေကာအင္မတန္ေရာင္႔ရဲတင္းတိမ္ၾကတယ္။ေလာဘေတာ္ေတာ္ နည္းၾကတယ္။ သား သမီး ေတြက အေဖနဲ႔အေမေရာင္႔ရဲၾကေတာ႔အတူေန သမီးအငယ္ကအားမရဘူး။ႀကီးလာေတာ႔မွာကိုုယ္ကိုုယ္ တိုုင္ ေရာင္႔ရဲ တင္းတိမ္ၿပီးေလာဘမရွိၾကတာဟာအင္မ တန္မွေအးခ်မ္းပါလား ဆိုုတဲ႔အသိတရား ရလာ ေတာ႔မွအေဖနဲ႔ အေမကိုု ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ အေမက မိုုးကုုတ္ ဆရာေတာ္ ဦး၀ိမလရဲ့တရားေတြ နားေထာင္၊စာအုုပ္ေတြဖတ္ေတာ႔ပိုုၿပီး ေတာ႔ေတာင္ ေလာဘမရွိၿငိမ္းခ်မ္း တယ္။ အေမကအေဖကိုု အေတာ္လည္း ခ်စ္ပုုံရတယ္။ ကိုုခ်မ္း၊ကိုုခ်မ္း နဲ႔အေတာ္ ဂရုုစိုုက္တယ္။အေဖမဆုုံးခင္ ၂-၃ႏွစ္ေလာက္က ေရတိမ္ကိုုေစာစီး စြာမကုုမိ လိုု႔မ်က္ေစ႔ကြယ္သြား ရွာတယ္။ ဒီအတြက္သားသမီး ၃ေယာက္လုုံးမွာတာ၀န္ရွိ တယ္ လိုု႔ယေန႔ထိခံစားေနရပါတယ္။

အေဖကစာေတာ္ေတာ္ဖတ္တယ္။ကိုုယ္ပိုု္င္စာအုုပ္စင္ရွိတယ္။ မန္းတကၠသိုလ္အမွတ္(၉) နတ္ရွင္ေနာင္လမ္း
အိမ္မွာ ေနတုုံးက အေဖကုုတင္ေၿခရင္းမွာစာအုုပ္စင္ရွိတယ္။မတ္ရပ္မီး အိမ္ကိုုကိုုယ္တိုုင္လုုပ္ၿပီးေအာက္မွာ ပက္လက္ ကုုလားထိုုင္ နဲ႔စာဖတ္တာ။အေဖေလာဘ ကေတာ႔စာဖတ္တာစာေရးတာထင္တာပဲ။ၿမန္မာစာနဲ႔
ပတ္သက္တာသုုေတသနလုုပ္ေတာ႔ မယ္ဆိုုရင္စာအုုပ္ရွည္ႀကီးထဲမွာေရးမွတ္ထားတယ္။ႀကာလာေတာ႔အဲဒါေတြ
ကအေဖ႔ရဲ့မွတ္တမ္းေတြၿဖစ္သြားတာေပါ႔။ အေဖစာေရးရင္အဂၤလိပ္ေခတ္မွာေက်ာင္းတက္လာလိုု႔ လားမသိ ဘူး။လက္ႏိုုပ္စက္နဲ႔စာေရး တယ္။စနစ္တက်ေတာ႔မဟုုတ္ဘူး။ဒါေပမဲ႔လက္ႏိုုပ္စက္စာမူေတာ႔ထြက္လာ တာ ပဲ။ ဘိုုးဘိုုး လည္းကြန္ပ်ဴတာမွာ ၿမန္မာလိုု ေဇာ္ဂ်ီ နဲ႔ Win Researcherကိုုေကာင္းေကာင္းရုုိက္ႏုုိင္ တယ္။ အေဖတူလိုု႔ လားမသိဘူး။စာေရးတာ၊သုုေတသနလုုပ္ရတာ၀ါသနာပါတယ္။ အေဖတိုု႔ လက္ထက္က သားသမီး ၃ ေယာက္ ကိုုအေဖ႔ လုုပ္စာတစ္ခုုထဲနဲ႔ေကာင္းေကာင္း ၿပဳစုုပ်ိဳးေထာင္ပညာသင္ေပးႏိုုင္ခဲ႔တဲ႔ အၿပင္ပင္စင္ယူ ေတာ႔ေနစရာ တိုုက္ေတာင္ေဆာက္ႏုုိင္ၿပီး သားသမီးေတြကိုု အေမြေပးခဲ႔ႏုုိင္ တယ္။ မႏၱေလး၀ိဇိတာရုုံေက်ာင္းမွာ ၿမေကတု ေက်ာင္း ေဆာင္တစ္ေဆာင္ေဆာက္လုွူႏုုိင္တဲ႔ အၿပင္အေမြရတာနဲ႔ ေနစရာအိမ္ေလးေတြဘိုုးဘိုုးတိုု႔ ေဆာက္ႏုုိင္ခဲ႔တယ္။ အခုုေခတ္ လိုုအႀကံအဖန္ေတြမရွိတာကေတာ႔ဘိုုးဘိုုးတိုု႔အသိဆုုံးပဲ။ အေဖက အေန အထိုုင္မွာ စည္းစနစ္ရွိေတာ႔ ဘိုုးဘိုုး လည္းစည္းစနစ္နဲ႔ပဲေနတတ္တယ္။

သားသားေမေမကိုလည္း ဘိုုးဘိုုးကေသခ်ာေလ႔က်င္႔ေပးထားေတာ႔စည္းကမ္းရွိရွိစနစ္တက် ေနတတ္တယ္။ အေဖရဲ႔ေမာ္ရစ္မိုုင္နာကားစိမ္းေလးဟာရုိရုိေသေသစီးေတာ႔ပင္စင္ယူ တဲ႔အထိေတာ္ေတာ္လတ္ပါတယ္။ အလုုပ ္လုုပ္ေနစဥ္တုုံးကအေဖ႔သူငယ္ခ်င္းဦးဘစန္း ကလုုပ္ေပးလိုု႔ေမာ္ေတာ္ကားသြင္းကုုန္လိုုင္စင္ရဘူးတယ္။ အစိုုးရ ဆီက အခြင္႔အေရးရတာ အေဖတစ္သက္မွာ အဲဒီတစ္ႀကိမ္ပဲရွိတယ္။ဘိုးဘိုးလည္း အလုပ္၀င္ခါစက ဘီ၃၆၀ ေလးဘီး ကားေလးမဲ ေပါက္တယ္။ယုံၾကမလားေတာ႔ မသိဘူး၊ နွစ္ေပါင္း၃၀ေက်ာ္ လုပ္ သက္ မွာအစိုးရ ဆီကရတာ ဒီတစ္ခုပဲ။ေၿမကြက္ လည္းမရဘူး၊တိုက္ခန္း လည္းမရဘူးဘူး။ ဘိုးဘိုးတို႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ကံတူအက်ိဳးေပးေလ။အခုုေခတ္ လိုုေၿမေတြ၊ကားေတြ၊ တိုုက္ခန္းေတြမရဘူးေလ။ အေဖက ရန္ကုုန္ ဆင္းၿပီး ေအာ္တိုုကားမွာေဘာက္ေဆာ ဗစ္တာကားမွာစီးတယ္။ ေထာင္ဂဏန္းေလာက္ပဲ။ မမွတ္မိ ေတာ႔ဘူး။ အ၀ါေရာင္ harvest yellow ေလးပဲ။ ၆ လ ၁ႏွစ္ေလာက္စီးၿပီး ေရာင္းပစ္လိုုက္ တယ္။ အသစ္ဆို ေတာ႔ဥစၥာ ေၿခာက္တယ္ ဆိုုၿပီးေရာင္း၊ေမာ္ရစ္ မိုုင္နာတစ္ပတ္ရစ္ ၀ယ္စီးတာ ေလ။ အေမကေတာ႔ အိမ္ရွင္မေကာင္းတစ္ေယာက္ပဲ။ နတ္ရွင္ေနာင္လမ္းအိမ္မွာ ဘိုုးဘိုုးတိုု႔ငယ္ ငယ္ကဦးေလး ေအာင္ထြန္း လာေနတယ္။ အေဖက ေတာင္ငူက ေခၚလာတာ။

သူနဲ႔လူပ်ဳိဘ၀ထဲကေနလာတာ။ေနာက္ထမင္းခ်က္ကေဒၚေစာလွ၊သမီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေယာက္်ားနဲ႔ကြဲေန တယ္။ အိမ္ေဘးက လူတစ္ေယာက္နဲ႔ႀကိဳက္ေနၿပီး ညတစ္ညမွာ စကားမ်ားၾကတာနဲ႔ အိမ္ေဘးက ထေနာင္းပင္မွာ ဇဲြႀကိဳးခ်ၿပီး ကိုုယ္႔ကိုုယ္ကိုုသတ္ေသပါေလေရာ။ တကၠသိုုလ္ ၀န္းထဲမွာဟိုုးေလး တေက်ာ္ေပါ႔။ အေမလည္း လက္ရုုံး ၿပဳတ္သြား ရွာတယ္။ က်န္ခဲ႔တဲ႔ သမီးမၿမင္႔ေဌးကိုုေတာ႔ အဖြားအိမ္မွာဆက္ထားရတာေပါ႔။ ေနာက္ထမင္းခ်က္က မလုုံတဲ႔အေမ သင္ေပးထားေတာ႔ ေကာင္းေကာင္းခ်က္တတ္တယ္။

အေမကညမနက္ဟင္းမထပ္ဘူး။ဘိုုးဘိုုးမိန္းမရေတာ႔ဘြားဘြားတိုု႔ကညမနက္တခါတည္းခ်က္ထားတာ။ညေန ၾကရင္ မိသားစုုစုုံမွ စားရတယ္။ ထမင္းစားခ်ိန္ၿပန္ရတယ္။ နည္းနည္း အသက္ရလာေတာ ႔ၿမိဳ့ထဲ အလည္ထြက္ တာနဲ႔မိသားစုုမစုုံေတာ ႔အေမကဆူတယ္။ ဘိုုးဘိုုးညီဘိုုးေလးစိုုးက အလည္လြန္ဆုုံး။ ေနာက္ဆုုံး စား တာ ကေတာ႔ ဦးေလးေအာင္ထြန္းပဲ။ သူကညေက်ာင္းမွာChemistry ဌာနက lab technicianဆိုုေတာ႔ အိမ္ၿပန္ေနာက္က်တယ္ေလ။ သူကအမဲသားစားတယ္။ဘိုးဘိုးတို႔ ကအမဲသားမစားဘူး။ သူအမဲသား၀ယ္ၿပီး ငရုတ္သီးစပ္စပ္နဲ႔ေက်ာ္ၿပီးေႀကာင္အိမ္ထဲထည္႔ ထားတာ။ ဘိုးဘိုး တို႔ ကေႀကာင္အိမ္ဆြင္႔ ၿပီး ခဏခဏခိုးစားဘူးတယ္။ သူပိုုးေနတဲ႔ေဗာဓိကုုံးကေဒၚေလး (ေနာင္သူ႔မိန္းမ)အိမ္သြားတာလည္း ပါတာေပါ႔။အေမက ဖြယ္ဖြယ္ရာရာခ်က္တတ္တယ္အ ေဖႀကိဳက္တတ္တာလည္းပါသလိုု သားေတြ သမီးႀကိဳက္ တာေတြ လည္း ခ်က္တတ္တယ္။ သမီးၿဖစ္တဲ႔ဘြားကြ်ဲကေတာ႔ အေမတူလိုု႔နဲ႔တူတယ္။ ဟင္းကိုုဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္တတ္တယ္။ ဘိုုးဘိုုးကေတာ႔ဘြားဘြားနဲ႔ရၿပီး ဘြားဘြားပုုံစံသြင္း သလိုုပဲေနတတ္ရေတာ႔တယ္။ တစ္ႏွစ္မွာ အေမအသည္းအသန္မမာေတာ႔တာပဲ။ အားနည္းေသြးတိုုးေရာဂါေလ။အေမက ေဆးေက်ာင္းတက္ေနတဲ႔ သမီးၿဖစ္သူကိုု အေဖကိုုေစာင္႔ေရွာက္ဖိုု႔မွာ တယ္။သူ႔မွာေရာဂါၿဖစ္ ေတာ႔စိတ္မခ်ႏိုုင္ဘူးနဲ႔ တူတယ္။ ေနာက္ဆုုံးအေဖက သိမ္ၿဖဴဆရာေတာ္ႀကီးဆီေခၚသြား တယ္။ အေမမွာသိမ္ၿဖဴဆရာေတာ္ ကယ္တဲ႔အသက္ပဲ ရွိေတာ႔တယ္။သိမ္ၿဖဴဆရာေတာ္ေၿပာတဲ႔အတိုုင္းတေသြ မတိမ္း လိုုက္နာ တယ္။ ေဆးမွန္မွန္ေသာက္တယ္။ ဒီအစာမစားနဲ႔ဆိုုရင္ လံုုး၀ မတိုု႔ဘုူး၊ေယာင္ လိုု႔ေတာင္မစားဘူး။ အားနည္းေသြးတိုုးၿဖစ္ေပမဲ႔ သိမ္ၿဖဴေဆးနဲ႔ပဲ ထိမ္းသြားတာအသက္ရွည္တယ္ လိုု႔ေၿပာရမွာပါ။ အေဖက်န္းမာတာကေတာ႔ အေမခ်က္ ေကြ်းတာပဲစားတယ္။ အရက္မေသာက္၊ ေဆးလိပ္မေသာက္၊ စိတ္ကၿမန္မာစာေပမွာ။ stress မွ မရွိတာပဲ။ အေဖအၿမဲေၿပာတဲ႔ စကားကေတာ႔ ငါ႔မွာ စိတ္ယုုတ္မာမေမြးဘူး၊ စိတ္ထား ေကာင္းေကာင္းေမြးတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ငါေသရင္ငရဲ ဘယ္ေတာ႔မွမက်ႏုုိင္ဘူးတဲ႔။ ဒါသူ႔အေတြးအေခၚေလ။

ဒီေခတ္ဆရာေတာ္ဦးသုနႏၵြေဟာႀကားတဲ႔၀ိပသာနာတရားေတြအရေသခါနီးအေသတတ္ ဖိုု႔ အေရးႀကီး တာကေတာ႔ မွန္တာေပါ႔။ ဘိုုးဘိုုးတိုု႔ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္ေတာ႔ ဘိုုးဘိုုးတိုု႔ ေလ်ွာက္ခဲ႔တဲ႔လမ္းကိုု ႀကည္႔မိ တယ္။ အေဖ တိုု႔ေခတ္ကလိုုမေအးခ်မ္းတာကေတာ႔အမွန္ပါပဲ။ အလုုပ္ ေလာဘႀကီးၾက လိုု႔ လား။ မဟုုတ္ပါ။ ဘိုုးဘိုုးတိုု႔အေဖေခတ္ကအကုုန္မပ်က္စီးေသးဘူး၊ စိတ္ဓါတ္လည္းၿမင္႔မား ႀကတယ္။ ကိုလိုနီေခတ္က အလုုပ္အရွိန္အဟုုန္ကလည္း ရွိေနတုုံးပဲ။ အလုုပ္အရွိန္အဟုုန္ဆိုုတာဘာလဲ၊သိလား။ အေမရိကားက သူေဌးၾကီးဘိလ္ဂိတ္စ္ဟာ ၿမန္မာၿပည္မွာေမြးရင္ သူဘာၿဖစ္မလဲ။ သူ၂လုုံးထီ ၃လုုံးထီပဲထိုုးေနရမွာ။ ၿမန္မာကဘိုုးဘိုုးတိုု႔ ေတြအေမရိကား ပညာေတာ္သင္သြားရေတာ႔ အေမရိကန္ေက်ာင္းသားေတြကိုု မွီေအာင္လိုုက္ရာမွာ ပထမ၃လေတာ္ေတာ္ႀကိဳး စားရတယ္။ ၆လေလာက္ၾကာေတာ႔ မွီလာတယ္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္လည္း ၾကာလာေကာ သူတိုု႔ကိုုမမႈေတာ႔ဘူး။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္လည္း ေရာက္ေရာ သူတိုု႔ကိုု ေက်ာ္တက္သြားႏိုုင္ၿပီ။ ဒါဘာလဲဆိုုရင္ အရွိန္အဟုုန္ရွိေနလိုု႔ပဲ။ facilities ေတြၿဖစ္တဲ႔စာၾကည္႔ တိုုက္၊အင္တာနက္၊သင္ၾကားပုုံစနစ္၊ စတာေတြက ၿပည္႔စုုံေနေတာ႔ အသာေလး အရွိန္အဟုုန္နဲ႔ လိုုက္သြားယုုံပဲ။ ဘာမွမၿပည္႔စုုံတဲ႔ဘိုုးဘိုုးတိုု႔ႏုုိင္ငံမွာ ဘိလ္ဂိတ္စ္သာႀကီးၿပင္းလာရ ရင္၂လုုံးထီ ေရာင္းတာေလာက္နဲ႔ပဲ ဘ၀ကိုုၿပီးဆုုံးသြားရမွာ။

ဘိုုးဘိုုးအေဖကစာအုုပ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရးထုုတ္ခဲ႔တယ္။သူေခတ္ကေက်ာင္းသားေတြေၿပာတာကေတာ႔ စာသင္တာလည္းေကာင္းတယ္လိုု႔ေၿပာတာပဲ။အေဖစာသင္ရင္အရင္တုုံးကေခါင္းေပါင္းေပါင္းတယ္။အေဖကတေယာလည္းေတာ္ေတာ္ထိုုးတတ္တယ္။တေယာထိုုးရင္ၿမန္မာခေလးေခ်ာ႔
သီခ်င္းေတြဆိုုခဲ႔တယ္။

ဘိုုးဘိုုးတိုု႔ငယ္ငယ္တုုံးက အေဖခေလးေခ်ာ႔သီခ်င္းနဲ႔ ဘိုုးဘိုုးတိုု႔ကိုုသိပ္ခဲ႔လားဆိုုတာေတာ႔အေမကမ ေၿပာၿပဖူး ဘူး။ မႏၱေလးတကၠသိုုလ္မွာေရႊၿပည္ဦးဘတင္ရဲ့နန္းမူနန္းရာအေၾကာင္း စေနေန႔တိုုင္းေဟာေၿပာပြဲလုုပ္ရင္ အေဖ မအားရေတာ႔ ဘူး။စာအုုပ္ရွည္ႀကီးနဲ႔လုုိက္ေတးမွတ္ ေတာ႔တာပါပဲ။ မွတ္တာလည္းၿမန္တယ္။ လုုံးေစ႔ပတ္ေစ႔မွတ္ထားတာ။ေနာက္မွတိတ္ရီေကာ႔ဒါေပၚလာမွအေခြ သြင္း ထားတာ။ အေဖရဲ့အေမွ်ာ္ အၿမင္ႀကီး တာေႀကာင္႔ တန္ဖိုုးမၿဖတ္ႏိုုင္တဲ႔ ေဟာေၿပာခ်က္ေတြကိုု မွတ္တမ္းထားႏိုုင္ခဲ႔ တယ္။သူလည္း စာအုုပ္ေတြ ေရးစရာ ကုုန္ႀကမ္းရတာေပါ႔။ မလိုုသူေတြ (အထူးသၿဖင္႔ ကြန္ၿမဴနစ္တပည္႔ေတြ)ကေရႊၿပည္ဆရာႀကီးဆီက ေခါင္းပုုံၿဖတ္တယ္ ဘာညာေၿပာပါ ေသးတယ္။တစ္ေယာက္ကေတာ႔ေၿပာတယ္။သူမွတ္သား ၿပီးေရး လိုု႔ငါတိုု႔ဖတ္ရတာ ေက်းဇူးေတာင္တင္ေသးလိုု႔ေၿပာႀကပါတယ္။အကုုန္နီးပါးပါပဲ။ ေသတဲ႔သူေသ၊ ၿပည္ေၿပး ၿဖစ္တဲ႔သူၿဖစ္နဲ႔ပါ။ အေဖကၿမန္မာစာေတာ႔မထိနဲ႔။ စကားေၿပာသလိုု ေရးၾကမယ္ဆိုုေတာ႔ လုုံး၀မေထာက္ခံဘူး။ အခုုသူ႔သားဘိုုးဘိုုးကစကားေၿပာသလိုုေရးရတာ လက္ေတြ႔ေနသလိုုပဲ။ အသက္၆၀ေက်ာ္ လာေတာ႔ အေဖ၆၀ေက်ာ္တုုံးကအေၿခအေနကိုုၿပန္စဥ္းစားႀကည္႔မိတယ္။အေဖစာ ေတြဖတ္၊စာေတြေရးေနတုုံးပဲ။ ၿမန္မာစာ သုုေတသနကိုုေရးရတာလက္ေတြ႔ပုုံရ တယ္။တခါတေလအေဖက ၿမန္မာစာမယူဘူးတဲ႔ သူ႔သားႀကီး ဘိုုးဘိုုးကိုၿမန္မာစာသုုေတသနအေႀကာင္းေတြေၿပာၿပ တတ္တယ္။တပည္႔ေတြမ်ားလာလိုု႔ကေတာ႔ စကားမၿပတ္ ေတာ႔ဘူး။သူဆီမၾကာမၾကာလာတတ္တဲ႔ တပည္႔တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ဦးစိန္သီဦးတဲ႔။သူ႔ နဲ႔ ဆိုုရင္ထိုုင္ရာမထ ၿမန္မာစာ သုုေတသနအေၾကာင္းေတြေၿပာတတ္တယ္။ အေမကေတာ႔ မႀကိဳက္ဘူး။ သူဖတ္ေလ႔ရွိတဲ႔ ဦး၀ိမလတရားစာအုုပ္ေတြဖတ္ေစခ်င္တယ္။ဒါေပမဲ႔ အေဖတိုု႔ တရားရွိပုုံကိုု ေၿပာၿပခ်င္တယ္။ အေမဆုုံး ေတာ႔ဖ်ာနဲလိပ္ၿပီးခ် လိုုက္တဲ႔။သမီးက မေတာ္ပါဘူး၊ အေဖရယ္လိုု႔ေၿပာရတယ္။

သူကတကယ္ေတာ႔တရားရွိပါတယ္။ ေလာကဓံတရားကိုခံႏိုင္ရည္ရွိပုံရပါတယ္။သို႔ေသာ္ လည္းအေမ အသုဘ ခ်ၿပီး ၿပန္လာေတာ႔ အေမကိုသူသတိရေၾကာင္းေၿပာတာကိုေခါင္းထဲကမထြက္ဘူး။သူ႔ရင္ထဲ မွာ ဘယ္ေလာက္ ပူေဆြးေနမွန္မသိဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ၅၅ ရက္ပဲကြာတယ္၊ အေဖလည္းအေမ ေနာက္ကိုလိုက္သြား တာပါပဲ။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ကိုယ္႔ခရီးေဖၚဘြားဘြားဆုံးထားေတာ႔ ဘိုးဘိုးလည္းကိုယ္ခ်င္းစာ တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင္႔ ဘိုးဘိုးလည္း အိုမင္းမစြမ္းၿဖစ္တဲ႔အထိလ႔ူၿပည္မွာမေနခ်င္ဘူး။ဘိုးဘိုးကေတာ႔ အေမလိုပဲ အေသတတ္ ေအာင္ ၀ိပသာနာကိုအားကိုးခ်င္တယ္။ ဘိုးဘိုးသူငယ္ခ်င္းခ်ာလီသက္ရွည္ကို ဘိုးဘိုးအားက်တယ္။ တစ္နွစ္မွာ တရားစခန္းမွာေနတဲ႔ ရက္ကေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ဒီလိုတရားရွိတာေၾကာင္႔ လည္းအေဖဆုုံးေတာ႔ ဘာအုုတ္ဂူမ ွမလုုပ္ေတာ႔ဘူး၊တပည္႔ေတြကေတာ႔ အမွတ္တရလုပ္ခ်င္ၾက တယ္။ အေဖရဲ့ေလာဘနည္းပုုံ၊ တရားရွိပုုံ ေတြကိုုသိတဲ႔သားသမီးေတြကမလုုပ္ပါနဲ႔ေတာ႔၊ အေဖဆႏၵကိုု မဆန္႔က်င္လိုုလိုု႔ပါလိုု႔ပဲေၿပာလိုုက္ ရေတာ႔တယ္။ ကဲပုုလုုံးေရ၊ သားသားႀကီးလာရင္ ဘိုုးဘိုုးရဲ့အေဖနဲ႔အေမအေၾကာင္းကိုုေတာ႔ၿမည္းစမ္းဖတ္ ၾကည့္ပါ။